της Βικτωρίας Μιχαήλ

Πού είσαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόταν άλλος… Ο Σκωτσέζος Τομ Βον ξεκίνησε ελπιδοφόρα, μετά από κάποιες τηλεοπτικές δουλειές και μικρού μήκους, με τη συμπαθητική brit φοιτητική κομεντί ενηλικίωσης «Starter for 10». Πρώτο handicap: δεν γράφει ο ίδιος τα σενάριά του. Δεύτερο handicap: ακολούθησε καριέρα στην Αμερική. Και εκεί πηγαίνει από τη μία ταμειακή και καλλιτεχνική ψιλονίλα στην άλλη, περίπου όπως ο ήρωάς του στη νέα του ζωή, σ’ αυτή την πιο πρόσφατη εργοληψία τού filmer, ένα θεματικό και υφολογικό κάτι-για-τον-καθένα που δικαιολογεί απολύτως το γιατί προτιμήθηκε ο 45χρονος από τους παραγωγούς, το χοντρό χέρι των οποίων τον εκθέτει περαιτέρω στο αγοραία γλυκανάλατο final cut.

Το «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» δικαστικό γαμοκωμειδύλλιο καταχρήσεων και τζόγου του «Τζακ Ποτ στον Έρωτα», το deadline γονεϊκού καημού και κάματου ιατρικό δράμα «Extraordinary Measures» (κινηματογραφικά απρόβλητο στην Ελλάδα) και η κολεγιακή κατασκοπική girl power φάρσα «Τακούνια σε… Μυστική Αποστολή», λοιπόν, εκβάλλουν εδώ σ’ έναν χιουμοριστικό και γούτσου γούτσου κλιμακτηριακό ανδριάντα ωρίμανσης μετά βιοαναθεωρήσεων, ανορθόδοξου αλλά άκαμπτου πατρικού ενστίκτου και – κατόπιν επαγγελματικών και νομικών ευτραπέλων – εύρεσης in the family του ιδανικού έτερου ημίσεος, ο οποίος αγκαλιάζει σαλιάρικα, συνήθως με κουλαμάρα και μόνο σποραδικά πειστικά εγκάρδια τον κατώτερο κοινό παρονομαστή θεατή.

Προς τέρψιν του, σε μια επιλογή που γυρνάει πολύ γρήγορα boomerang, το slapstick και το βουλεβάρτο made in USA κάνουν όργια που διατρέχουν την γκάμα από το ξεπερασμένο έως το άχαρο μέσω του παιδαριώδους: στρεσογόνο ξέρασμα έξω από χλίδα ξενοδοχείο, απόκρουση μπάλας του baseball σε χείλος, ξωπέταγμα ημίγυμνου γκομενακίου μπροστά σε νιάνιαρο μετά από ξεπέτα, εκσφενδόνιση κινητού σε σύζυγο που παίζει το μάτι του, ρεντίκολο σε ακαδημαϊκό soirée μετά από ανακάτεμα αλκοόλ και παυσίπονων, τρακάρισμα αντίκας αφεντικού, σύλληψη σε αλκοτέστ και η προσφατότερη εκδοχή τού ευρήματος του ψεύτικου οργασμού εις δημόσιαν επήκοον απ’ το «Όταν ο Χάρι Γνώρισε τη Σάλι», αλλά από ανδρική σκοπιά κι επί τρία.

Στο τελευταίο και σχεδόν σε όλες τις επίδοξα ιλαρές σεκάνς της, μια απ’ τις πιο εξοργιστικά ατάλαντες ethnic stars της τελευταίας εικοσαετίας (χαίρομαι αφάνταστα που επιτέλους μου δίνεται η ευκαιρία να το γράψω δημόσια), η Χάγεκ, αποδεικνύεται ξανά μια κωμική καταστροφή, ενώ εξακολουθεί πάντα, εμφανέστατα, να σκέφτεται το ξένο προς τη μητρική της αγγλικό κείμενο καθώς το φρασάρει (και υποδύεται μια επιμελήτρια και ύστερα συγγραφέα, υπόψιν…). Η επιφοίτηση του καλοστεκούμενου αχαΐρευτού μας, δε (πως αυτή είναι η Mrs. Right μετά από μία νύχτα σεξ και εβδομάδες babysitting στον μπόμπιρα), αυτή που πυροδοτεί το «ξύπνημα» του professor και τη μεταστροφή της δραματουργίας προς το happy end συμφιλιώσεων (γιατί «παίζουν» και ρήξεις στο σόι) καπελώνει ανεπανόρθωτα το love story τους.

Έχουν προηγηθεί χτυπητές σεναριακές κουτσουκέλες (πρώτα η αγορά της παραθαλάσσιας σπιταρόνας στο LA όπου εκτυλίσσεται η μισή ταινία, υποτίθεται ως δώρο γάμου στο αντρόγυνο από τον απλό συνταξιούχο του Πανεπιστημίου πεθερό ενώ ο ίδιος κατοικεί σε vintage τρύπα, κι ύστερα, κυριολεκτικά εξωφρενικά, ένα ανέμελο άφημα του βλασταριού από τον μπαμπά στο αυτοκίνητο της σκοτώστρας οδηγού θείας του), το επιδερμικό και κακού casting «καθάρισμα» με τον Yankee καθηγητικό μικρόκοσμο, η Μάρλι Μάτλιν ως freak ψυχικό στα ΑμΕΑ σ’ έναν ρόλο που πρακτορεύει μέσω μιας σειράς συνεδριών των Ανωνύμων Αλκοολικών την υποπλοκή μπλεξίματος του αντιπροκομμένου μας με τις Υπηρεσίες Μετανάστευσης (και η οποία οδηγεί σε μια ανέλιξη ίσαμε το ελληνικό «Χωρίς Σύνορα»!), ακόμη και η προσθήκη στο μιξάζ ατακών ενώ οι πρωταγωνιστές δεν κουνούν τα χείλη τους σε 2 τουλάχιστον περιπτώσεις.

Τι δεν σου τα φοράει; Η γλωσσική επάρκεια ευφυολογημάτων (κυρίως σε κάποιες απολαυστικού αγγλοσαξωνικού γράμματος και πνεύματος στιχομυθίες). Το ελαφρύ βρισίδι και κάποιες σκαμπρόζικες τσαχπινιές (ο writer Μάθιου Νιούμαν πρέπει να ξέρει απέξω το «Californication»). Κι η απόπειρα (παρά το αποτέλεσμα) των «όσα λεν οι άνδρες μεταξύ τους» επεισοδίων να (ψυχανα)λύσουν τα issues «πολυγαμικότητα» & «γονική ευθύνη» των ενήλικων αρσενικών του φιλμ. Με τον φιλότιμα ανεκτό παρά την κόντρα διανομή Μπρόσναν να ανακαλύπτει, απέναντι στον αφημένα «πολύ» (να ένα ακόμα πρόβλημα του Βον, η εν γένει λάσκα καθοδήγηση – ή οι λίγες λήψεις;) ΜακΝτάουελ, what makes a modern man and a Romantic. Δυστυχώς, σε έναν ακόμα πανηγυρικό US αιθούσης (διδασκαλίας), προτού αυτός ο – θα ’θελε αλλά δεν… – πανηγυρικός αιθούσης (προβολής) κλείσει τις πληγές του υπέρ και της ανοιχτ(όμυαλ)ης οικογένειας της νέας χιλιετίας. ΟΚ, «Αγάπη Είναι». Αλλά πιο σπουδαγμένα κι όχι ξεκωλιασμένα στην πλακίτσα την επόμενη φορά…