του Ηλία Φραγκούλη

Το πολυδιαβασμένο έργο του Αλέξανδρου Δουμά έχει… ταλαιπωρηθεί πολλάκις στο σινεμά, με το ελληνικό κοινό να προσπαθεί ακόμα να ξεχάσει τις τελευταίες φορές που είδε να διανέμεται κινηματογραφική μεταφορά του «The Three Musketeers» στη χώρα μας (από το 1993 και το 2011). Ευτυχώς, εδώ πλησιάζουμε στο… άλλο άκρο, με ένα εγχείρημα εξόχως πετυχημένο, το οποίο θα βρει τους θεατές πραγματικά απροετοίμαστους (έστω εκείνους που δεν διαβάζουν τις κριτικές του FREE CINEMA), καθώς δεν χαρακτηρίζεται από στερεότυπα «γαλλικουργιάς» ή πληκτικού έργου εποχής ευρωπαϊκής (συμ)παραγωγής.

Το «Οι Τρεις Σωματοφύλακες: Ντ’ Αρτανιάν» έρχεται από μια «old-school» σχολή σινεμά ευχαρίστησης, που κάποτε αποτελούσε το ιδανικό παράδειγμα για βραδινή έξοδο και ψυχαγωγία μπροστά από τη μεγάλη οθόνη. Όσο μεγάλη και να είναι η κινηματογραφική βιομηχανία της Γαλλίας, τούτο το αποτέλεσμα δεν επιτυγχάνεται πάντοτε και με αφορμή το όνομα του σκηνοθέτη, ας θυμηθούμε το δικό του και άκρως ελαττωματικό κατασκεύασμα του «Άιφελ» από το 2021. Όγκος δουλειάς και υψηλότατο budget χαρακτηρίζουν και τους «Τρεις Σωματοφύλακες», όμως, τούτη τη φορά ο Μαρτάν Μπουρμπουλόν είχε σαφέστατο προσανατολισμό ως προς το είδος της ταινίας που έπρεπε να παραδώσει και δίνει τον καλύτερο εαυτό του.

Η ιστορία του έργου είναι πασίγνωστη σε γενιές και γενιές (ακόμη και από τα Κλασικά Εικονογραφημένα!), με τον Μπουρμπουλόν να εστιάζει στην καθαρόαιμη περιπέτεια από την πρώτη κιόλας σεκάνς του φιλμ. Εκμεταλλευόμενος το ύπουλο παρασκήνιο της αυλής του Βασιλιά και τις μηχανορραφίες των «μνηστήρων» της εξουσίας, προσθέτει μια αύρα μυστηρίου στην αφήγηση και την εξελίσσει σε ατμόσφαιρα σχεδόν θριλερική κι αρκούντως σκοτεινή, που σε κάποιους θεατές θα φέρει στο νου έως και αναμνήσεις από τη θαυμάσια «Αδελφότητα των Λύκων» (2001) του Κριστόφ Γκανς (παραμένοντας πάντοτε σ’ ένα πλαίσιο σύγκρισης με γαλλικές παραγωγές του παρελθόντος).

Βασική υποπλοκή, ένα «αμαρτωλό» περιδέραιο της Βασίλισσας, ενοχοποιητικό πειστήριο απιστίας και πιθανή αιτία πολέμου, εάν δεν δράσει έγκαιρα ο Ντ’ Αρτανιάν, με τη φιλική σύμπραξη των Τριών Σωματοφυλάκων του Βασιλιά, ενάντια στα σατανικά σχέδια της όχι και τόσο σαφών συμφερόντων και background Μιλαίδης (κλασικό typecasting η περίπτωση της Εύα Γκριν, αλλά το κάνει τόσο καλά που δεν μπορείς να την υποτιμήσεις), η οποία πρόκειται να επιστρέψει δριμύτερη, όπως μας αποκαλύπτει η post-credits «κρυφή» σκηνή αλλά και η γνώση της ύπαρξης ενός sequel / δεύτερου μέρους (έτσι ακριβώς είχε συμβεί και με τις πλέον γνωστές μεταφορές του 1961 και του 1973), το οποίο πρόκειται να δούμε στα σινεμά τον ερχόμενο Δεκέμβρη.

Από το υπόλοιπο καστ, η αφρόκρεμα των Γάλλων stars της παρούσης έχει τοποθετηθεί σωστά, ο αμφισεξουαλικός (!) Πόρθος του Πίο Μαρμάι προκαλεί ένα ευχάριστο ξάφνιασμα, ενώ ως Βασίλισσα η Βίκι Κριπς αποδεικνύει πως μπορεί ν’ αποδράσει από το στερεότυπο του «προσωπείου» χαρμολύπης όταν βγαίνει έξω από το πεδίο της art-house «υποχρέωσης». Κατά τα άλλα, χάρμα οφθαλμών η δουλειά που έχει γίνει σε όλους τους καλλιτεχνικούς τομείς (κι ας κάνουμε τα «στραβά μάτια» για κάτι αρχιτεκτονικές γραμμές κτηρίων τα οποία… απέχουν ελαφρώς από την ακριβή ιστορική περίοδο της δράσης κι έχουν μπει «στα κλεφτά» λόγω… παλιακού παρουσιαστικού) και χαλάλι η αναμονή μέχρι τα τέλη του 2023, αν είναι να δούμε μια αντάξια συνέχεια.