της Βικτωρίας Μιχαήλ

Μπορείς να εμπνέεσαι, πιθανώς υποσυνείδητα, από το μονόπρακτο της «Ανθρώπινης Φωνής» (όπως το διάβασε κινηματογραφικά στο «L’Amore» του 1948 ο Ρομπέρτο Ροσελίνι) και από δύο τουλάχιστον απ’ τις σκηνές – κλου (των ΜΑΤ και της απόλυσης) του «Ένας Άλλος Κόσμος» και να πηγαίνεις μπροστά (σ)τη δίκαια στρατευμένη τέχνη σου; Ελάχιστα, κι αυτό σε επίπεδο αισθητικής, κάπου μεταξύ Αντουανέτας Αγγελίδη κι Αλέξανδρου Αβρανά, όπως αποδεικνύει η στην παραγωγή, στη δομή και στα σημαινόμενά της πιο μεγαλεπήβολη, αποτυχημένη απόπειρα του Βασίλη Μαζωμένου να τοποθετηθεί επάνω στο ερεβώδες – αμεσότατα συνδεδεμένο με το οικονομικό – κοινωνικό, σχεσεακό και υπαρξιακό γίγνεσθαι του τόπου του. Αβαρίες (λόγω schedule ή ανικανότητας;) στη διεύθυνση υποκριτικής συχνά ακατάλληλων ηθοποιών (υπεύθυνος casting δεν υπάρχει, δεν πά’ να κοπανάμε δεκαετίες ότι αυτός ο τομέας είναι ο δεύτερος προβληματικότερος στην εγχώρια κινηματογραφία…) και τράβηγμα των καταστάσεων ή ακόμη και της φύσης της μυθοπλασίας (και του μανικιού των φεστιβαλιζόμενων ξένων, για συναισθηματική ελεημοσύνη) γονατίζουν αυτό το portmanteau ρέκβιεμ της επαγγελματικά κι ανθρωπιστικά συντριβόμενης στη μυλόπετρα της ύφεσης χώρας μας.

«Η Ταράτσα», το al fresco pas de deux επιβίωσης ενός ρέστου μεσόκοπου ζεύγους, αντηχεί ακόμη πιο αδιέξοδα θλιβερή, αλλά όχι στους επιδιωκόμενους απ’ τον σκηνοθέτη τόνους, όταν στα μέτρα του λιντσικού Silencio ο καριεριζόμενος στην ημεδαπή Πορτογάλος Αντρέ Μάια (συμ)παρίσταται ξαφνικά στους δοκιμαζόμενους με ένα fado a cappella. «Η Εταιρία» ξεκινάει με μια συνεδρία τηλεφωνικού σεξ σε σινιέ τουαλέτες γραφείων (με μια ιδέα ποιητικής υπέρβασης, μέσω της ωσεί παρουσίας τού ενός απ’ τους δύο εραστές) για να καταγγείλει με – δυστυχώς και δραματουργικές – συνοπτικές διαδικασίες το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» ως νομοτέλεια του (οικο)συστήματος των πολυεθνικών. «Το Εργοστάσιο» κάνει τον Ντέρεκ Τζάρμαν προμηθευτή τού ΤΑΙΠΕΔ πουλώντας την ομοφυλοφιλική και την επιχειρηματική απόγνωση ταυτόχρονα, ενώ συμβολοποιεί τη malaise της προγονολατρείας μας. «Οι Δρόμοι», μ’ ένα je ne sais quoi Γιάννη Οικονομίδη χάρη στο «σκηνικό» βίας και την παρουσία τού Κώστα Ξυκομηνού, κραδαίνουν μ’ ενδιαφέρον αλλά λίγο στημένα μπρος απ’ τη μούρη σου το γκλομπ τού breaking point του πλέον αμφιλεγόμενου δημόσιου λειτουργού για να απεκδυθούν φευγάτα το «Wasted Youth» προανάκρουσμά τους. Το αθηναϊκό Survivor του scrap, σε μια βινιέτα ανακυκλωμένη απ’ το «10η Μέρα» μείον το προσφυγικό και σε οικογενειακή βαριάντα, διεκτραγωδεί ελαφρώς μελοδραματικά και σχηματικά, παρότι με σινεφιλία, το «Μπάτμαν». Τέλος, «Το Χωράφι» πιστεύει αφελώς ότι ταΐζει (το) χώμα (που βάφτηκε κόκκινο απ’ το αίμα του αγρότη μας) τους Ευρωπαίους εταίρους μας και τις κοινοτικές ντιρεκτίβες τους ενώ το ενδιαφέρον για τη mise en scene (τα σαν reality παρασκήνια μιας τηλεκοσμογονίας) παρά για το θεματικό θράσος του (ο Πρωθυπουργός καταρρέει σε ζωντανή μετάδοση) «Live» ολοκληρώνει το σεπτέτο των… περιπτώσεων.

Στην άλλη άκρη της γραμμής, ένας ψυχολόγος τηλεφωνικής υπηρεσίας υποστήριξης στην οποία καταφεύγουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι βαρεμένοι μας, δεν ενσαρκώνεται ποτέ καταρχήν βοκαλιστικά και κατά δεύτερον με την… ανταπόκρισή του ώστε να ζεστάνει την αφήγηση ή το μέσα σου. Το εκτός κάδρου crash (#diplhs) του πιο παππού της ταινίας δεν πείθει καθόλου. Η κατάσχεση γαιών από την ΕΕ για παράβαση οδηγιών περί καλλιέργειας ανήκει στη σφαίρα της νομικής φαντασίας και σ’ εκείνην της πολιτικής φαντασίας, ακόμη και με την πιο διασταλτική ερμηνεία του όρου «διαπλοκή», ο σκιώδης και δυνητικά μοιραίος διαπραγματευτικός ρόλος με τους θεσμούς που μπορεί να κατέχει ένας CEO για λογαριασμό ενός ανώτατου άρχοντα. Κάποια από τα μινιμαλιστικά baroque εικαστικά περιβάλλοντα, τα ατμοσφαιρικά θέματα των DNA και η πρέπουσα υπηρέτηση από τους φωτισμούς και την κάμερα του Γιώργου Παπανδρικόπουλου του μερικά εκτελεσμένου εμφανούς πλανοθετικού σχεδίου τού Μαζωμένου (να φυλακίσει τη δράση, τα πρόσωπα κι εμάς σε μονοπλάνα) έχουν συνδράμει ξεχωριστές στιγμές. Ρολιστών (ο Νούσιας, ο Πάνου – κυρίως χάρη στα μέσα και το ένστικτό τους), του χρωστήρα (μια περιφρακτική παράκρουση α λα Τζον «Τα Σταφύλια της Οργής» Φορντ) ή της πένας (ένα twist αρσενικής «Βιριδιάνας» στο… κανιβαλιστικότερο). Αλλά, μπλέξαν (απλοϊκά) οι γραμμές μας, κι είναι (ακόμα…) κι ISDN. Πάλι τοπική χρέωση κι αναπάντητη; Δε λέει…