του Ηλία Φραγκούλη

Παίζει να είμαι ο πιο λάθος άνθρωπος που θα μπορούσε να πει κάτι (οτιδήποτε!) για μια ταινία με τα «Χελωνονιντζάκια». Και αυτό είναι ακόμη ένα παράδειγμα της… τραγωδίας του επαγγέλματος του κριτικού κινηματογράφου! Ενώ δεν έχεις κάνει κακό σε κανέναν (σε αντίθεση με την πεποίθηση πολλών Ελλήνων σκηνοθετών…) και μάλλον δεν έχεις βλάψει την ανθρωπότητα σε εγκληματικό βαθμό, ώστε να σε εκδικείται με τέτοιο σκληρό τρόπο, είσαι υποχρεωμένος ν’ αντιμετωπίσεις ένα εγχείρημα «reboot» του γνωστού franchise που ξεκίνησε σαν comic book series το 1984 και έκτοτε… ξεζουμίζεται μαρκετίστικα με κάθε πιθανό τρόπο (ή όποτε το θυμούνται… και χαίρονται).

Κινηματογραφικά, αν και το πρώτο live action φιλμ του 1990 γνώρισε εισπρακτική επιτυχία και υπήρξαν κάμποσα sequel, τα «Χελωνονιντζάκια» δεν απέκτησαν ποτέ ένα σοβαρού μεγέθους hype στη μεγάλη οθόνη και η τελευταία τους ταινία, παραγωγής 2016, πάτωσε. Εδώ, με το «Μεταλλαγμένος Χαμός», επιχειρείται μια επιστροφή στις βάσεις του franchise, σε animated μορφή ενός «λερωμένα» κομιξάδικου σχεδιασμού, ατυχώς όχι τόσο «αναρχικά» πρωτότυπου και δημιουργικού όσο εκείνου του «Spider–Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» (2018), για παράδειγμα. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως εδώ το target group είναι το οικογενειακό και εφηβικό κοινό (πρωτίστως).

Ο «Μεταλλαγμένος Χαμός» αποτελεί μια τυπική περίπτωση «origin» τίτλου, όπου η ιστορία των ηρώων πιάνεται από την αρχή, εξηγώντας πως αυτά τα χελωνάκια μεταλλάχτηκαν από μια μυστηριώδη χημική ουσία σε humanoids, γιατί παρέμειναν κάτω από την επιφάνεια της γης, με τον φόβο ότι θα αντιμετωπιστούν σαν τέρατα από τους κατοίκους της Νέας Υόρκης, μέχρι τη στιγμή που τα τέσσερα αδελφάκια εκδηλώνουν με πάθος την επιθυμία να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους, αναζητώντας την κανονικότητα της ζωής. Το τελευταίο εκφράζεται πολύ όμορφα μέσω μιας σκηνής (μάλλον της καλύτερης του έργου), όπου οι ομώνυμοι ήρωες σαστίζουν παρακολουθώντας μια open-air προβολή του «Ferris Bueller’s Day Off» (1986). Δεν είναι η μοναδική στιγμή όπου οι αναφορές στην pop κουλτούρα γίνονται με ρεαλιστικό τρόπο εντός του animated σύμπαντος του φιλμ. Η μαθητεία τους στην τέχνη του ninjutsu εμπεριέχει και κάμποσες σεκάνς από το «Snake Fist Fighter» (1973), με πρωταγωνιστή τον Τζάκι Τσαν. Επίσης, σε επίπεδο pop νοσταλγίας, αξίζει αναφοράς και η χρήση hip-hop τραγουδιών «old-school»-ιάς, όσο τετριμμένη κι αν είναι. Εδώ τελειώνουν οι θετικές παρατηρήσεις γι’ αυτά τα «Χελωνονιντζάκια»…

Πέραν των κλισεδιάρικα καλοπρόθετων μηνυμάτων (you know, for kids…) και μιας σχηματικής πλοκής που βάζει στο «κόλπο» και άλλες μεταλλαγμένες υπάρξεις, το φιλμ αρχίζει να κουράζει γρήγορα γιατί, κυρίως, δεν έχει χαρακτήρες. Και δεν μιλάμε για συμπληρωματικούς ή δεύτερους χαρακτήρες. Μιλάμε για τα χελωνοαδελφάκια, τους βασικούς ήρωες της ταινίας, οι οποίοι αγαπούν τις πίτσες με pepperoni ή τα Doritos, αλλά… that’s all! Ο Μικελάντζελο, ο Λεονάρντο, ο Ράφαελ και ο Ντονατέλο μοιάζουν «ορφανοί» σεναρίου, κάτι που δεν δύναται να «κουκουλώσει» η όποια δράση ή το αφελές χιουμοράκι. Ίσως εξαιτίας αυτού, με το που τελείωσε η ταινία, δεν θυμόμουν τίποτα από αυτό που μόλις είχα παρακολουθήσει!