της Κατερίνας Ανδρεάκου

O Έντι «ο Αετός» Έντουαρντς είναι αληθινό πρόσωπο, και αυτή είναι η ιστορία του. Οι προβολείς της παγκόσμιας δημοσιότητας έπεσαν απρόσμενα πάνω του στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Κάλγκαρι το 1988, όπου ο Έντι ήρθε τελευταίος στην κατάταξη αλλά πρώτος στις καρδιές του κοινού με τον αυθεντικό ενθουσιασμό του. Ανέκαθεν το outsider και ο εκκεντρικός «παρίας», ο Έντουαρντς αντιμετωπίζεται ακόμα και σήμερα στην παγκόσμια αθλητική κοινότητα αλλά και στην πατρίδα του τη Βρετανία ως ένα είδος «συμπαθούς ανέκδοτου», με το όνομά του σχεδόν συνώνυμο με τον παντοτινό loser, κάτι που ο ίδιος έχει ανέκαθεν αποδεχτεί, ίσως γιατί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα σαρκαστικά αυτά σχόλια (εκτός από το ό,τι είναι, δυστυχώς για εκείνον, αληθινά), δεν έχουν μένος ή αυθεντική κακία απέναντι στο ίσως πιο ανορθόδοξο αθλητικό celebrity της χώρας η οποία φημίζεται για την αγάπη της για ιστορίες με «underdogs».

Επάνω σε αυτή την αγάπη βασίζεται, λοιπόν, αυτή η κομεντί σε σκηνοθεσία του – κατά βάση – ηθοποιού Ντέξτερ Φλέτσερ, η οποία αρχικά μας συστήνει τον Έντι ως παιδί της εργατικής τάξης με κινητικά προβλήματα, φέρνοντας στο μυαλό συγκρίσεις με μια άλλη παρόμοια (αλλά όχι αληθινή), κινηματογραφική ιστορία, εκείνη του «Forrest Gump» (1994). Ο Έντι, ως άλλος Φόρεστ, όχι μόνο θεραπεύεται αλλά και αρχίζει στα σοβαρά (στο μυαλό του, τουλάχιστον) να ονειρεύεται τη συμμετοχή του σε οποιαδήποτε Ολυμπιάδα, σε οποιοδήποτε άθλημα… του κάτσει! Μόνο που ό,τι αποθέματα θάρρους, επιμονής και πείσματος έχει, του λείπουν σε ταλέντο, ενώ δεν βοηθάει το γεγονός πως προέρχεται από «χαμηλή» κοινωνική τάξη και άρα έχει μηδενικούς κύκλους γνωριμιών. Ωστόσο, ένα παραθυράκι στους κανονισμούς της Ολυμπιακής Επιτροπής του δίνει ελπίδα να είναι ο μόνος Βρετανός που θα αντιπροσωπεύσει τη χώρα του στο άλμα σε ski στην Ολυμπιάδα του ’88, κάτι που εξαγριώνει τα μέλη της Επιτροπής, καθώς αυτό θα σημαίνει εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό τους, επενδυμένα σε έναν ξεκάθαρο loser! Έτσι ο Έντι, με μηδενικό budget και καμία γνωριμία και επίσημη υποστήριξη, θα ταξιδέψει μόνος στις εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις στη Γερμανία, όπου θα γνωρίσει ένα πρώην χαρισματικό πρωταθλητή / νυν ξοφλημένο αλκοολικό Αμερικανό που θα γίνει με το ζόρι ο προπονητής του. Κι όπως λένε και στις αγγλόφωνες περιοχές, the rest is History…

Η ταινία του Φλέτσερ βαδίζει στα γνώριμα χνάρια της κλασικής feelgood βρετανικής κομεντί του «μοναχικού outsider που γίνεται ήρωας» και η περίπτωση του Έντι Έντουαρντς αποτελεί ιδανικό αληθινό παράδειγμα. Ο σκηνοθέτης δράττεται της ευκαιρίας τού ότι η δράση διαδραματίζεται στα 80’s και δημιουργεί έναν νοσταλγικό και παιχνιδιάρικο φόρο τιμής στις ταινίες παρόμοιου είδους εκείνης της δεκαετίας (φανταστείτε ένα χιουμοριστικό και πιο ανάλαφρο «Karate Kid»!), με τους δισδιάστατους «κακούς» (Ολυμπιακή Επιτροπή, φαντασμένους συναθλητές / bullies), τον φαινομενικά ξεγραμμένο αλλά τελικά ηρωικό προπονητή, τον αθώο αλλά αποφασισμένο κεντρικό (αντι)ήρωα και, ασφαλώς, τη μουσική: τα synthesizers της πρωτότυπης μουσικής του Μάθιου Μάργκεσον αποτελούν το βασικό ηχητικό χαλί, ενώ επιτυχίες της εποχής όπως το «Two Tribes» και – φυσικά – το «Jump» των Van Halen, αναμειγνύονται με νέα τραγούδια αλλά με 80’s ύφος, γραμμένα από τον… Γκάρι Μπάρλοου (βλέπε Take That)! H φωτογραφία, ακόμα και τα εφέ ακολουθούν την ίδια συνταγή, κι έτσι μια ταινία του 2016 επιστρέφει εσκεμμένα στη δεκαετία που διαδραματίζεται η δράση – κι αυτό αποτελεί και τη μεγαλύτερή της επιτυχία. Γιατί χωρίς αυτό το στυλιστικό επινόημα, μια ταινία σαν αυτή με σύγχρονη κινηματογράφηση θα φαινόταν το λιγότερο ξεπερασμένη, παλιομοδίτικη. Ο Φλέτσερ «αναποδογυρίζει» έξυπνα αυτό που θα εκλαμβανόταν ως μειονέκτημα και μας κλείνει ευθαρσώς το μάτι, κάνοντας το φιλμ του να έχει ηθελημένα την έντονη παλιομοδίτικη χροιά, δημιουργώντας μια ανάλαφρη μεν, άκρως ευχάριστη δε κομεντί, ενώ ο άσος στο μανίκι του είναι ο ραγδαία ανερχόμενος – και βλέποντάς τον εδώ, απολύτως δικαιολογημένα – Τάρον Έτζερτον, στον ρόλο τού Έντι. Ο νεαρός ηθοποιός, εκτός από ξεκάθαρα ταλαντούχος, είναι ταυτόχρονα συγκινητικός και με εξαιρετικό κωμικό timing, παρέχοντας απλόχερα την ευαισθησία αλλά και την επιμονή του Έντι να καταφέρει τον στόχο του.