του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχει μερίδα θεατών που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τούτο το φιλμ απαράδεκτο (και θα το αποφύγει σαν τον διάολο, προφανώς). Από την άλλη, υπάρχουν και οι θεατές που… γουστάρουν το σινεμά τρόμου. Εδώ, βέβαια, εντοπίζονται και άπειρες «διακλαδώσεις» γούστων, που ξεκινούν από το «λαϊκό προσκύνημα» ενός αριστουργήματος και φτάνουν μέχρι το κάκιστο δείγμα εμπορικού exploitation του genre, το οποίο ακούει τα εξ αμάξης. Ο χαρακτηρισμός του «κακού» στο σύμπαν αυτών των ταινιών εξαρτάται από ένα σωρό παράγοντες, από μια κάκιστη (στα όρια του αστείου) πλοκή μέχρι την παντελή απουσία αίματος (για λόγους rating, κυρίως). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει και ο κλασικός, πια, ορισμός του… «bad movies we love». Και η «Ενσάρκωση του Κακού» κάνει βρώμικο flirt μ’ αυτόν!

Ο μεγάλος star εδώ είναι ο σκηνοθέτης Τζέιμς Γουάν, ο άνθρωπος που σχεδόν όσες φορές γύρισε ταινία τρόμου, αυτή κατέληξε να γίνει franchise (δεν χρειάζεται να έχει κανείς μαντικές ικανότητες για να περιμένει να συμβεί το ίδιο κι εδώ…). «Saw», «Παγιδευμένη Ψυχή» και «Το Κάλεσμα» είναι οι τρανές αποδείξεις. Τούτο εδώ έχει να κάνει ξανά με το μεταφυσικό, αν και κρύβει αρκετά layers αποκαλύψεων, που χωρίς ν’ αποτελούν το απαύγασμα της πρωτοτυπίας, σερβίρονται με ύπουλα σύνθετο τρόπο.

Ύστερα από ένα flashback σε εργαστήριο που μαρτυρά κάτι σαν γενετικό πείραμα (ή τερατογένεση) gone wrong, μεταφερόμαστε στο παρόν και στην οικία της Μάντισον, της οποίας η πρόσφατη εγκυμοσύνη προκαλεί τεράστιο άγχος (καθώς έχουν προηγηθεί δύο αποβολές, όπως μαθαίνουμε κατόπιν) και ταυτόχρονα τσαταλιάζει τα νεύρα του κακοποιητικού συζύγου της, που χειροδικεί εναντίον της με την πρώτη ευκαιρία. Το κεφάλι εκείνης αιμορραγεί ύστερα από ένα βίαιο χτύπημα σε τοίχο, εκείνος θα κοιμηθεί στον καναπέ το βράδυ. Το επόμενο πρωινό, η Αστυνομία θ’ αντικρίσει ένα άσχημα παραμορφωμένο πτώμα ανδρός και η Μάντισον θα ξυπνήσει σ’ ένα νοσοκομείο δίχως μωρό. Με τις υποψίες της δολοφονίας του συζύγου της να την βαραίνουν, ενώ βρίσκεται σε κατάσταση πένθους, η Μάντισον θα «βιώσει» ένα σοκαριστικό «όραμα» φόνου, ο οποίος κάπως φαίνεται να συνδέεται μαζί της. Ποιος μπορεί να είναι ο μυστηριώδης serial killer, πόσο μπορεί να σχετίζεται με την ηρωίδα του φιλμ και μήπως εκείνη θα είναι ο τελευταίος του στόχος;

Πολλά στοιχεία της πλοκής μας είναι γνώριμα, όμως ο Γουάν φροντίζει να τα χειριστεί λες κι ανακατεύει τράπουλα μ’ ένα κάποιο πανούργο θράσος που ξεγελά την ετοιμότητά μας στο ν’ αναγνωρίζουμε το «προκάτ», δίνοντας ταυτόχρονα προτεραιότητα στη γραφικότητα του gore θεάματος (αμήν!). Το μυστήριο ξεδιαλύνει σταδιακά πατώντας πάνω στις προβλέψεις του μαθημένου στο είδος θεατή, όμως υπάρχουν μερικά έξυπνα twists που επιφυλάσσουν ευπρόσδεκτες εκπλήξεις για το φινάλε. Η αίσθηση του φόβου που επικρατεί στο πρώτο τρίτο του φιλμ (με πιο δημιουργικά στημένη μια σκηνή καταδίωξης, όπου η κάμερα τρέχει πάνω από την κάτοψη ολόκληρου του σπιτιού της Μάντισον), αντικαθίσταται στην πορεία με γενναίες δόσεις αίματος και body horror, φτάνοντας στην αποθέωση της σεκάνς στο Αστυνομικό Τμήμα (ειδικά στο κρατητήριο γυναικών), αλλά και σ’ ένα χειρουργείο που θα… «γαργαλήσει» το στομάχι των πιο ευαίσθητων θεατών!

Η εξέλιξη ενίοτε αποκτά εξωφρενική τροπή, οι σκηνές δράσης του δολοφόνου παραπέμπουν ανάμεσα σε «Darkman» (1990) και video game με «χορογραφημένες» κινήσεις που αδιαφορούν για βασικούς κανόνες βαρύτητας, όμως το body count «τσουβαλιάζει» τα πτώματα δίχως διακρίσεις και προκαλεί ατμόσφαιρα «γαλαρίας» και… αιμοσταγούς ευφορίας. Η κατακλείδα για μένα ήταν άκρως διασκεδαστική και «campy», ενώ το παιχνίδι με την τάση του ρεύματος (λεπτομέρεια που προαναγγέλλει τον ερχομό του δολοφόνου) στο φινάλε αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο του sequel. Έχει τρελό potential για ακρότητες, δε λέω…