FreeCinema

Follow us

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ (2022)

(LES PASSAGERS DE LA NUIT)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μικαέλ Ερς
  • ΚΑΣΤ: Σαρλότ Γκενσμπούργκ, Κιτό Ραγιέν Ριχτέρ, Νοέ Αμπιτά, Μέγκαν Νόρθαμ, Τιμπό Βενσόν, Εμανουέλ Μπεάρ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 111'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ONE FROM THE HEART

Χωρισμένη μάνα μεγαλώνει τα δύο έφηβα παιδιά της στο Παρίσι της δεκαετίας του ‘80. Η απόφασή της να προσφέρει στέγη σε νεαρό άστεγο κορίτσι, θα επηρεάσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τις ζωές όλων τους.

Από τις δεκάδες γαλλικές ταινίες που τα τελευταία χρόνια διανέμονται χειμώνα-καλοκαίρι στις ντόπιες αίθουσες, μία από τις ελάχιστες που άξιζε να έχει κανείς στα υπόψιν του ήταν η «Αμάντα» (2018), το προηγούμενο δηλαδή εγχείρημα του σκηνοθέτη Μικαέλ Ερς. Ήταν ένα «μικρό» φιλμ, που περιέγραφε δίχως συναισθηματικές κορώνες μια συγκινητική, σύγχρονη καθημερινότητα, με έμφαση στην απώλεια. Με τούτους τους «Νυχτερινούς Επισκέπτες», σε γενικές γραμμές ο Ερς παραμένει πιστός στο κλίμα που είχε χαράξει με το πρότερο, ατυχώς, όμως, φαίνεται πως εδώ ποντάρει αποκλειστικά και μόνο στην πολυφορεμένη νοσταλγία των ‘80s. Άντε, και στον Ερίκ Ρομέρ!

Το έναυσμα της ιστορίας δίνεται τη βραδιά της νίκης του Φρανσουά Μιτεράν, στις εκλογές του Μαΐου του 1981, ένα σημείο αναφοράς που… ουδεμία σημασία έχει για το όσα θ’ ακολουθήσουν στην επταετή περίοδο που καλύπτει η αφήγηση (μέχρι, δηλαδή, τις επόμενες εκλογές και τη νέα νίκη του Μιτεράν, η οποία επίσης δεν αφορά επί της ουσίας πλοκή και ήρωες!). Το πολιτικό σκηνικό της χώρας δεν χρησιμοποιείται παρά σαν αρχή και τέλος μιας αδιόρατης αφηγηματικής γραμμής, μιας και ουδέποτε τα μέλη της οικογένειας της Ελιζαμπέτ συζητούν για οτιδήποτε έχει να κάνει με την νέα εποχή της γαλλικής Προεδρίας. Και πως να γίνει αυτό, όταν η διαζευγμένη μητέρα και τα δύο της παιδιά, Ματίας και Τζουντίθ, είναι μάλλον εσωστρεφή και σιωπηλά άτομα, τα οποία προσπαθούν να βρουν τη γαλήνη στα προβλήματα υγείας, εργασίας και σχέσεων που αντιμετωπίζουν, μέσω της συναναστροφής τους μ’ έναν παντελώς άγνωστό τους άνθρωπο, που μπαίνει στις ζωές τους… από το παράθυρο.

Η Ταλουλά είναι ένα άστεγο κορίτσι που περιπλανιέται στους δρόμους του Παρισιού, μέχρι που η Ελιζαμπέτ την προσκαλεί στην μεταμεσονύχτια ραδιοφωνική εκπομπή όπου εργάζεται ως τηλεφωνήτρια, προκειμένου να μιλήσει για τις περιπέτειες και τις εμπειρίες της. Ανησυχώντας για το τι μπορεί να της συμβεί εκεί έξω, της προτείνει να μείνει στο σπίτι της για όσο διάστημα αυτή επιθυμεί. Εκείνη δέχεται την ευγενική πρόσκληση, με τον Ματίας να βλέπει με ιδιαίτερη ικανοποίηση το όλο σκηνικό, μιας και σύντομα οι δυο τους νιώθουν αμοιβαία έλξη. Την ίδια ώρα (ή περίπου την ίδια, καθώς και η αφήγηση κάνει δυο φορές άλμα στο χρόνο), η Ελιζαμπέτ επιχειρεί να βάλει σε τάξη τα αισθηματικά της, η δε Τζουντίθ ετοιμάζεται για τις σπουδές της.

Με τη χρήση ambient ήχων και χαλαρών κιθαριστικών γρατζουνισμάτων, εικόνων του Παρισιού της εποχής από φιλμ 8mm, φωτογραφία βουτηγμένη στον κόκκο, εσωτερική διακόσμηση με φουλ της φορμάικας, κίτρινους προβολείς αυτοκινήτων και το ανάλογο soundtrack να παίζει συχνά πυκνά στην ηχητική μπάντα (αν και δίχως τους πλέον προφανείς σκοπούς), ο Μικαέλ Ερς είναι σαν να επιβιβάζεται στην χρονοκάψουλα των παιδικών του χρόνων. Η άτυπη επιστροφή του στα χρόνια της αθωότητας, εν τούτοις, δε σχετίζεται σχεδόν καθόλου με την ταινία του, θυμίζοντας ξεθωριασμένες Polaroids που έχουν ξεχαστεί μέσα στο κουτί των αναμνήσεων. Τα τραύματα ή τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν οι βασικοί ήρωες της ταινίας του, δε στέκουν ικανά για να συγκινήσουν, καθώς με αποσπασματικό τρόπο διανύουν ολόκληρο το ‘80. Η μόνιμη συστολή της Ελιζαμπέτ της Σαρλότ Γκενσμπούργκ, άλλωστε, ελάχιστα συνεπικουρεί στην εξέλιξη του χαρακτήρα της, παρασύροντας και όλους τους υπόλοιπους στον διάβα της, αφού εκείνη αποτελεί την κολώνα της οικογένειας.

Η πιο ενδιαφέρουσα υποσημείωση του φιλμ έχει (μάλλον) να κάνει με την άτυπη σύνδεση που η Ταλουλά νιώθει για την Πασκάλ Οζιέ, πρωταγωνίστρια του Ερίκ Ρομέρ στις «Νύχτες με Πανσέληνο» (1984), όταν με τον Ματίας και την αδελφή του τρυπώνουν σε μια αίθουσα για να δουν (έστω και κατά λάθος!) τη συγκεκριμένη ταινία. Η επιρροή της προς αυτήν μοιάζει να μεγαλώνει όταν κάποτε πληροφορείται τον πρόωρο θάνατό της, γεγονός που την κάνει να τσεκάρει το «Le Pont du Nord» (1981) του Ζακ Ριβέτ, αλλά και να κυκλοφορεί με δερμάτινο μπουφάν που παραπέμπει στην ταινία. Η ηρωινομανής και άστεγη Ταλουλά ανακαλύπτει στη φιγούρα της Οζιέ ένα πρότυπο ελπίδας, που διαλύεται άπαξ της είδησης του θανάτου της. Ακόμα και αυτή η ταύτιση, όμως, προκύπτει συμπτωματικά και φευγαλέα, όπως οτιδήποτε συμβαίνει στο φιλμ. Τα ήπια συναισθηματικά τραύματα του καρέ των ηρώων, το μόνο που χρειάζονται στην τελική είναι μια ομαδική αγκαλιά. Όσο διαρκεί αυτή, άλλο τόσο θα σας απασχολήσουν ως χαρακτήρες (που αφορούν) τούτοι οι «Νυχτερινοί Επισκέπτες».

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Διακριτική νοσταλγία, σε αποσπασματικού τύπου οικογενειακό δράμα ενηλικίωσης. Εάν κάποιος έχει ζωντανές αναμνήσεις από το Παρίσι των ‘80s, ενδέχεται να γοητευτεί από το ταξίδι στον χρόνο – αν και αυτό που θα εισπράξει είναι μία κινούμενη στην ευθεία γραμμή της αδιαφορίας αφήγηση. Ενδέχεται να παρακινήσει μερίδα του κοινού να (ξαν)ανακαλύψει τις «Νύχτες με Πανσέληνο». Ομιλώ ως παθών, αναφέροντας πως έπειτα από σαράντα σχεδόν χρόνια, το φιλμ του Ρομέρ μια χαρά κρατιέται. Ο συνάδελφος από το… 2060, δύσκολα θαρρώ θα καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα για τους «Νυχτερινούς Επισκέπτες».


MORE REVIEWS

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΑ

Η ιταλική αυτοκινητοβιομηχανία Lancia θέλει να κερδίσει πάση θυσία το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι του 1983, όμως, το μοντέλο της 037 υστερεί σημαντικά έναντι της τετρακίνητης γερμανικής τεχνολογίας του Audi Quattro. Ο εκτελεστικός της Διευθυντής, Τσέζαρε Φιόρι, έχει μερικές πονηρές ιδέες οι οποίες ενδεχομένως μπορούν ν’ αλλάξουν τη διαφαινόμενη πορεία των πραγμάτων. Εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα.