του Ηλία Φραγκούλη

Ένα «άτυπο» sequel της πολύ ενδιαφέρουσας «Ξηρασίας» (2021), το «Άγρια Φύση» εξακολουθεί να έχει τον ίδιο κεντρικό ήρωα (με βάση ακόμη ένα μυθιστόρημα της Τζέιν Χάρπερ), όμως, αλλάζει εντελώς τοπίο / πεδίο δράσης, μεταφέροντας το αστυνομικό μυστήριο από τις άνυδρα ερημικές εκτάσεις της αυστραλιανής Βικτώρια σ’ ένα καταπράσινο και χαοτικά αφιλόξενο εθνικό πάρκο, στα πρόθυρα μιας επικίνδυνης καταιγίδας. Το αποτέλεσμα βρίσκεται πολύ κοντά στα επίπεδα του προηγούμενου φιλμ, όμως, η ιστορία φορτώνεται με υποπλοκές από το παρελθόν που σχεδόν αποδυναμώνουν το κυρίως ζητούμενο.

Ενώ δεν είναι απαραίτητο να έχει παρακολουθήσει κανείς την «Ξηρασία» για να καταλάβει τι συμβαίνει εδώ, ο Ρόμπερτ Κόνολι «θολώνει» εξαρχής τον αφηγηματικό του ιστό, δίνοντας την εντύπωση τηλεοπτικής σειράς που ξεκινά… από το τρίτο επεισόδιο, δίχως περίληψη των προηγουμένων! Η ίντριγκα του ομοσπονδιακού πράκτορα Φαλκ, που χρησιμοποιεί ως πληροφοριοδότη μια γνωστή του η οποία εργάζεται σε εταιρεία… ασαφών συμφερόντων, «τέμνεται» με αδικαιολόγητα κρυπτικό τρόπο σε μια διόλου γραμμική timeline, ώσπου να κατανοήσουμε πλήρως ότι η εξαφανισμένη στο δάσος γυναίκα πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο. Υπάρχει μία εμφανής υποψία δολοφονικού σχεδίου, ώστε να κλείσει το στόμα της μια για πάντα, και αυτό υποτίθεται πως είναι το βασικό ερώτημα στο οποίο πρέπει να απαντήσει το φιλμ. Υπάρχει, όμως, κι ένας παλιός λογαριασμός του Φαλκ, που επί σειρά δεκαετιών δεν έχει διαλευκανθεί: η εξαφάνιση της μητέρας του στην ίδια ακριβώς περιοχή!

Τα flashback της γυναικείας ομάδας που συμμετείχε στο τωρινό ταξίδι επιχειρούν να ρίξουν φως στο καταστασιακό του σκελετού της πλοκής, παράλληλα με τις ανακρίσεις εκείνων που επέστρεψαν στο ξενοδοχείο. Ο Φαλκ αγωνιά για το ενδεχόμενο της διάσωσης της αγνοούμενης, κουβαλώντας ένα ψυχικό βάρος που του φέρνει στον νου την περίπτωση της μητέρας του. Για ν’ αποκτήσει πειστικότερη ένταση στην ιστορία τούτη η υποπλοκή (που επίσης διανθίζεται με οπτικά flashback), προστίθεται ένας… serial killer, ο οποίος ζούσε (ή μήπως ζει έως και σήμερα;) σ’ αυτό το αχανές δάσος και σκότωνε περαστικούς φυσιολάτρες, δίχως να έχει εντοπιστεί ποτέ το κρησφύγετό του ή (και) οι σοροί των θυμάτων του.

Κοινώς, η «Άγρια Φύση» κάπου χάνει τα κουμάντα της σεναριακά, στοιχείο που παγιδεύει και τον Κόνολι σκηνοθετικά, ο οποίος ανακατεύει διαρκώς την «τράπουλα» των χαρακτήρων και των μυστικών που κρύβουν, ελπίζοντας στη δημιουργία ενός πλουσιότερου σασπένς και συγκρούσεων. Βοηθιέται κυρίως από τη φυσική αγριάδα του location και τις τίμιες δραματικές εντάσεις του καστ (που δεν πρέπει να πέρασε και τόσο ευχάριστα στα γυρίσματα, τηρουμένων των απαιτήσεων σε πολλές σεκάνς…). Εν συνόλω, θα μπορούσε και καλύτερα, αν διαχειριζόταν με πιο ξεκάθαρο αφηγηματικό τρόπο τα δρώμενα.