FreeCinema

Follow us

GET ON UP (2014)

  • ΕΙΔΟΣ: Μουσική Βιογραφία
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Τέιτ Τέιλορ
  • ΚΑΣΤ: Τσάντγουικ Μπόουζμαν, Νέλσαν Έλις, Νταν Άκροϊντ, Βαϊόλα Ντέιβις, Λένι Τζέιμς, Φρεντ Μέλαμεντ, Κρεγκ Ρόμπινσον, Τζιλ Σκοτ, Οκτέιβια Σπένσερ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 139'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: UIP

Τζέιμς Μπράουν. Από τα 30’s ως τα 90’s. Ο μύθος και η αλήθεια. It’s a Man’s Man’s Man’s World. Super Bad…

Σιτεμένος διασκεδαστής κατευθύνεται προς συναυλιακή σκηνή ενώ στιχομυθίες απ’ το εμπειρικό back catalogue του έχουν πατήσει το play της θύμησης κι αντηχούν ανεξέλεγκτα στο μυαλό του. Και μετά… αλλού, φτιαγμένος με αγγελόσκονη αλλά εύγλωττος, κάνει οπλισμένος τον νταή εις βάρος ανύποπτων λευκών χαρτογιακάδων (επειδή μία τους έχεσε ανίδεη στην προσωπική τουαλέτα του) σε ενοικιαζόμενο γραφείο ιδιοκτησίας του, προτού καταδιωχθεί και συλληφθεί από την αστυνομία. Δώσε βάση στο skit και στο opening track: είναι τα κλειδιά του sol, το πρώτο για το ιμπρεσιονισμών και μπρος-πίσω timeline αφηγηματικής ενορχήστρωσης σταθμών ρεζουμέ (σαν άσματα στο shuffle στο iPod του εγκεφάλου) και το δεύτερο για το ταλέντο τής εγωκεντρικής αυτοκαταστροφικότητας του ανδρός, σ’ αυτό το φιξιόν remix tribute long play στο Νονό της Soul. Αυτό με το οποίο ο ασπρουλιάρης Τέιτ Τέιλορ («Οι Υπηρέτριες») τιμάει και τη μαύρη φυλή ξανά, τώρα μη δακρυικά, και ταυτόχρονα βάζει υποψηφιότητα για το Rock’n’Roll Hall of Fame των 35mm εργοβιογραφιών καθώς, παρά τα scratch του, «βαράει» όποια πλευρά του κι αν βάλεις – και δε συζητάμε, εννοείται, για το οπτικοακουστικό jukebox «ύμνων» που στραφταλίζει.

Θες Α side; Φωνάρα, χορευταράς, διασκεδαστής πρώτου μεγέθους. Συνομιλητής και συνεχιστής τού Little Richard. Προφητικός αυτοχρηματοδότης τού – καθότι ζωντανά ηχογραφημένου LP, κυκλοφορημένου ανήκουστα για R&B καλλιτέχνη – «Live at the Apollo» που αποδείχτηκε διαχρονικό best seller. Act – σβήστης των άγουρων Rolling Stones (ο fan Μικ Τζάγκερ, παραγωγός αυτού του φιλμ, δεν ξέχασε ποτέ) στο «The T.A.M.I. Show». Διοργανωτής των εμφανίσεών του εκτός συστήματος. Εφευρέτης τού ρυθμού downbeat (η έμφαση στο «ένα» του μέτρου) και συνεκδοχικά του funk. On stage κήρυκας του πασιφισμού στο βοστωνέζικο νεολαιΐστικο crowd την επαύριο της δολοφονίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Διεθνής αστέρας. Σαμπλαρισμένος απ’ τους πάντες. Θες B side; Φυλακή στα 17 για σπάσιμο αμαξιού και κλέψιμο κουστουμιάς. Solo εις βάρος τού καλύτερου φίλου του και των υπολοίπων μελών των Famous Flames. Υποστηρικτής τού Προέδρου Τζόνσον και του πολέμου στο Βιετνάμ. Υπερφίαλος και δυνάστης της κομπανίας του. Βιαιοπραγών και άπιστος σύζυγος κατά συρροή. Μπαταχτσής των μουσικών και της Εφορίας επιχειρηματίας. Ξανά στη στενή. Χρήστης.

Αλλά, διαβάζοντας δομικά τζαζεμένα και πάντα με νεύρο τα φύλλα της παρτιτούρας, είναι και στα interludes που ο Τέιλορ «γράφει» κι εκπέμπει τις επιρροές, την παρακαταθήκη, τις πληγές, τις ματαιώσεις, τις νευρώσεις του αντιφατικού Mr. Dynamite ως μουσικού κι ως προσωπικότητας. Γιος αλκοολικού καλυβίτη με φευγάτη κι αργότερα πουτάνα μάνα. Εξάχρονος άρπαγας παπουτσιών από κρεμασμένο brother. Μεγαλωμένος από θεία σε πορνείο. Ξεσηκωτής των moves ενός πάστορα. Μέλος gospel συνόλου στην ενορία. Nigga with attitude απέναντι στον όποιο white devil του κυκλώματος. Οικοδεσπότης στα ξαφνικά της λαϊκιάς mama του στα παρασκήνια του θριάμβου. Ιδιοκτήτης αεροπλάνου. Άγιος Βασίλης. Εμπνευστής της φιγούρας της κάπας στον γονατισμένο από εξάντληση βασιλιά. Θύμα ρατσισμού. Παρατημένος απ’ το συγκρότημά του. Sex Machine. Κληροδότης του «Say It Loud (I’m Black and I’m Proud)» στους επίγονους. «Ο Πιο Σκληρά Εργαζόμενος Άνδρας στη Show Business».

Με support – πλάι στις πολιτικές και φυλετικές νότες – τη χρονομηχανή τού εικαστικού group που κάνει κυριολεκτικά after party, β(γ)άζοντας αφάνες / τρίκουμπα / φορμάικες κτλ. άψογα, και ακομπανιαμέντο ινστρουμενταλίστες σε πλήρη αρμονία (από έναν φίλο και στη ζωή Blues Brother μέσω της Βαϊόλα «Μητέρα των Δακρύων» Ντέιβις ως το Λαφαγιέτ του «True Blood» στο ρόλο του κολλητού πρώτου αρχηγού των J.B.’s, Μπόμπι Μπερντ), αυτός με τον οποίο απλώς «την ακούς» είναι ο Μπόουζμαν. Στη δεύτερη, στον αντίποδα δοκιμή του με έναν έγχρωμο θρύλο (ως μπεϊζμπολίστας Τζάκι Ρόμπινσον στο περσινό, απρόβλητο εδώ «42»), ο τυπάς είναι αστέρι: παίζει με την πάνω σιαγώνα να φωλιάζει στην κάτω και να «τρώει» λέξεις στη διάλεκτο του Νότου, με το μικρόφωνο χουφτωμένο σαν pro, με το καιροφυλακτούν μάτι, με το σήμα κατατεθέν στροφή-σπαγγάτο-και-πάνω ατραξιόν της θεαματικής φάσης του χαρακτήρα (αν και το προτιμηθέν playback των original φωνητικών θα του στερήσει, μάλλον, την οσκαρική υποψηφιότητα).

Και «Hold It» για την ιδιοφυή σεκάνς τού τυφλού fight club του μικρού Τζέιμς όταν το swing τρίο το γυρνάει σε φανκιά, το μάθημα beat to beat mixage κατάσαρκα στο «Cold Sweat», το σπιντάρισμα του «I Feel Good» απ’ το πλατό της ταινίας «Ski Party» στην ιστορική συναυλία στο Παρίσι, το Χορό της επευφημίας απ’ τους ανθρώπους της ζωής του στην πορεία προς το πάλκο πριν απ’ το a cappella του «Try Me» – όπου οι λέξεις «I need you» γίνονται μοτιβική επωδός της εξάρτησης του αρτίστα από το κοινό του (και τούμπαλιν) και syncopated riff μεταμέλειας. Στα outtakes, η πιο… χτυπητή αποστροφή τού ήρωα στο φακό (περί τιμήματος του να είσαι το αφεντικό) είναι φάλτσο στα όρια τού ψυχαναλυτικού λαϊκισμού παρότι συγχωρητέα μιας και τσιτάρει ένα διάσημο line τού Μπράουν, το υφάκι μάσκας τού πρωταγωνιστή ψευτίζει τη μελωδία για μία και μοναδική φορά (πες το κι autotuning) στη σκηνή του ξεσπάσματος της οργής στο studio, καλλιτεχνική αδεία σε συμβάντα έχει αλλάξει ψιλό το τροπάρι, και τη σουρντίνα ή τα πηδήματα της βελόνας στ’ αυλάκια όπου είναι γραμμένη η κατρακύλα τού CV τα πιάνει το αυτί. Αλλά το encore που δε ζήτησες ποτέ απ’ τα «Dreamgirls» και «Walk the Line» στο δίνει μόνο του το «Get on Up», εντυπωσιακά… stereo. Σιγοντάρεις, παίζει δυνατά.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

«I Got You», λένε ήδη οι γκιράπες. «Papa’s Got a Brand New Bag» από άποψη storytelling, θα το δεις G Poly και όσοι ακόμη έχετε συνηθίσει από πιο crossover πενταγραμμικά biopics. Είχε γράψει και το «The Popcorn» ο μεγάλος – αλλά για σένα που το τρως, μικρέ, δε συστήνεται. Αν «χώνεις» άλλα, π.χ. Παντελίδη ή Μπίμπερ, κι αντέξεις το ρεπερτόριο, σε περιμένει και νύστα στην εδώ πίστα.


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.

MINORE

Μυστηριώδη τέρατα εμφανίζονται σε παραθαλάσσιο location του Σαρωνικού κόλπου με εχθρικές και φονικές διαθέσεις. Θα μπορέσουν να τα αντιμετωπίσουν ένα ναυτάκι, μια σερβιτόρα, μια γιαγιά, ένας μποντιμπιλντεράς κι ένα τσούρμο… μπουζουξήδων;