του Ηλία Φραγκούλη

Μετά τις θαυμάσιες «Υπηρέτριες» (2011), μία αξιοπρεπή βιογραφία για τον Τζέιμς Μπράουν (το «Get On Up» του 2014) και το αμφιλεγόμενο θρίλερ «Το Κορίτσι του Τρένου» (2016), ο Τέιτ Τέιλορ επιστρέφει με τούτη την παράξενη αστοχία που θα μπορούσε να λειτουργήσει σε αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους επίπεδα (από κοινωνική σάτιρα μέχρι άγριο teen slasher), αλλά τελικά με αυτό το σενάριο δεν επιτυγχάνει να λειτουργήσει σαν ένα edgy σχόλιο επάνω στο σχολικό bullying που μπορεί να αφήσει βαθιά τραύματα στην ψυχή ενός έφηβου.

Καινούργιες στην πόλη (πρώτη ανοησία του σεναρίου), η νεαρή Μάγκι και η μητέρα της, Έρικα, εγκλιματίζονται σε σχολείο και περιστασιακή εργασία για τα προς το ζην, αντίστοιχα. Ομάδα συμμαθητών της πρώτης κάνει φιλική κρούση και την καλεί σε σπιτικό party που καταλήγει μάλλον άδοξα σε κατανάλωση αλκοόλ και «μπάφου» σε ερημική περιοχή. Για τα ποτά είχε ήδη φροντίσει η Σου Ανν, μία άγνωστη σε αυτούς ντόπια γυναίκα που προσφέρθηκε να βοηθήσει για την αγορά μερικών μπουκαλιών (τα 16χρονα έχουν δίπλωμα οδήγησης, αλλά όλα τα υπόλοιπα είναι… restricted). Η εμφάνιση ενός αστυνομικού στο «απαγορευμένο» στέκι τους ολοκληρώνει την «γκαντεμιά», αλλά μερικές μέρες αργότερα η Σου Ανν κάνει και πάλι το θαύμα της, αντιπροτείνοντας το υπόγειο του σπιτιού της σαν μόνιμη βάση κραιπάλης για την παρέα. Υπό έναν αυστηρό όρο: κανείς δεν ανεβαίνει στους επάνω ορόφους της οικίας! The plot thickens…

Προσπαθώντας να αποφύγω τυχόν spoilers, δεν θα κάνω αναφορά στην εξέλιξη της ιστορίας, παρά μονάχα στο γεγονός ότι η Σου Ανν έχει κάποια ζητήματα από το σχολικό της παρελθόν, τα οποία ξεδιπλώνονται σταδιακά και ίσως υπερβολικά αργά, αφήνοντας και πολλά (σεναριακά) κενά. Εκεί κρύβονται οι αιτίες για τη σημερινή της ψυχολογική κατάσταση και όλο αυτό το «μυστήριο» αναμένουμε να αποκαλυφθεί, ελπίζοντας η πλήρης σύνθεση του puzzle να οδηγήσει σε κάποια έκρηξη αντίδρασης. Η Οκτέιβια Σπένσερ είναι η κινητήρια δύναμη του έργου και ο λόγος που το «Ma» δεν αποτελεί ένα ολοκληρωτικό φιάσκο. Άπαξ και καταλάβει κανείς (σχετικά εύκολα) τη σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, η ταινία φανερώνει το πόσο κακογραμμένη είναι η βάση της και ο θεατής απορεί για το πώς κανένας από την παραγωγή δεν σκέφτηκε να διασώσει το αφηγηματικό κομμάτι που θα μπορούσε με ελάχιστες τροποποιήσεις να απογειώσει την ιστορία αυτής της εμφανισιακά μονόχνωτης «stalker» σε ένα over the top θρίλερ οργής, ανεβάζοντας το volume ακόμη και σε… κωμικούς τόνους. Διότι η ηρωίδα που υποδύεται η Σπένσερ είχε «ζουμί» για να ξεπεράσει τα όρια της όποιας σατιρικής υπερβολής. Κάτι που το έργο δεν επιχειρεί σχεδόν ποτέ να ακουμπήσει (εξαίρεση ίσως η σκηνή με το «τροχαίο», η οποία έρχεται σαν ένα ξαφνικό σοκ, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να προκαλέσει και δυνατά γέλια).

Το τελευταίο μέρος του «Ma» θυμάται πως αρκετοί από τους θεατές μπήκαν στο σινεμά για να παρακολουθήσουν ένα φιλμ που στα promo υλικά του έμοιαζε να ανήκει στο genre του θρίλερ και μονάχα τότε αγριεύουν οι καταστάσεις, αλλά είναι αρκετά αργά για να σωθεί το όλο εγχείρημα. Η κορύφωση δείχνει εντελώς ανισόρροπη σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία, με το σενάριο να έχει αφήσει εντελώς ανεκμετάλλευτες τις όποιες ευκαιρίες χτισίματος ενός πολύ πιο τρομακτικού και λειτουργικού σασπένς, ώστε το φινάλε να μην «κρέμεται» σε τέτοιο… camp βαθμό.