του Ηλία Φραγκούλη

Πως μπορείς να ξεπεράσεις ένα φιλμ (και τον εαυτό σου) που έχει αγγίξει την τελειότητα; Το 2015, ο Τζορτζ Μίλερ μας αιφνιδίασε με συγκλονιστικό τρόπο, επανασυστήνοντας το franchise του «Mad Max» με το «Ο Δρόμος της Οργής», ένα έργο για το οποίο είχα θέσει ενστάσεις μονάχα ως προς… τον τίτλο του. Σήμερα, ο Μίλερ διορθώνει εκείνο το «λάθος», όμως, ήταν ανθρωπίνως αδύνατο η «Furiosa» να κοντράρει και να κερδίσει εκείνο το… χειροποίητο έπος.

Όχι πως τούτο το prequel υστερεί σε σχέση με την πλειοψηφία της χολιγουντιανής παραγωγής στο είδος της περιπέτειας δράσης. Τα συστατικά της «Furiosa» πλησιάζουν εκείνα του προηγούμενου φιλμ, με τη διαφορά της έντονης χρήσης του CGI εδώ, το οποίο δίνει άλλη διάσταση στην over the top υπερβολή της κασκάντας και των καταδιώξεων. Αν η «πειραγμένη» ταχύτητα των frames της ταινίας του 2015 παρέπεμπαν στο βωβό σινεμά, στο 2024 συναντούν την παράνοια του… animation των Looney Tunes, αν τα τοποθετούσαμε μέσα σ’ ένα live action περιβάλλον ολέθριας δυστοπίας του μέλλοντος, με το νερό, την τροφή και τα καύσιμα ν’ αποτελούν αιτίες εμπόλεμων συγκρούσεων ανάμεσα στ’ απομεινάρια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Χωρίς να προσπαθεί να το κρύψει, ο Μίλερ εδώ τονίζει την κωμική πλευρά του γκροτέσκου, με τον κακό Δρ. Ντεμέντους (και το λούτρινο, παιδικό αρκουδάκι του!) να σατιρίζει τις όψεις του πιο βίαιου και εγκληματικά αδίστακτου σαδιστή με μια τρέλα εξουσίας που παραπέμπει στη λαϊκίστικη «παραμυθά» η οποία ανέδειξε τον ναζισμό. Σ’ ένα σύμπαν χειριστικής κουτοπονηριάς, οι στα όρια του μεταλλαγμένου εμφανισιακά ήρωες της κάθε σέκτας wannabe μοναρχίας καταλήγουν να «καρτουνίζουν», προκαλώντας αντί για φόβο το μειδίαμα της ψυχαγωγίας.

Δίπλα τους, η ανήλικη (ή και νεαρή, καθώς τα χρόνια περνούν) Φιουριόζα αντιπροσωπεύει τη σπανιότητα ενός υγιούς, αμόλυντου κι άφθαρτου παρελθόντος, που στο μέλλον ίσως γεννήσει (#diplhs) μια νέα, θαρραλέα γενιά επαναστατών, οι οποίοι θα χτίσουν ένα οραματιστικό, εναλλακτικών αρχών αύριο. Τις βάσεις γι’ αυτό είχε θέσει πιο έντονα… φεμινιστικά ο Μίλερ στο «Ο Δρόμος της Οργής» και η γνώση των δρώμενων κείνου του φιλμ μας ανοίγουν την όρεξη για ένα επόμενο sequel αναζήτησης της «Γης της Επαγγελίας», μπας και η ανθρωπότητα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της δυστοπίας.

Σε επίπεδο σκηνών δράσης, η «Furiosa» εξακολουθεί να γκαζώνει με εικόνες δίχως σύγκριση στο σύγχρονο σινεμά, ενίοτε «ποιητικές» μέσα στον οργασμό των χρωματικών τους αντιθέσεων, με στιγμές που συχνά αφήνουν το στόμα ανοιχτό ή ανασηκώνουν ολόκληρο το κορμί του θεατή από το κάθισμα! Η καταδίωξη με το βυτιοφόρο, μια τεράστια σε μέγεθος σεκάνς που ενώνει τον ψυχισμό (έως και τις καρδιές!) της Φιουριόζα και του Πρετόριαν Τζακ, είναι κάτι το ασύλληπτο για κάθε δεδομένο κινηματογραφικής παραγωγής, με ή χωρίς οπτικά εφέ, και αποδεικνύει περίτρανα την αξιακή (και αγέραστη!) δύναμη υπεροχής του Μίλερ στο συγκεκριμένο genre.

Αναδεικνύοντας την ένταση της ομορφιάς που μπορεί να βρίσκεται ακόμη και μέσα στην ασχήμια ενός μελλοντικού κόσμου που απευχόμαστε να βιώσουμε, ο Μίλερ με αυτές τις δύο ταινίες… εκθρόνισε το μυθικό (πλέον) όνομα του ήρωα του Μαντ Μαξ κι αφήνει στα χρονικά του σινεμά μια κληρονομιά θεάματος και δημιουργικής έμπνευσης που δύσκολα θα βρει αντάξιο συνεχιστή της. Όσες και να είναι οι αδυναμίες (ή οι ευκολίες…) της «Furiosa», ειδικά σε συνάρτηση με το σενάριό της και μία ανοικονόμητη διάρκεια που «σέρνει» άνευ λόγου το τελευταίο ημίωρο, είναι δύσκολο να μην αφεθείς στην εκκεντρική μοναδικότητα των εικόνων της. Αδιαπραγμάτευτο το συμπέρασμα.