του Ηλία Φραγκούλη

Θα ξεκινήσω από το τέλος! Πάντοτε δίνω προσοχή στα credits μιας ταινίας. Στο «Εισιτήριο για τον Παράδεισο», οι πλήρεις τίτλου του έργου πέφτουν μετά το φινάλε, δίπλα σ’ ένα blooper reel με αστείες σκηνές από παρασκήνια, λάθη γυρισμάτων και «τρέλες» του καστ μπροστά από την κάμερα. Εδώ, λοιπόν, τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στ’ αριστερά της οθόνης και δεν έδωσα καμία σημασία σε ονόματα συντελεστών! Αυτό είναι το «θαύμα» που μπορεί να πετυχαίνει μερικές φορές το χολιγουντιανό star power, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τα πρόσωπα δύο ηθοποιών μαζικά λαοφιλών για τόσες δεκαετίες. Η Τζούλια Ρόμπερτς σήμερα είναι 55 ετών και ο Τζορτζ Κλούνεϊ έχει πατήσει τα 61. Κι εμείς έχουμε μεγαλώσει μαζί τους. Και είναι όμορφο ν’ αντιλαμβανόμαστε την «ωριμότητά» τους με ευχαρίστηση, σαν μια φυσική συνέπεια του χρόνου, η οποία διαπερνά ακόμη κι εκείνο το «ψέμα» του σινεμά, την παρεξήγηση του «αγέραστου» κινηματογραφικού μύθου των ειδώλων της μεγάλης οθόνης. Εννοείται πως τούτη η ταινία δεν είναι τίποτα σπουδαίο και, ατυχώς, πάσχει από κάμποσα ελαττώματα. Ποιος τολμά να πει, όμως, ότι μπορεί να παραγνωρίσει το… χάζι που κάνει όταν η οθόνη γεμίζει με τέτοιους αστέρες;

Το βασικό πρόβλημα του «Εισιτηρίου για τον Παράδεισο» είναι ο προσανατολισμός του απέναντι στην κατάταξη φιλμικού είδους. Οι δύο κεντρικοί άξονες της ταινίας δεν «παντρεύονται» σωστά, παίζουν σε δύο τόνους χωριστά. Το κομμάτι που έχει να κάνει με τον επερχόμενο γάμο των δύο ερωτευμένων νέων στο Μπαλί και τα εμπόδια που θέτουν οι χωρισμένοι γονείς εκείνης, οφείλει να έχει τα χαρακτηριστικά μιας πραγματικής κωμωδίας, φορτωμένης με ιντριγκαδόρικο καταστασιακό μπάχαλο (το όλο εξωτικό σκηνικό μου έφερνε στο νου τις ακρότητες του «Επτά Μέρες Φαγούρα», αλλά δεν χρειάζεται να μιλάμε για χιούμορ τύπου αδελφοί Φαρέλι). Περιμένεις να δεις καθαρόαιμη κωμωδία, όμως, ο Ολ Πάρκερ (του sequel του «Mamma Mia!» και του «Εξωτικού Ξενοδοχείου Μάριγκολντ») δεν το ‘χει. Δεν καταλαβαίνει τι εστί κωμικό timing και ούτε είναι ικανός να καθοδηγήσει ηθοποιούς προς αυτή την κατεύθυνση. Ακόμη κι εκείνους που πολλάκις έχουν αποδείξει ότι μπορούν να υπηρετήσουν το είδος… Το κομμάτι με τους χωρισμένους γονείς της Λίλι, από την άλλη, διαθέτει συγκίνηση. Και πικρία. Εκ των πραγμάτων, κατεβάζει τους τόνους. Κι όταν ο Πάρκερ δεν υποχρεώνει τους δύο stars του να εκβιάσουν ένα κάποιο… μειδίαμα, από μόνοι τους οι Ρόμπερτς και Κλούνεϊ δίνουν μαθήματα πείρας… άνευ «διδασκάλου»! Έτσι, τα θέματα των γονιών, τα λάθη του παρελθόντος, η ψυχρότητα, ο κυνισμός και η επαναπροσέγγιση, δίνουν ψυχή στο έργο με μεγαλύτερη αληθοφάνεια, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το νεαρό ζευγάρι, το οποίο, όμως, αποτελεί τον βασικό κορμό τούτου του «Εισιτηρίου», με αποτέλεσμα το σύνολο του εγχειρήματος να μην ισορροπεί (και ψυχαγωγικά).

Παράλληλα, η υποπλοκή του ρομάντζου της μάνας μ’ έναν όμορφο και νεαρότατο Γάλλο πιλότο αποτελεί… εγκληματικό λάθος του casting, ενώ η φιλενάδα της Λίλι παραμένει εντελώς αναξιοποίητη ως χαρακτήρας, όσο σκαμπρόζικη κι αν προσπαθεί να είναι η Μπίλι Λουρντ (απόλαυση στο τηλεοπτικό «Scream Queens»). Φυσικά, τα locations στο Μπαλί προσφέρουν άφθονο οφθαλμόλουτρο και σε κάνουν να σκέφτεσαι διαρκώς ένα ταξιδάκι προς τα εκεί, όμως, λυπάμαι που θα σας το «χαλάσω»: τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην Αυστραλία (όπως η Κροατία αντικατέστησε την Ελλάδα στο «Mamma Mia! Here We Go Again»…), οπότε τσεκάρετε ξανά τις τιμές στο ταξιδιωτικό γραφείο (ένα κάποιο χιούμορ, έτσι;)!