της Κατερίνας Ανδρεάκου

Αργεντίνικη οικογενειακή κωμωδία παραγωγής 2017, με το περιεχόμενο, τα κλισέ και το στερεοτυπικό χιούμορ τριτοκλασάτης ταινίας… πολύ προηγούμενων δεκαετιών, που όμως θα βρει εύκολα (κυρίως λόγω παρόμοιας νοοτροπίας) θαυμαστές στα όποια νούμερα θεατών την αναζητήσουν (λέμε και κανένα αστείο, να περνά ή ώρα…) στα ελληνικά θερινά.

Κεντρικός ήρωας εδώ είναι ο μεσήλικας Βίκτωρ, ο οποίος πασχίζει να πάρει μια πολυπόθητη προαγωγή και γενικώς να γίνει αρεστός στο δύσκολο αφεντικό του, ειδικά την ώρα που έχει να ανταγωνιστεί έναν νεότερο hipster συνάδελφο με σπουδές στις ΗΠΑ και μια φαινομενικά τέλεια ζωή. Κατά τα άλλα, και η δική του οικογενειακή ζωή μοιάζει ιδανική, καθώς έχει μια τυπικά αγαπημένη αλλά κάπως ασυνείδητα απόμακρη σχέση με τα παιδιά του και μια όμορφη, ψύχραιμη, κατανοητική σύζυγο που παράτησε την καριέρα τής δικηγόρου για να μεγαλώσει τα τέκνα τους. Όταν, όμως, η υπομονή τής συζύγου φτάνει στα όριά της, καθώς όλοι θεωρούν τον πολύπλευρο (μάνα, σύζυγος και θεμέλια λίθος του σπιτιού) ρόλο της δεδομένο, αποφασίζει να κάνει τις διακοπές των ονείρων της, αφήνοντας πίσω της έναν παντελώς άπειρο σύζυγο και τέσσερα παιδιά (δύο έφηβους, ένα παιδάκι κι ένα μωρό), που γρήγορα συνειδητοποιούν πως βασίζονταν σε εκείνην ακόμη και για τα βασικότερα της επιβίωσής τους. Καθώς η οικογένεια και το σπίτι τους αρχίζουν κυριολεκτικά να καταρρέουν, ο Βίκτωρ όχι μόνο καταλαβαίνει τι τραβάει και πόσο καλά αντεπεξέρχεται η αγαπημένη του σύζυγος, αλλά και επαναπροσδιορίζει με τη δική του σειρά τον ρόλο του ως οικογενειάρχη.

Η ταινία ξεκινά με μια σκηνή απόλυτου χάους και τον Βίκτωρ να σπάει τον «τέταρτο τοίχο» απευθυνόμενος στον θεατή και ζητώντας την κατανόηση και την επιείκειά του. Καταλαβαίνουμε αμέσως πως αυτός ο πρόλογος θα οδηγήσει σε flashback του πώς έφτασαν τα πράγματα μέχρι εκεί, αλλά μάλλον ώς τώρα έχουμε ήδη αντιληφθεί πάνω-κάτω ολόκληρη την υπόθεση της ταινίας. Γιατί όλα αυτά τα έχουμε ξαναδεί χιλιάδες φορές, από κωμωδίες του Λουί ντε Φινές των 60s μέχρι αμερικανικές βιντεοκασέτες των 80s, αν όχι και σε δευτεροκλασάτες χολιγουντιανές παραγωγές των πιο πρόσφατων δεκαετιών. Το concept είναι εντελώς σύνηθες: βάζουμε τον άνδρα πρωταγωνιστή να ξεστομίζει την «ύβρη» απέναντι στην πολύπαθη συμβία του, του στυλ «εσείς οι νοικοκυρές τα έχετε εύκολα», πληρώνει γι’ αυτό μπαίνοντας στη θέση της και (αρχικά πάντοτε) αποτυγχάνοντας παταγωδώς σπέρνει την καταστροφή στο διάβα του, όμως στο τέλος, αφού έχει εκτιμήσει τη δουλειά και τις θυσίες της συζύγου κι έχει κάνει την ειλικρινή του αυτοκριτική, γίνεται ένας καλύτερος άνθρωπος. Προσθέτουμε κι ένα κοινωνικό σχόλιο περί της μοντέρνας εργασιομανίας που – σε τέτοιες κωμωδίες – πάντα αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπο μιας επαγγελματικής νέμεσης (εδώ ο hipster συνάδελφος), αλλά και περί της επανεκτίμησης των λιγότερο τυχερών της κοινωνίας μας (εδώ η νεαρή την οποία απολύει άδικα από τη δουλειά, για να την πετύχει ξανά ως αγαπημένη νέα babysitter των παιδιών του!), κι έχουμε την κινηματογραφική συνταγή που όλοι γνωρίζουμε πια… και με κλειστά τα μάτια.

Φαινομενικά, η ταινία έχει καλές προθέσεις στο «μήνυμα» που θέλει να βγάλει προς τα έξω: το πόσο λίγο εκτιμούμε την «ηρωίδα μαμά / σύζυγο» μέχρι να τη χάσουμε έστω και για δέκα μέρες, και το πώς η επαγγελματική ρουτίνα μπορεί να καταστρέψει τους οικογενειακούς μας δεσμούς. Όπως και το 99% των υπολοίπων παρόμοιων ταινιών, όμως, το μόνο που καταλήγει να κάνει είναι να χτυπήσει φιλικά και με κατανόηση τον αρσενικό ήρωα. Γιατί, τελικά, παρ’ όλες τις απίστευτες γκάφες και καταστροφές που προκαλεί και παρά την αρχική του αποξένωση από τα ίδια του τα παιδιά που δεν ξέρει πώς να χειριστεί, ο Βίκτωρ πηγαίνει «from zero to hero» και όχι μόνο αποκτά ταπεινοφροσύνη και μια βαθύτερη συναισθηματική ένωση με εκείνα, αλλά καταφέρνει να ενώσει την οικογένεια μέσα σε αυτές τις λιγοστές μέρες καλύτερα από όλα τα χρόνια που η γυναίκα του είχε αναλάβει τόσο επιτυχημένα το σπιτικό τους! Γιατί αυτά κάνει ο άντρας ο σωστός, καταλάβατε; Όχι απλά πετυχαίνει να δείξει στη γυναίκα του πως το πείραμα θριάμβευσε, αλλά προφανώς και ότι εκείνη τόσα χρόνια έκανε κάτι λάθος, αφού με το που επιστρέφει σπίτι της μετά τις διακοπές βρίσκει μια ενωμένη, αγαπημένη και συνεργάσιμη… πατριαρχική οικογένεια!

Ελπίζω να μην έκανα βαρύ spoiler της υπόθεσης. Ή μάλλον… ποιος νοιάζεται; Ακόμη κι αν δεν φτάσατε στην προηγούμενη παράγραφο τούτης της κριτικής, θα στοιχηματίζατε για το πού πάει το θέμα. Σαν επίπεδο παραγωγής και εκτέλεσης των κωμικών σκηνών, έχουμε δει και χειρότερα, ενώ οι καλύτερες ερμηνείες του φιλμ έρχονται από το επιτυχημένο παιδικό καστ. Απλώς αναρωτιέμαι αν αυτή τη στιγμή διανέμεται κινηματογραφικά και στην Αργεντινή μια στερεοτυπική κωμωδία εγχώριων τηλεοπτικών standard. Μάλλον… όχι!