του Ηλία Φραγκούλη

Σε ένα βουκολικό πλαίσιο της γαλλικής επαρχίας τοποθετείται αρχικά η τελευταία ταινία της Κατρίν Κορσινί, συστήνοντάς μας τα μέλη της οικογένειας του Μορίς και της Μονίκ, ενός πάτερ φαμίλια και της συνεσταλμένης και πιστής στα καθήκοντά της συζύγου, με μια κόρη στο πλευρό τους, την Ντελφίν, να τους βοηθά σε όλες τις σκληρές δουλειές του αγροκτήματος. Με το που έρχεται η νύχτα, εκείνη ντύνεται για να βγει έναν περίπατο και καταλήγει σε κρυφή συνάντηση με άλλη κοπέλα, με την οποία αμέσως… φιλιούνται! Η Ντελφίν μαθαίνει απότομα πως η αγαπημένη της είναι πλέον λογοδοσμένη και πρόκειται να παντρευτεί σε μερικούς μήνες. Δεν την χωρά άλλο πια αυτός ο τόπος και η μόνη φυγή για την απελευθέρωσή της είναι το Παρίσι.

Τα υπόλοιπα είναι πάνω-κάτω προβλέψιμα. Κορίτσι γνωρίζει κορίτσι, το δεύτερο έχει εραστή και δεν νιώθει αυτού του είδους την «άλλη» έλξη, κορίτσι θα πικραθεί από την απόρριψη, δεύτερο κορίτσι θα «αλλάξει» μυαλά και σεξουαλικό προσανατολισμό, το αγόρι της θα την ξαποστείλει όταν καταλάβει ότι βγαίνει στην απόξω και κάπου εδώ μπαίνουν και τα διλήμματα της ζωής στη μεγάλη πόλη ή στην καταπιεστική επαρχία, όπου βρίσκεται όμως η καρδιά, δηλαδή το σπιτικό του κοριτσιού μας.

Η Κορσινί χρησιμοποιεί το άλλοθι του φεμινιστικού αγώνα για ίσα δικαιώματα γυναικών και ανδρών, σε εργασία, κοινωνία έως και προσωπικές σχέσεις, για να προσεγγίσει με πλάγιο τρόπο το πλησίασμα των δύο ηρωίδων, δηλαδή αυτό ακριβώς που κάνει και η Ντελφίν προτού αποκαλύψει στην Καρόλ ότι είναι λεσβία. Είναι ένα εύρημα που λειτουργεί πετυχημένα, ακόμη και όταν οι δυο τους ως ζευγάρι, πια, επιχειρούν να επιζήσουν στον αυστηρό μικρόκοσμο του χωριού, όπου η γυναίκα όχι απλά δεν έχει το δικαίωμα της επιλογής φύλου στον σύντροφο, αλλά ούτε και γνωρίζει (ενδεχομένως) τι εστί ηδονή, ελευθεριότητα και ίση συνύπαρξη σε έναν «εις γάμου κοινωνίαν» δεσμό που, παραδοσιακά, καταδυναστεύεται από τον ρόλο του συζύγου.

Ενώ δεν υπάρχει κάτι το ουσιαστικά μεμπτό στην αφήγηση, η όλη πλοκή υποχωρεί σε στερεότυπα που σου δίνουν την εντύπωση ότι παρακολουθείς ένα μεταλλαγμένο… Άρλεκιν, για μια απαγορευμένη ερωτική σχέση ανάμεσα στη νεαρή χωριατοπούλα που ξελόγιασε την πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη γυναίκα της πόλης. Φυσικά, τα εμπόδια και η αναποφασιστικότητα ως προς τις τελικές επιλογές των δύο ηρωίδων περνούν από… όσα κύματα μπορείς να μαντέψεις, αφήνοντας και μια υποβόσκουσα αίσθηση σασπένς για κάτι το κακό που μπορεί να συμβεί σε μία από τις δύο, δίπλα στο σενάριο ενός πιθανού ή όχι χωρισμού. Ευτυχώς, η Κορσινί δεν τραβάει το δράμα από τα μαλλιά, προτιμά να αφηγηθεί την ιστορία της με πιο ήπια διακριτικότητα, αλλά στην τελική δεν τολμά και κάτι το καινούργιο ή το ιδιαίτερο.

Σκληρή η σύγκριση με τη «Ζωή της Αντέλ», σίγουρα, καθώς το (απλόχερο και εδώ) γυμνό και οι σχετικές περιπτύξεις, χωρίς να έχουν κάτι το «φτηνό» ή το υποκριτικό, μένουν στο επίπεδο του ελαφρώς… ερεθιστικού, με τις δύο πρωταγωνίστριες να μην πετυχαίνουν ποτέ μια πραγματική «χημεία», κάτι που βαραίνει περισσότερο το παίξιμο της ιδιαίτερα ναρκισσευόμενης Σεσίλ Ντε Φρανς, η οποία περισσότερο μοιάζει με… λάθος του καστ παρά με αυτό που καλείται να υπηρετήσει. «Η Ομορφότερη Εποχή» ίσως κάπου επιθυμούσε να θυμίσει «Το Καλοκαίρι του Έρωτά μου» (2004) του Πάβελ Παβλικόφσκι, όμως λαϊκίζει στα συναισθήματά της, δεν αγγίζει ποτέ το ρομαντικά ονειρικό στιλ εκείνης της ταινίας και οι νατουραλιστικές της πινελιές δείχνουν αρκετά επίπεδες.