FreeCinema

Follow us

Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 1995 – 1996.

Οι 10 καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 1995 – 1996, αποκλειστικά με φιλμ που διανεμήθηκαν στη χώρα μας, είναι εδώ. Μια λίστα που συζητιέται, ενίοτε προκαλεί και, αν μη τι άλλο, διαφέρει από την προβλεψιμότητα των «ιερών αγελάδων» και της «κουλτούρας» της ντόπιας κριτικής. Αυτός είναι ο ειλικρινής απολογισμός του Ηλία Φραγκούλη.

Είναι αυτή η μοναδική στιγμή του χρόνου στην οποία αποκαλύπτεται μια τρομακτική αλήθεια: υπάρχουν και ταινίες που μου αρέσουν! Ακολουθώντας, λοιπόν, την παράδοση της ελληνικής κινηματογραφικής πραγματικότητας (και όχι τα αμερικανικά πρότυπα απολογισμού έτους), ιδού η λίστα με τα 10 σημαντικότερα κινηματογραφικά φιλμ που (διανεμήθηκαν στη χώρα μας και) επέλεξα από τη σεζόν η οποία μόλις τέλειωσε. Η σειρά αρίθμησης είναι πάντοτε αξιολογική. Η αντοχή τους στο πέρασμα του χρόνου θα τεσταριστεί με αναδρομικές επισκέψεις, δικές μου και δικές σας, στο μέλλον…

Η λίστα είχε παρουσιαστεί με αυτή τη σειρά στην ψηφοφορία των συντακτών του περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ για την αντίστοιχη κινηματογραφική σεζόν.

10

ΚΟΝΤΡΑ ΞΥΡΙΣΜΑ (1995) ΤΟΥ ΛΟΤΖ ΚΕΡΙΓΚΑΝ

Clean, Shaven


Άσκηση ύφους και μία αρκετά παράτολμη απόπειρα «υποκειμενικής» καταγραφής του ψυχισμού και της ματιάς ενός σχιζοφρενούς χαρακτήρα, ο οποίος επιχειρεί να λειτουργήσει ξανά στην κοινωνία ύστερα από ένα διάστημα σκληρού ιδρυματισμού. Πραγματικά ωμό σινεμά που σε αφήνει χωρίς λόγια.

9

Η ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (1995) ΤΩΝ ΖΑΝ-ΠΙΕΡ ΖΕΝΕ & ΜΑΡΚ ΚΑΡΟ

LA CITÉ DES ENFANTS PERDUS


Λίγο πριν χωρίσουν τους δρόμους τους, οι Ζαν-Πιερ Ζενέ και Μαρκ Καρό (του αξέχαστου «Delicatessen») κλείνουν τα μάτια και ονειρεύονται σαν μικρά παιδιά. Φυσικά, στον ύπνο τους βλέπουν φανταστικούς εφιάλτες. Γι’ αυτό και τους είχαμε αγαπήσει εξαρχής! (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

8

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ (1995) ΤΟΥ ΤΟΜ ΝτιΤΣΙΛΟ

Living in Oblivion


Πως περνά ένα κινηματογραφικό συνεργείο στο γύρισμα μιας ταινίας δίχως budget; Ωδή στο ανεξάρτητο αμερικανικό (και όχι μόνο) σινεμά, έργο με απίστευτο χιούμορ και πικρές αλήθειες (ειδικά για τους ανθρώπους του συναφιού, που δεν την παλεύουν πίσω από τις κάμερες), σε κυνική κόντρα τετραχρωμίας και μαυρόασπρου.

7

SEVEN (1995) ΤΟΥ ΝΤΕΪΒΙΝΤ ΦΙΝΤΣΕΡ

Se7en


Η απότομη απογείωση ενός τελειομανούς βιντεοκλιπά που μεταμορφώθηκε σε μικρός Θεός της μεγάλης οθόνης. Όταν είδα την κόπια του LD της Criterion με τις σωστές ρυθμίσεις σε φωτεινότητα και contrast (υπό τις εντολές του Ντάριους Κόντζι), είδα «άλλη» ταινία! Και ανατρίχιασα πραγματικά.

6

ΑΓΡΙΑ ΒΛΑΣΤΑΡΙΑ (1994) ΤΟΥ ΑΝΤΡΕ ΤΕΣΙΝΕ

Les roseaux sauvages


Στην επαρχιακή Γαλλία του 1962, ένα αγόρι συνειδητοποιεί πως τρέφει «διαφορετικά» συναισθήματα για ένα άλλο αγόρι, μα εκείνο προτιμά τη φίλη του. Το τραύμα του πολέμου στην Αλγερία, ο ιδεαλισμός, η ομοφυλοφιλία και ο φεμινισμός, οι εντάσεις της «άγουρης» ηλικίας, σε μία από τις πλέον υποδειγματικές δουλειές του Αντρέ Τεσινέ.

5

CHUNGKING EXPRESS (1994) ΤΟΥ ΓΟΥΟΝΓΚ ΚΑΡ ΓΟΥΑΪ

CHUNG HING SAM LAM


Τέσσερις χαρακτήρες που μοιράζονται την «πένθιμη» ανησυχία της ημερομηνίας λήξης και την ανικανότητα να παρατηρήσουν τις αλλαγές που φέρνει αυτό το συναίσθημα στη ζωή τους, σε δύο αντίστοιχες περιπτώσεις «ζευγαρώματος». Οι εμπειρίες τους ξεχωριστές, οι νευρώσεις τους, όμως, παράλληλες. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

4

ΕΝΤ ΓΟΥΝΤ (1994) ΤΟΥ ΤΙΜ ΜΠΕΡΤΟΝ

Ed Wood


Το «love letter» του Τιμ Μπέρτον στον Έντουαρντ Ντ. Γουντ Τζούνιορ, τις b-movies με τις οποίες μεγάλωσε και μια εφηβεία «παράξενη» που έμμεσα θέλει να λυτρώσει με παράδοξα εξομολογητικό τρόπο, όντας ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης (σε αντίθεση με τον ήρωά του).

3

UNDERGROUND (1995) ΤΟΥ ΕΜΙΡ ΚΟΥΣΤΟΥΡΙΤΣΑ


Μέσα από τη σχέση δύο φίλων, ο Εμίρ Κουστουρίτσα αναπτύσσει την Ιστορία της Γιουγκοσλαβίας, από τις αρχές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έως τον επίσης εμπόλεμο και δραματικά διχαστικό διαμελισμό των αρχών της δεκαετίας του ’90. Επικές εικόνες, σουρεαλισμός, πόνος εθνικός.

2

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΛΑΣ ΒΕΓΚΑΣ (1995) ΤΟΥ ΜΑΪΚ ΦΙΓΚΙΣ

Leaving Las Vegas


Δεν είναι ταινία. Είναι θρηνωδία. Με ή χωρίς πάγο. Δεν κατεβαίνει κάτω. Χωρίς λυγμούς. Δεν. «I liked his drama, and he needed me. And I loved him. I really loved him…», λέει η Σέρα στο φινάλε. Κι από κάπου περιμένεις να σου βγει ένας Επιτάφιος… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

1

KIDS (1995) του ΛΑΡΙ ΚΛΑΡΚ


Έργο που σε πληγώνει, γιατί αισθάνεσαι αδύναμος να αντιδράσεις και να συγκρατήσεις το (όποιο) τέλος που βλέπεις να έρχεται. Μια εικόνα της εποχής, αναλλοίωτη και δικαιολογημένα αμοραλιστική. Ούτε σήμερα, ούτε και στο αύριο θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε το πόσο πραγματικά σοκαριστικό είναι αυτό που κατέγραψε ο Λάρι Κλαρκ. (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)