του Ηλία Φραγκούλη

Το 1998, με τις «Δύο Καπνισμένες Κάννες», ο Γκάι Ρίτσι δημιούργησε το δικό του στυλ σ’ ένα κινηματογραφικό genre το οποίο προϋπήρχε, μεν, με τόσο έντονα προσωπικό και ξεχωριστό τρόπο, δε, που από την πρώτη του κιόλας φορά θα τολμούσε κανείς να πει ότι κατάφερε να στήσει ένα νέο υπο-είδος! Το 2000, με την «Αρπαχτή», το εξέλιξε ακόμα περισσότερο, πετυχαίνοντας ένα «size matters» update απόλυτα χαβαλετζίδικο και άναρχο σε διαθέσεις. Όπως μπορεί ν’ αντιληφθεί ένας έξυπνος αναγνώστης κοιτάζοντας μονάχα… τις άνωθεν χρονολογίες, πλέον βρισκόμαστε στο 2023. Και ο Ρίτσι, έκτοτε, δεν κατόρθωσε να το οδηγήσει πιο ψηλά το πράμα. Ποτέ. Ούτε καν να επαναλάβει ένα τόσο λειτουργικό «μία από τα ίδια». Σ’ αυτό το είδος. Οι «Σέρλοκ Χολμς» του και ο «Βασιλιάς Αρθούρος» είναι άλλη υπόθεση.

Σήμερα, ο Ρίτσι προσπαθεί να επανεφεύρει τον εαυτό του με τα ίδια συστατικά, σ’ ένα πλαίσιο multinational και πιο χλιδάτης extravaganza, σαν ένα «κακομαθημένο» και καλοζωισμένο παιδί αυτού του lifestyle που είναι και ο ίδιος (πια), εισάγοντας μέσα του ιστορίες crime υπερβολής, με λαβυρινθώδη σενάρια που άσκοπα επιχειρούν να θυμίσουν τα παλιά. Το είδαμε να συμβαίνει και με το «The Gentlemen» αυτό, το 2020. Στο «Operation Fortune» σε υποψιάζει ότι σκέφτεται (αυτός ή οι παραγωγοί του, ίσως) ν’ αρχίσει ένα franchise πρακτορικών περιπετειών με χιούμορ, χρησιμοποιώντας μεν καλά στοιχεία στο casting, τα οποία δεν ταιριάζουν σωστά στη συνταγή που έχει φτιαχτεί, δε. Σχεδόν όπως η κακή «χημεία» ανάμεσα στους μυστικούς πράκτορες που προσπαθούν να δουλέψουν σαν ομάδα στο φιλμ.

Το πρόβλημα γίνεται εμφανές εξαρχής, με την ασάφεια που περιβάλλει το «προϊόν» της περίφημης κλοπής από τα εργαστήρια. Τι είναι; Τι κάνει; Ποιοι ενδιαφέρονται να το αγοράσουν; Όσο περνά η ώρα, όλα αυτά τα ερωτήματα χάνουν το ενδιαφέρον και το νόημά τους, καθώς οι κεντρικοί χαρακτήρες του φιλμ μεταφέρονται από το ένα κοσμοπολίτικο σημείο του πλανήτη στο επόμενο, προσπαθώντας να κάνουν αστειάκια σε διάφορες «κατασκοπευτικές» στάσεις τους, με μοναδικό highlight σαρκαστικού χιούμορ το φιλανθρωπικό gala σε yacht εκκεντρικού ζάμπλουτου, που ένας Θεός μπορεί να καταλάβει γιατί εμπλέκεται με το εμπόριο όπλων και γνωρίζει κάθε κακοποιό στοιχείο που επιθυμεί να φέρει τον όλεθρο στον παγκόσμιο χάρτη. Όταν αυτό το πρόσωπο το υποδύεται ο Χιου Γκραντ, αρχίζεις να νιώθεις όλο και περισσότερο πως κάτι δεν πάει καλά με τούτη την «Μεγάλη Απάτη». Που να δεις και τι ρόλο κρατά ο… ξεχασμένος και από τη μάνα του Τζος Χάρτνετ!

Κρίμα που ο Τζέισον Στέιθαμ εξαργυρώνει το τσαμπουκαλεμένο attitude που τον ανέβασε υποκριτικά προ ετών (με τα «Crank» ή τα «Fast & Furious») με κακές κόπιες του ίδιου ρόλου, που έχει ξεθωριάσει πια, ειδικά όταν δεν τον προστατεύει και το σενάριο. Αν και συμπαθέστατη ως τύπισσα, η Όμπρεϊ Πλάζα απλά αποτελεί ένα τεράστιο λάθος του casting και του Ρίτσι, ο οποίος εμφανώς δεν ξέρει πώς να την διαχειριστεί και την «κρεμάει» στην πορεία εξέλιξης της πλοκής. Τι άλλο να πω; Λίγες μέρες μετά την δημοσιογραφική προβολή της ταινίας, καθώς γράφω τούτο το κείμενο, η μνήμη μου δεν έχει συγκρατήσει σχεδόν τίποτα απ’ αυτήν! Κρίμα. Γιατί από τέτοιο έργο πραγματικά περιμένεις να ψυχαγωγηθείς, όχι να κοιτάς πόση ώρα πέρασε, γνωρίζοντας πότε (επιτέλους!) θα τελειώσει…