της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Εκκεντρική κωμωδία (με κατάμαυρο χιούμορ), βαρύ κι ασήκωτο δράμα χαρακτήρων, αστυνομικό μυστήριο, haute couture ταινία εποχής, ιστορία εκδίκησης, γλυκόπικρη ρομαντική κομεντί, ανορθόδοξο σκοτεινό παραμύθι, πειραγμένο γουέστερν. Λίγο απ’ όλα και όλα μαζί. Πότε αφοπλιστικά εύστοχα και πότε… στα κουτουρού. Διασκευάζοντας μαζί με τον σύζυγο και συνάδελφό της Πι Τζέι Χόγκαν («Ο Γάμος του Καλύτερού μου Φίλου», «Η Μίριελ Παντρεύεται») το ομότιτλο bestseller της Ρόουζαλι Χαμ, η Μούρχαουζ φτιάχνει ένα καθαρόαιμα αυστραλιανό, φευγάτο φιλμ, ένα ιδιόρρυθμο crowd-pleaser που η ίδια χαρακτηρίζει ως «’Οι Ασυγχώρητοι’ με ραπτομηχανή», και το οποίο σάρωσε (μαζί με το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής»!) τα βραβεία της Αυστραλιανής Ακαδημίας Κινηματογραφικών και Τηλεοπτικών Τεχνών.

Από την πρώτη ατάκα («Επέστρεψα, μπάσταρδοι!»), αμέσως μετά τους τίτλους αρχής με τα αινιγματικά flashback, καθώς η Τίλι με ντύσιμο, μακιγιάζ και πόζα χολιγουντιανής grande dame ή απόλυτης femme fatale ξαναπατά το πόδι της στα πάτρια εδάφη, αυτή η ταινία ιντριγκάρει. Και συνεχίζει ακάθεκτη. Καθώς ο σερίφης του απίθανου Γουίβινγκ λιγουρεύεται την περιβολή της Τίλι και ρωτά εκστασιασμένος «Είναι Dior;», για να γίνει ο πρώτος από τους εκκεντρικούς κατοίκους του – τίγκα στα μυστικά και ψέματα – κουτσομπόλικου χωριού που μας συστήνεται. Και καθώς η Τίλι προσπαθεί να βάλει τάξη στο αχούρι της καθημερινότητας και του μυαλού τής μάνας της, μπας και μάθει επιτέλους αν είναι δολοφόνος. Τα ακαταμάχητα γαργαλιστικά επεισόδια διαδέχονται το ένα το άλλο, όπως τα κομμάτια του puzzle του μυστηρίου (του τι συνέβη είκοσι κάτι χρόνια πριν, αναγκάζοντας τον σερίφη να εξορίσει την ανήλικη τότε Τίλι), τα… eye candy κουστούμια που σκαρφίζεται η Τίλι για την ίδια και τις γειτόνισσές της, και τα κινηματογραφικά είδη.

Έτσι, αυτή η μοδίστρα καθόλου δεν αργεί να σε… παγιδεύσει στο απολαυστικά παράξενο και ιδιότροπο, πολυσχιδές σύμπαν της. Είναι, όμως, το ρεσιτάλ τής πάντα αφοπλιστικά φερέγγυας Γουίνσλετ, της όσο πιο… κούκου τόσο πιο σπαρακτικά αληθινής Ντέιβις, του ποικιλοτρόπως υποβλητικού Γουίβινγκ, του ωραίου όχι μόνο στο μάτι Χέμσγουορθ, της σχεδόν αγνώριστης ως δασκάλας / κακιάς μάγισσας Φοξ και όχι μόνο, που θα σε προσγειώσει στις πιο ρεαλιστικές, ανθρώπινες πτυχές του. Εκεί όπου φωλιάζουν οικεία συναισθήματα, ένοχα και μη: ζήλεια, απελπισία, αμφιβολία, οργή, ελπίδα, αγάπη, ηδονή, ανάγκη για συντροφικότητα, συγχώρεση, αποδοχή, εκδίκηση. Εκεί όπου σύσσωμοι οι δημιουργοί αυτού του φιλμ είναι ικανοί να σε κάνουν να πλαντάξεις στο κλάμα και από τα γέλια (με τον σερίφη, π.χ., πάνω από τον τάφο, μετά τη δεύτερη κηδεία) και από τη συγκίνηση (κατά την επόμενη μέρα της νύχτας – ξορκίσματος της κατάρας πάνω στο σιλό).

Η τελευταία πράξη (λίγο-πολύ μετά την πρώτη κηδεία) αυτού του ακατάτακτου, αναρχικού, κωμικοτραγικού έργου, δυστυχώς, δεν προκύπτει ως κορύφωση και το σύνολο υπολείπεται… οργασμού. Αν και πιστή στην απρόβλεπτη φύση του, είναι απότομη, φλύαρη και εντέλει αχρείαστη (αφού έχει ουσιαστικά ήδη πει ό,τι ήθελε να πει και ξεκαθαρίσει τα πιστεύω του) η στροφή στις εξακολουθητικές τραγωδίες. Τώρα, πια, τα κωμικά ιντερλούδια μοιάζουν ξεκάρφωτα, γίνονται εκνευριστικά και αδυνατούν να απαλύνουν, να ισορροπήσουν ή να δικαιολογήσουν την έντονα πικρή γεύση που έχει αρχίσει να κυριαρχεί στη συνείδηση. Κι όσο θαυμάσιο κι αν προκύπτει το φινάλε που σκαρφίζεται η Τίλι, στρώνοντας κόκκινο χαλί, ως κλείσιμο ενός αλλόκοτου, γοτθικού παραμυθιού, και ρεαλισμό αφαιρεί από το σύνολο και πιο φτηνή, μονοδιάστατη κάνει την απόφασή της να επιστρέψει.