FreeCinema

Follow us

Η ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ (2017)

(THE BEGUILED)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σοφία Κόπολα
  • ΚΑΣΤ: Κόλιν Φάρελ, Νικόλ Κίντμαν, Κίρστεν Ντανστ, Ελ Φάνινγκ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 93'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Αμερικανικός Εμφύλιος. Λαβωμένος στρατιώτης των Βορείων κρύβεται σε εχθρικά εδάφη και εντοπίζεται από ανήλικο κορίτσι, μαθήτρια ιδιωτικού σχολείου θηλέων το οποίο θα τον περιθάλψει μέχρι την ανάρρωσή του. Η διαμονή του εκεί θα… ξυπνήσει τη γυναικεία φύση, την αντιπαλότητα που θα προκαλέσουν τα πάθη, αλλά και το ένστικτο επιβίωσης κάθε θηλυκού.

Μια γυναίκα μπορεί να καυλώσει έναν άνδρα με την ίδια ευκολία που μπορεί και να τον ευνουχίσει. Ασχέτως ηλικίας! Είναι μια ιδιαίτερα τολμηρή σκέψη, η οποία ίσως δεν περνά άμεσα από το μυαλό του θεατή της «Αποπλάνησης», αλλά σίγουρα γίνεται κατανοητή στην (ήδη all-time classic) σκηνή του δείπνου, παρουσία του μοναδικού άρρενος «καλεσμένου» όλων των θηλυκών του σχολείου, που για πρώτη φορά φτιασιδώνονται «στην τρίχα» για να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο εκτίμησης και προσοχής τού… θηράματός τους.

Περισσότερο μια νέα μεταφορά του βιβλίου του Τόμας Κάλιναν παρά ένα «remake» του σαφώς ξεπερασμένου «Προδότη» (1971) του Ντον Σίγκελ, το φιλμ της Σοφία Κόπολα νοιάζεται κυρίως για τις ερμηνείες που δίνει στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, μέσα σε ένα κλειστό περιβάλλον το οποίο ασφυκτιά από τις σχέσεις ζήλιας και προδοσίας που αναπτύσσονται μεταξύ των ηρωίδων, με το μυαλό και το κορμί να σιγοβράζουν υπό την καταπίεση των κοινωνικών ρόλων αλλά και της «καλής συμπεριφοράς». Μην ξεχνάμε ότι ο χώρος δράσης είναι ένα αυστηρό ιδιωτικό σχολείο θηλέων, στο οποίο πλούσιες οικογένειες του αμερικανικού Νότου έστελναν τις θυγατέρες τους όχι μόνο για να διδαχθούν τα βασικά αλλά και για να επιστρέψουν στα αρχοντικά τους με τα… γαλλικά και το πιάνο τους, έτοιμες να νυμφευθούν (πιθανότερα) με ένα όσο το δυνατόν καλύτερο… συνοικέσιο συμφερόντων.

Σ’ αυτό το τεράστιο, επιβλητικό σπίτι του Νότου, ξαφνικά, οι κανόνες θα αντιστραφούν. Τα «φυλακισμένα» (από τα ήθη και τις αρχές τους) κορίτσια θα γίνουν οι… «δεσμοφύλακες» του ενός και μοναδικού άνδρα που θα γίνει (ουσιαστικά) ο κρατούμενός τους, θυμίζοντάς τους την πραγματική τους φύση. Ο πόθος θα αποσυντονίσει την όποια ισορροπία προσπαθούσαν να συγκρατήσουν μέχρι πρότινος οι (πιο ενήλικες, προφανώς, αν και όχι απαραίτητα «ώριμες») δασκάλες του σχολείου και κάπου εκεί θα ξεκινήσει ένα γαϊτανάκι κατάκτησης του αρσενικού, που μπορεί να υπόσχεται (από) την πρώτη σεξουαλική εμπειρία ή (και) ένα μέλλον φυγής από τον αυστηρό κλοιό ενός συνολικά «οικότροφου» βίου.

Ίσως να υπήρξε και η Κόπολα μια τέτοια περίπτωση, καθώς μεγάλωνε κάτω από τη σκιά της φήμης του πατέρα της, μέσα σε μια οικογένεια που ταυτίστηκε με τον χώρο του κινηματογράφου, γι’ αυτό και καταλαβαίνει ολόσωστα τους υπαινιγμούς του σεναρίου και καταφέρνει εδώ να κάνει ένα θαυμαστό comeback που αιτιολογεί την οντότητά της και τη σημασία του δικού της ονόματος, πια, με μια ταινία η οποία ταυτίζεται εσωτερικά με την ίδια. Η επιτυχία της «Αποπλάνησης» είναι ξεκάθαρα ολόδική της. Η νατουραλιστική αίσθηση του φωτός των εσωτερικών πλάνων (που ειδικά στα νυχτερινά τους διαγράφουν την ποιότητα της κινηματογράφησης με φιλμ), το ταίριασμα του αργού (αρχικά) ρυθμού με το ολοένα και πιο κλειστοφοβικό περιβάλλον του σπιτιού, η σχεδόν απειλητική παρουσία της φύσης εκεί έξω, η απουσία μουσικής (και η εξαιρετική επιλογή του ηλεκτρονικού soundscape που δημιούργησαν οι Phoenix για την κορύφωση του φινάλε), τα πάντα συντελούν σε μια άρτια σκηνοθετική δουλειά που κάπου μπορεί να φέρνει στον νου και «Το Μυστικό του Βράχου των Κρεμασμένων» (1975) του Πίτερ Γουίαρ, χωρίς όμως τον αινιγματικό μυστικισμό που συνοδεύει το στοιχείο της φύσης εκεί.

Έργο παρατηρητικότητας, που δοκιμάζει την υπομονή στο συναίσθημα τόσο των ηρωίδων του όσο και του θεατή, ενδεχομένως, «Η Αποπλάνηση» υποστηρίζεται από ένα απίστευτα λειτουργικό καστ (ειδικά στις γυναίκες) το οποίο έχει τοποθετηθεί καίρια… ηλικιακά, τονίζοντας το γεγονός ότι πίσω από την επιφάνεια κάθε θηλυκού, τα χρόνια δεν φέρνουν καμία διαφορά στη συμπεριφορά. Όλες τους έχουν γεννηθεί γι’ αυτόν τον πόλεμο. Η ηλικία ορίζει μονάχα τη θέση μάχης…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Αναμφισβήτητα η καλύτερη ταινία του φετινού καλοκαιριού, ένα έργο που θα άντεχε στον ανταγωνισμό της κάθε εποχής, και μαζί μια δυναμική επιστροφή για τη Σοφία Κόπολα που λίγο έλειψε να μπει για τα καλά στη λίστα των «ξεγραμμένων» ύστερα από δύο τεράστιες αποτυχίες («Somewhere», «Οι Ύποπτοι Φορούσαν Γόβες»). Όχι ένα στερεοτυπικά γυναικείο φιλμ, σίγουρα, η «Αποπλάνηση» προσφέρει απολαύσεις για κάθε φύλου θεατή, αρκεί να μην περιμένει κανείς εκρήξεις δράσης ή αναφορές στο εμπόλεμο background. Σταδιακά, αποκτά διαστάσεις ψυχολογικού θρίλερ που αγγίζει κάπου και το goth, κάτι που θα ανακουφίσει σίγουρα τους (συνηθισμένους σε άλλους φιλμικούς ρυθμούς) αβόλευτους στο πρώτο μέρος του φιλμ. Είναι προφανώς μια πιο «παλιομοδίτικη» ταινία, που αναδίδει μια κάποια αίσθηση σεβεντίλας σκοπίμως, άρα το πιο adult κοινό θα την καταλάβει καλύτερα. Οι fans της Σοφία Κόπολα να σκεφτούν κάτι πιο κοντά στο «Αυτόχειρες Παρθένοι».


MORE REVIEWS

GODZILLA MINUS ONE

Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Σικισίμα επιστρέφει σ’ ένα κατεστραμμένο Τόκιο, γεμάτος ενοχές από τη φήμη του kamikaze πιλότου που δεν θυσιάστηκε για πατρίδα του. Θα προστατεύσει μια νεαρή κοπέλα που έχει υιοθετήσει ένα ορφανό μωρό και θα συγκατοικήσουν αναζητώντας τη γαλήνη, καθώς η πόλη αρχίζει να στέκεται ξανά στα πόδια της, ώσπου να εμφανιστεί… ένα γιγάντιο και μεταλλαγμένο από πυρηνικές δοκιμές τέρας.

ΠΕΣΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ

Μεροκαματιάρης εργάτης με «αθώο» πρόβλημα αλκοολισμού γνωρίζει προλετάρια «αδελφή ψυχή» σε karaoke bar, εμφανίζεται το ενδεχόμενο του ρομαντικού σκιρτήματος, μα η κακοτυχία δέρνει και τους δύο, λες κι η μοίρα δεν επιθυμεί την ένωσή τους.

ΣΙΩΠΗΛΗ ΟΡΓΗ

Πατέρας που πενθεί τον θάνατο του γιου του, ορκίζεται να εκδικηθεί τις συμμορίες ναρκωτικών που μεταμόρφωσαν τη ζωή του σε βουβό δράμα. Όταν μιλούν τα πιστόλια, ποιος έχει ανάγκη τα λόγια;

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στο Σέιλεμ, ομάδα από νεαρά αγόρια και κορίτσια ανακαλύπτει κατά τύχη ένα καταραμένο μαχαίρι. Μέσα από μια σειρά από flashbacks, μαθαίνουμε πως το συγκεκριμένο αντικείμενο υπήρξε η αφορμή για πολλούς θανάτους και καταστροφές στο παρελθόν. Η χρήση του σε δαιμονικά παιχνίδια μεταξύ των παιδιών, αποκαλύπτει μια μικρή λεπτομέρεια: ο κάθε χαμένος, πεθαίνει πραγματικά!

ΦΟΝΙΣΣΑ

Σ’ ένα νησιωτικό χωριό, γύρα στα 1900, η γιαγιά Φραγκογιαννού αποφασίζει να κάνει πράξη αυτό που της δίδαξε η ζωή: απαλλάσσει βρέφη θηλυκά και μικρά κορίτσια από τη μαρτυρική εμπειρία του να μεγαλώσουν και να υποταχθούν σε μια σκληρή κοινωνία ανδροκρατίας, που μόνο βάσανα και δυστυχία μπορεί να τους προσφέρει.