του Ηλία Φραγκούλη

Ο Σεθ Ρόγκεν κάνει drugs. Το ξέραμε. Το έχουμε καταλάβει και από άλλες ταινίες. Προφανώς, σε αυτές τις χαρούμενες «συνεστιάσεις», μαζί του βρίσκονται και άλλοι φίλοι τού ιδίου χώρου, με «καλλιτεχνικές ανησυχίες». Και θα υπάρχουν και κάποιες περιστάσεις στις οποίες το σχετικό «γλέντι» θα γεννά ιδέες. Φαντάζομαι ότι από κάτι τέτοιο θα ξεκίνησε η δημιουργία του story για το «Πάρτι με… Λουκάνικα».

Εννοιολογικά, μιλάμε για… «ουζάκι» (#diplhs). Αλλά επειδή αυτά στα States δεν τα ξέρουν, τούτο το «Πάρτι» βολεύεται με πρωταρχική αναφορά στον φαλλικό συμβολισμό ενός λουκάνικου που είναι ερωτευμένο με ένα ψωμάκι για hot dog και τα δύο μαζί ονειρεύονται την πιο χυδαία σεξουαλική τους ένωση (και ξεπαρθένιασμα, παρακαλώ!), δίπλα σε άλλα, λιγότερο ερωτύλα είδη τροφίμων, που δεν παύουν όμως να έχουν κι εκείνα τις ορμές τους (όπως η λεσβία… taco που την πέφτει άγρια στο ψωμάκι!). Το σεξ δεν έχει πάντα τον κύριο λόγο, όμως. Το ιδανικό όλων των ηρώων εδώ είναι η επική έξοδος από το supermarket, η οποία παίρνει συμβολική μορφή Δευτέρας Παρουσίας, με την πύλη του Παραδείσου που εξαγνίζει τους πάντες από την αιχμαλωσία του πρότερου βίου. Καθώς πλησιάζει η 4η Ιουλίου και οι πελάτες πρόκειται να χυμήξουν στα ράφια, ψωνίζοντας οτιδήποτε… τρώγεται, όλη η ομάδα των χαρακτήρων του φιλμ φαντασιώνει ένα πανηγύρι ελευθεριότητας, μέχρι τη στιγμή που μια από λάθος αγορασμένη honey mustard επιστρέφει στο κατάστημα και «ξερνάει» τα πάντα στους υπόλοιπους, μπας και οργανωθούν επαναστατικά εναντίον του ανθρώπινου είδους!

Κάπου ανάμεσα σε αυτό το επικό μπαράζ σκατολογικού χιούμορ και ερωτικά ανελέητης αισχρότητας που χτυπάει κόκκινο, ειδικά στο λεκτικό μέρος, η ομάδα που κρύβεται πίσω από το «Πάρτι με… Λουκάνικα» τοποθετεί και μια πιο ύπουλη παράμετρο κοινωνικής κριτικής (πέραν της προβλέψιμης περί παχυσαρκίας που – μεταφορικά – έχει εισχωρήσει έως και βαθιά μέσα στο μυαλό των Αμερικανών), η οποία… δεν τρώγεται αλλά σε κάνει να… προσεύχεσαι σε αυτήν! Η θρησκευτική πίστη είναι ένας ακόμη πιο ενδιαφέρων στόχος για το φιλμ, πιάνοντας ουκ ολίγες «αποχρώσεις», οι οποίες φτάνουν να ταυτίζονται και με τον κάθε εθνικιστικό φανατισμό, φυσικά. Τα ειρωνικά χτυπήματα κατά της ύπαρξης του όποιου Θεού (για τα τρόφιμα, εντελώς βλακωδώς, αυτοί είναι οι πελάτες του supermarket που, εν αγνοία τους, πρόκειται να τα καταβροχθίσουν, άρα αντιλαμβάνεσαι το μέτρο του κανιβαλισμού) θα προκαλέσουν σκληρό debate μεταξύ θεατών που θα έχουν την εξυπνάδα να κάνουν focus και σε αυτό το αθεϊστικό κομμάτι του περιεχομένου της ταινίας, το οποίο σίγουρα είναι και το πιο ζουμερό για συζήτηση.

Περαιτέρω σχολιασμός δίχως spoilers είναι μάλλον δύσκολος. Το φιλμ δεν αποφεύγει κάποιες κοιλιές στη δράση του, γι’ αυτό και επιχειρεί ανά στιγμές να βγάλει την πλοκή και στον πραγματικό κόσμο των ανθρώπων, φέρνοντας στον νου τις διάφορες περιπέτειες των ηρώων τού «Toy Story» (βλέπε τρίτο μέρος), ενώ οι πιο «clean» αναφορές του και η πιο… εμπόλεμη κλιμάκωσή του θα θυμίσουν αναπόφευκτα τα δύο «Βρέχει Κεφτέδες». Εν ολίγοις, μιλάμε για μια εντελώς εκκεντρική περίπτωση animation, αποκλειστικά ενήλικου, η οποία διχάζεται ανάμεσα στο έντονα προβοκατόρικο (και σεξουλιάρικο!) και την εμπνευσμένη καφρίλα. Τόσο εμπνευσμένη, που ενίοτε… φρενάρει το γέλιο! Περιέργως, επειδή έχω τη φήμη του ταραξία – θεατή στο είδος της κωμωδίας, πρέπει να ομολογήσω ότι λιγότερο… «ούρλιαξα», περισσότερο «το έκαψα» (το twist αυτοκριτικής των ηρώων σε σχέση με την προέλευσή τους και το animated genre στο φινάλε είναι για χειροκρότημα!) με αυτό το «Πάρτι». Το περίμενα να λειτουργήσει αντίστροφα. Αλλά, για να είμαι και πιο κοντά στο ύφος της ταινίας, δε γαμιέται, μωρέ; Για τόσο μεγάλη «καμενιά», περνάς καλά!