του Ηλία Φραγκούλη

Μ’ ένα Σπάροου… τρεις υποπλοκές; Κάνει αυτό μια ταινία (πιο) χορταστική, όμως; Το ερώτημα γίνεται λίγο βασανιστικότερο όταν μιλάμε για sequel επιτυχημένου κινηματογραφικού franchise. Και καταλήγει να γίνεται πραγματικά σοβαρό όταν… δεν θυμάσαι ποιο μέρος της σειράς των «Πειρατών της Καραϊβικής» είναι τούτο (μερικές φορές τα νούμερα δεν είναι και τόσο κακά σαν ιδέα…)!

Ειλικρινά το λέω! Το κοίταξα στο Google. Και είναι το πέμπτο. Το τέταρτο δεν άντεξα να το δω, το εξομολογούμαι. Και τα τρία προηγούμενα αυτού μάλλον αχνά τα θυμάμαι. Δηλαδή, θυμάμαι ότι υπάρχει ο Τζακ Σπάροου, κάτι πειρατές και παίζουν και αρκετά φαντάσματα / ζόμπι που συνήθως κουβαλάνε κάποια κατάρα ή έρχονται από τον «άλλο κόσμο» για κάτι με το οποίο εμπλέκεται πάντα… ο Τζακ Σπάροου. Τώρα, αν υπάρχει αναγνώστης που θυμάται ακριβώς τι συνέβαινε σε κάθε κεφάλαιο των «Πειρατών της Καραϊβικής», μάλλον του αξίζει ταξίδι – δώρο σε ένα theme park της Disney. Όχι ότι η πρώτη ταινία (του 2003) δεν ήταν διασκεδαστική. Απλά, η μετατροπή της σε δολαριοεισπρακτική φόρμουλα οδήγησε σε ένα ανέμπνευστο κατασκεύασμα, του οποίου η πλοκή δεν έδινε και πολλές ευκαιρίες για το όποιο «refresh». Με άλλα λόγια, το κάθε επόμενο sequel άρχισε να μοιάζει με μια υποχρέωση του studio που εξυπηρετούσε περισσότερο τα «παρελκόμενα» του merchandising ή των resorts της ονομαστής εταιρείας παρά την κινηματογραφική απόλαυση.

Όταν το «Σε Άγνωστα Νερά» (2011) έφτασε να κάνει χαμηλότερη είσπραξη από το πρώτο μέρος στις ΗΠΑ (με το international market να λειτουργεί ως «σωσίβιο» για το franchise), προφανώς η Disney κατάλαβε ότι πρέπει να πατήσει ένα «pause», ουχί όμως και να αφήσει για πάντα έξω από το παιχνίδι των κινηματογραφικών αιθουσών την κλασική, πλέον, φιγούρα την οποία έπλασε ο Τζόνι Ντεπ. Τόσο κλασική, που ακόμη και οι συνάδελφοί του δεν μπόρεσαν να τον αγνοήσουν το 2004, χαρίζοντάς του την πρώτη του (επιτέλους) υποψηφιότητα για Όσκαρ. Βέβαια, η επανάληψη αυτού του ρόλου κατάντησε λίγο γραφική ύστερα από τόσες ταινίες, αλλά η διακοπή μερικών ετών λειτουργεί υπέρ του Ντεπ στην «Εκδίκηση του Σαλαζάρ», που επαναφέρει τον Τζακ Σπάροου στην ενεργό δράση, αν και σε κάπως δεύτερη μοίρα, καθώς το σενάριο επικεντρώνει στη σύσταση μερικών νέων χαρακτήρων. Απόφαση ελαφρώς αλλοπρόσαλλη, όσο και η αναποφασιστικότητα του studio που λανσάρει το sequel ως «Dead Men Tell No Tales» στην αμερικανική αγορά, ενώ στον υπόλοιπο κόσμο μας ζητά να το θυμόμαστε με τον συνοδευτικό τίτλο «Salazar’s Revenge»!

Οι κάμποσες υποπλοκές του «Σαλαζάρ» συνοδεύουν την αναζήτηση της τρίαινας του Ποσειδώνα από τον Τζακ Σπάροου, ο οποίος καταδιώκεται από τον ομώνυμο ήρωα του Χαβιέρ Μπαρδέμ που λειτουργεί ως ο κακός εδώ, διότι η κατάρα που τον μετέτρεψε σε «ζωντανό νεκρό» μπορεί να σπάσει μονάχα αν εξολοθρεύσει τον Σπάροου (ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων…), ενώ από πίσω ακολουθεί ο γνωστός χαρακτήρας του καπετάνιου Μπαρμπόσα (Τζέφρι Ρας) και ένα κάποιο μπούγιο από νέα και παλιά πρόσωπα που υπηρετούν τον νόμο ή ονειρεύονται από ένα σεβαστό μερίδιο της λείας η οποία σίγουρα θα προκύψει στο φινάλε.

Δεν είναι (εξαρχής) ενοχλητικό που όλα αυτά μοιάζουν να κατοικούν ήδη στο βάθος της μνήμης σου με το που θα ξεκινήσει τούτη η ταινία, όμως σταδιακά τα πάντα δείχνουν πραγματικά προβλέψιμα και υποχρεωμένα να οδηγήσουν σε μια κορύφωση σύγκρουσης που ενώνει όλο το καστ μαζί, μέχρι να γίνει… ό,τι ακριβώς είχες φανταστεί ή περίμενες (ακόμη και μια cameo εμφάνιση χαρακτήρα από τα παλιά μάντεψα, αναφωνώντας με τέλειο timing πριν από τα end credits!). Το déjà-vu συνοδεύει ακόμη και την πιο θεαματική σκηνή του έργου, που βρίσκεται στην αρχή και τίποτε δεν την ξεπερνά ώς το τέλος της «Εκδίκησης του Σαλαζάρ»: η κλοπή ενός θησαυροφυλακίου που σέρνει ξοπίσω του και ολόκληρο (!) το κτήριο της τραπέζης, κάπου θυμίζει την αντίστοιχη σεκάνς από το πέμπτο μέρος του «The Fast and the Furious» (με τη ληστεία στο Ρίο), ενώ οι αναπόφευκτες κατεδαφίσεις έχουν μια στιλιστική δόση από «Spectre» (το opening στο Μεξικό). Για να δεις κάτι παρόμοια εντυπωσιακό μέχρι το τέλος του φιλμ, πρέπει να προσευχηθείς… στον Μωυσή!

Η «προκατασκευασμένη» λογική τού «Σαλαζάρ» βρίσκει την αποθέωσή της στην ολιγόλεπτη εμφάνιση του Πολ ΜακΚάρτνεϊ, η οποία δεν έχει καν τη χρησιμότητα ή το χιούμορ του παλαιότερου casting του Κιθ Ρίτσαρντς σε τούτο το franchise. Αν το καλοσκεφτείς, θα έρθει στο μυαλό σου η εικόνα ενός executive meeting στο Χόλιγουντ, όπου ένας γραβατωμένος θα φωνασκεί το όνομα του «Σκαθαριού» ως αναλαμπή – απάντηση στη χρήση του… «απέθαντου» μέλους των Rolling Stones. Εάν αυτό μεταφράζεται σε εξυπνάδα για εσάς και είχατε περάσει χάρμα και στα τέσσερα προηγούμενα φιλμ της σειράς, ας σαλπάρετε και τούτη τη φορά. Βεβαιωθείτε, όμως, ότι γνωρίζετε τον τρόπο να εκπέμψετε «SOS» από το σινεμά όπου θα βρεθείτε…