FreeCinema

Follow us

GREENLAND: ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ (2020)

(GREENLAND)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα Καταστροφής
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρικ Ρόμαν Γουό
  • ΚΑΣΤ: Τζέραρντ Μπάτλερ, Μορένα Μπακαρίν, Ρότζερ Ντέιλ Φλόιντ, Σκοτ Γκλεν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 119'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ

Κομμάτια ενός κομήτη πλησιάζουν απειλητικά τη Γη. Πολιτικός μηχανικός που βρίσκεται σε διάσταση με τη σύζυγό του, λαμβάνει κυβερνητικό μήνυμα στο κινητό του, το οποίο τον καλεί να πάρει την οικογένειά του και να κατευθυνθούν προς καταφύγιο για… λίγους και εκλεκτούς. Θα φτάσουν ποτέ;

Δεν έχω θέματα με τις ταινίες καταστροφής. Μεγάλωσα με αυτό το genre και το αγαπούσα πολύ στο παρελθόν, όταν ήταν τεράστια μόδα (στα ‘70s). Εξακολουθεί να μας απασχολεί μέχρι σήμερα διότι περιέχει θέαμα φυγής, πασπαλισμένο με ολίγη από δράμα επιβίωσης, στοιχεία που ικανοποιούν κάθε φύλο και target group θεατών. Τελευταία φορά που θαυμάσαμε τέτοια ταινία ήταν το 2004, με το «Μετά την Επόμενη Μέρα» του Ρόλαντ Έμεριχ, πραγματικού σπεσιαλίστα στο είδος. Οι παραγωγές που ακολούθησαν προσπάθησαν να το ξεπεράσουν, αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να βουλιάζουν όλο και περισσότερο στην ψευτιά του CGI, που ξεφτίλισε κάθε έννοια του… «size matters». Οι εικόνες, πλέον, μοιάζουν με… animation, τα σενάρια δεν πρωτοτυπούν ποτέ και ο μελοδραματικός τόνος πιάνει διαπασών, ατυχώς με ερμηνευτές που δεν το έχουν σε τέτοιες εντάσεις.

Δεν αποτελεί εξαίρεση το «Greenland», αντιθέτως μάλιστα, από άλλα συστατικά είναι φτιαγμένο και… αλλιώς πουλιέται μαρκετίστικα στο mainstream! Βλέπεις, η προτεραιότητα των παραγωγών εδώ δεν είναι το θέαμα, η δράση και οι σχετικές καταστροφές (πιθανότατα διότι όλα αυτά κοστίζουν τρελά…), αλλά το δράμα της πορείας προς τη σωτηρία. Ως είθισται, πρωταγωνιστεί ακόμη ένα παντρεμένο ζευγάρι σε κρίση, που κάνει τα πάντα για το παιδί του και, στην τελική, μάλλον θ’ αγαπηθεί ξανά και θα ευτυχήσει… αφού επιζήσει και δεν έχουμε μια κάποια «αυτοθυσία» (συνήθως του πατρός). Αυτός στην προκειμένη είναι ένας πολιτικός μηχανικός, που θα λάβει κυβερνητικό μήνυμα στο κινητό του να μαζέψει την οικογένειά του και να φτάσουν σε στρατιωτική βάση, απ’ όπου θα πετάξουν με προορισμό bunker στη Γροιλανδία, στο οποίο θα ζήσουν όσο χρειαστεί σε περίπτωση που η πρόσκρουση στη Γη κομματιών ενός κομήτη είναι παρόμοιας έντασης μ’ εκείνη που… εξαφάνισε τους δεινόσαυρους!

Αρχικά, η έναρξη του φιλμ δεν σε προετοιμάζει για κάτι τόσο ολέθριο, με τους Αμερικάνους να είναι ενήμεροι μονάχα για ένα «ξυστό» πέρασμα του κομήτη Κλαρκ από τα μέρη τους. Όταν κάποια κομμάτια του χτυπούν και… σχεδόν σβήνουν από τον χάρτη τη Φλόριδα, οι ΗΠΑ υποτίθεται ότι βιώνουν καταστάσεις παροξυσμού, τις οποίες όμως ελάχιστα βλέπουμε στην ταινία. Με μία-δύο σκηνές πλιάτσικου καταστημάτων και ένα κάποιο κυκλοφοριακό πρόβλημα στους δρόμους, δεν κάνεις δουλίτσα σε disaster movie! Τα εφέ, δε, σχεδόν ανύπαρκτα! Μέχρι να καταλάβουμε πως ο Ρικ Ρόμαν Γουό δεν σκηνοθετεί υπερπαραγωγή καταστροφής, αλλά άγριο μελόδραμα λαϊκών καταβολών, με ήρωες μια τριμελή… γκαντεμο-οικογένεια που στην πραγματική ζωή ποτέ δεν θα έβαζες να σου πει τα νούμερα για το ΛΟΤΤΟ!

Επιπλέον, το ανήλικο παιδί της φαμίλιας των Γκάριτι είναι διαβητικό και, φυσικά, όταν (με τα πολλά) φτάσουν στη διαβόητη στρατιωτική βάση για να φυγαδευτούν με ασφάλεια, εκείνο θα έχει αφήσει (από λάθος…) τα φάρμακά του πίσω στο αυτοκίνητο! Από αυτό το σημείο κι έπειτα, το «Greenland» μετατρέπεται σε ένα φεστιβάλ κακοτοπιάς και δραματικών «ανατροπών» που ξεπερνούν κάθε σπαραξικάρδια και απεγνωσμένη φαντασία του ανθρώπινου νου, με τον θεατή να εύχεται να πέσει (πάνω τους…) αυτός ο ρημαδοκομήτης μια ώρα αρχύτερα! Ειδικά η υποπλοκή της απαγωγής του ανήλικου, ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν «διαβατήριο» για να μπει άλλη οικογένεια στο αεροσκάφος της διαφυγής, είναι πιο τραβηγμένη από τα μαλλιά κι από τη «χάνει η μάνα το παιδί» κατάληξή της.

Μετά τα εντελώς αμήχανα πρώτα ενενήντα λεπτά της πλοκής, όπου… μόνο θύμα βιασμού δεν πέφτει η μάνα και ο πατέρας έχει σκοτώσει και άνθρωπο (!), το «Greenland» θυμάται πως ενδέχεται να μπήκες στο σινεμά για να δεις περιπέτεια καταστροφής και μάχεται να σε πείσει γι’ αυτό με δύο σκηνές όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένες για να σώσουν τούτο το φιλμ, αλλά ικανές να σε ξυπνήσουν ή να σε ξεθυμώσουν «κάπως». Και, ναι, οι σεναριογράφοι του «2012» (2009) θα άξιζε να ζητήσουν να προστεθούν στα credits της ταινίας, αν και υποθέτω ότι η ντροπή που θα βαραίνει τη φιλμογραφία τους θα τους κοστίσει περισσότερο από το να μείνουν στην «αφάνεια»…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Ο σκηνοθέτης του ανεκδιήγητου «Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε» (2019) επιστρέφει με κάτι… εφάμιλλο ποιοτικά, το οποίο υπόσχεται θέαμα και καταστασιακές «εκρήξεις» είδους ταινίας καταστροφής, αλλά παραδίδει οικογενειακό δράμα τρελών απιθανοτήτων που θα ζήλευαν ο Ξανθόπουλος και η Βούρτση. Αν θέλεις να δοκιμάσεις την αντοχή σου σε… facepalms, μπορείς να το επιχειρήσεις.


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.