του Ηλία Φραγκούλη

Εδώ έχουμε ένα sequel – απόλυτη συνέχεια του προηγούμενου φιλμ! Σαν το αμέσως επόμενο επεισόδιο μιας τηλεοπτικής σειράς, πρέπει να θυμάσαι τι ακριβώς προηγήθηκε το 2018 στη «Νύχτα με τις Μάσκες». Το κάνει σαφές από τα πρώτα λεπτά ο Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν, παρουσιάζοντας τον Ντίλαν να περπατά ντυμένος Μπόνι (μετά το φιάσκο του αποκριάτικου χορού με την Άλισον / Κλάιντ) και να καλεί στο κινητό τον Όσκαρ, ο οποίος δεν απαντά διότι… είναι ο νεαρός που είχε καρφώσει στα κάγκελα μιας αυλής ο Μάικλ Μάγερς προ ετών (φιλμικά)! Ο Ντίλαν θ’ ανακαλύψει, όμως, τον αιμόφυρτο αστυνόμο Χόκινς και το όνομά του θα μας οδηγήσει στο πρώτο flashback, πίσω στο… μακρινό 1978 κι εκείνης της «καταραμένης» για την πόλη του Χάντονφιλντ νύχτας. Τούτη η συνέχεια, λοιπόν, επιχειρεί μία ουσιαστική σύνδεση και με το sequel του 2018 και με το original του Τζον Κάρπεντερ!

Από εκεί κι έπειτα, ο Γκριν και οι υπόλοιποι σεναριογράφοι του (Ντάνι ΜακΜπράιντ και Σκοτ Τιμς) ρισκάρουν όχι δομικά επάνω στην εξέλιξη της ιστορίας του προηγούμενου φιλμ, αλλά αποφασίζοντας να αποδυναμώσουν τον κεντρικό και πρωταγωνιστικό σε τούτο το franchise ρόλο της Λόρι Στρόουντ (!), αφήνοντάς την να παλεύει για τη ζωή της σ’ ένα χειρουργείο και (κατόπιν) ν’ αναρρώνει στο κρεβάτι του πόνου. Αυτή η μετατόπιση του κέντρου βάρους του έργου δεν δικαιώνει πραγματικά την επιλογή του Γκριν (ειδικά απέναντι στους old-school fans του «Halloween»), ο οποίος αφήνει την κόρη και την εγγονή της Λόρι ν’ αναμετρηθούν με το «τέρας» εκεί έξω, διαιωνίζοντας κληρονομικά την κόντρα μαζί του.

Κατά κάποιον τρόπο, ο μέγας πρωταγωνιστής της «Νύχτας με τις Μάσκες 2» είναι η πόλη και οι κάτοικοί της, οι άνθρωποι που κουβαλάνε μέσα τους τη φονική εμπειρία της ύπαρξης του Μάικλ Μάγερς, από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 έως το παρόν τούτης της ταινίας. Ο Γκριν καταφέρνει να στήσει ένα σχετικά πολύπλοκο puzzle από (ακόμη και δευτερεύοντες) χαρακτήρες που είχαν κάνει την εμφάνισή τους στο πρωτότυπο φιλμ του Τζον Κάρπεντερ, ζουν ακόμη και, πλέον, αναμετρώνται ξανά με το «τέρας». Όσο, όμως, ενδυναμώνουν την παρουσία τους σαν group, τόσο μετατρέπονται σ’ έναν αγριεμένο όχλο, έτοιμο να «δικάσει», να εκδικηθεί και να σκοτώσει ακόμη, με κινητήρια δύναμη το «τυφλό» μίσος.

Η πρώτη σκέψη σε σχέση με αυτό το άνωθεν συμπέρασμα δεν κολακεύει το έργο, καθώς η «αλληγορική» σύνδεση με την Αμερική του Τραμπ (η δράση εξελίσσεται στο 2018…), προσδίδει μια προβλέψιμη πολιτική χροιά που περιλαμβάνει και μία διόλου ασήμαντη «τρικλοποδιά» ειρωνείας: στις (τουλάχιστον δύο) τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, η πλειοψηφία της Πολιτείας του Ιλινόι εξέλεξε Δημοκρατικούς. Άρα, δε συμφέρει να ιδωθεί όλο αυτό σαν ένα πολιτικό σχόλιο. Σταδιακά, ο Γκριν διορθώνει αυτές τις εντυπώσεις και το φιλμ μετατρέπεται σε μία αμείλικτη κοινωνική «σάτιρα» που χλευάζει την κατάντια ενός λαού (αν όχι και ολόκληρου του δυτικού πολιτισμού), ο οποίος συσπειρωμένα αποκτά μία πιο επικίνδυνη δυναμική κι από εκείνη του «τέρατος» Μάικλ Μάγερς. «Το αριστούργημα του Μάικλ. Δημιούργησε αυτό το χάος, αλλά εγώ το έφερα στο Χάντονφιλντ…», απολογείται μέσα από την κλινική η Λόρι, ενώ το πλήθος καταδιώκει έναν τυχάρπαστο ύποπτο, θεωρώντας ότι αυτός είναι ο Μάγερς και πρέπει να πεθάνει. Σήμερα, το πλήθος είναι ο δολοφόνος. Το αληθινό τέρας. Μέσα στην ίδια την κοινωνία. Δίπλα (μας). Μέσα στα ίδια (μας) τα σπίτια. Παντού.

Δίπλα σε όλο αυτό το σκεπτικό, ο Γκριν δεν ξεχνά ότι γυρίζει ταινία τρόμου. Και ο τόνος της φρίκης της «Νύχτας με τις Μάσκες» του 2018 είναι απαράλλακτος. Η βία και τα εγκλήματα του Μάγερς είναι πάντοτε αναίτια, οι σφαγές ασταμάτητες κι αλύπητες σε splatter (ξεχωρίζει η σεκάνς με την επίθεση στο σπίτι του ηλικιωμένου ζεύγους, όπου ο Μάικλ καρφώνει όλα τα μαχαίρια της κουζίνας στην πλάτη του συζύγου, λες και τεστάρει ποιο θα κάνει την καλύτερη «δουλειά»!), ενώ το «politically correct» δεν ξεφεύγει επίσης, με το μακελειό στην οικία (μαντέψτε ποια είναι!) ενός gay ζευγαριού, το οποίο ο Γκριν σαρκάζει απολαυστικά, βάζοντάς το να παρακολουθεί ταινία του Τζον Κασαβέτις στη βραδιά του Halloween! Επική τρολιά!

Είμαι πολύ περίεργος να δω πως θα ολοκληρώσει την τριλογία του σε τούτο το franchise ο Γκριν, χωρίς να ηττηθεί από την επανάληψη ενός μοτίβου που ναι μεν αναβίωσε δημιουργικά προ ολίγων ετών, αλλά εδώ (βασικά) καταφέρνει να το κρατήσει σε (σχετικά παρόμοιο) υψηλό επίπεδο, σεβόμενος το genre. Ελπίζω την επόμενη να μη γίνω εγώ το… «τέρας» (της κριτικής)!