της Βαρβάρας Κοντονή

Μετά το 2015 και τη συνεργασία τους στο «Ο Συγγραφέας», η ντόπια διανομή μας φέρνει ξανά απέναντι στους Γιαν Γκοζλάν και Πιερ Νινέ για το «Μαύρο Κουτί». Θα το δεις να κυκλοφορεί ως θρίλερ ή δράμα μυστηρίου και, πράγματι, τούτο εδώ το φιλμ «ακροβατεί» μεταξύ των εν λόγω ειδών με τρόπο διακριτικό και μετρημένο, αν και αρκετοί ενδεχομένως να διαφωνήσουν με τη διάρκειά του, η οποία ξεπερνά τις δύο ώρες (θα μπορούσε να είναι κατάτι μικρότερο, δεδομένης της πλοκής του).

Ο Ματιέ (Νινέ), ένας λαμπρός αναλυτής μαύρων κουτιών, θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία από τις δυσκολότερες στιγμές της καριέρας του, όταν έπειτα από ένα μεγάλο αεροπορικό δυστύχημα, θα κληθεί να βρει τους λόγους που οδήγησαν το αεροπλάνο στη μοιραία πτώση. Στην προσπάθειά του να δώσει σοβαρές και σωστές απαντήσεις, ο Ματιέ θα πρέπει να υπερκεράσει την τελειομανία του, αλλά και την… ενοχλητική για πολλούς συνήθειά του να χώνει τη μύτη του εκεί που δεν τον σπέρνουν, ιδιότητες που αμφότερες τον έχουν «στριμώξει» στο παρελθόν, τόσο επαγγελματικά, όσο και προσωπικά. Όσο ο Ματιέ διερευνά πιο βαθιά την υπόθεση, αναζητώντας την απάντηση στο πλέον φλέγον ερώτημα (επρόκειτο για μηχανικό ή ανθρώπινο λάθος;), τόσο τα πράγματα μοιάζουν να περιπλέκονται περισσότερο, ξεφεύγοντας σταδιακά από τον έλεγχό του. Κι αν ο ίδιος έχει κάνει (πάλι) λάθος;

Το σενάριο του «Μαύρου Κουτιού» σε συνδυασμό με την ερμηνεία του Νινέ, αποτελούν τα δυνατά χαρτιά της ταινίας. Ουσιαστικά, πρόκειται για φιλμ το οποίο παίζει διαρκώς με τις προσδοκίες σου, ανατρέποντάς τες σε πολλαπλά επίπεδα, μέχρι την τελική πράξη που αποτελεί και την απάντηση στο τι οδήγησε σε τούτη την αεροπορική τραγωδία. Δεν είναι εύκολο να κρατάς τους θεατές σε μια κάποια εγρήγορση, ιδιαίτερα όταν «σερβίρεις» από την αρχή μια αναμενόμενη απάντηση, που τις περισσότερες φορές εξαντλείται στο πρώτο μισό της ταινίας. Εδώ, ο Γκοζλάν και ο συν-σεναριογράφος του μοιάζουν να ξέρουν τι κάνουν από άποψη βασικής πλοκής, δημιουργώντας ένα story αρκούντως ιντριγκαδόρικο, με παιχνίδια παρασκηνίου, υπόνοια ψυχολογικών ζητημάτων για τον πρωταγωνιστή και μια essence τρομοκρατίας, συστατικά τα οποία δε σ’ αφήνουν να καταλήξεις σε κανένα συμπέρασμα για το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από την πτώση ενός ολοκαίνουργιου αεροσκάφους.

Μπροστάρης σ’ αυτή την ιστορία είναι ο Νινέ, με μια ερμηνεία που διατηρεί αμείωτη την προσοχή, ακόμη κι αν ανά στιγμές η υπόθεση μοιάζει (και όντως έτσι είναι) να έχει ρίξει ταχύτητα και να εκτυλίσσεται με τους πλέον αργούς ρυθμούς. Ο Νινέ έχει ένα φυσικό ταλέντο στον τρόπο που υποδύεται χαρακτήρες κι εδώ πετυχαίνει μια δύσκολη δουλειά, να παραμείνει δηλαδή ενδιαφέροντας σ’ έναν ρόλο που εκ πρώτης όψεως δε φαίνεται και τόσο αβανταδόρικος, δεδομένου ότι το βασικό στοιχείο το οποίο τον συνθέτει είναι να ψάχνει απαντήσεις (και ενίοτε να φέρνει κόσμο σε δύσκολη θέση) «παίζοντας» άτυπα τον ντετέκτιβ. Είναι καλός σε αυτό που κάνει και εύκολα σηκώνει την ταινία στην πλάτη του, ειδικά με την ένθεση μιας (πιο αδύναμης) υποπλοκής που φέρνει και τον θεατή σε σημείο ν’ αναρωτηθεί για την αξιοπιστία του Ματιέ ως επαγγελματία. Ένας άλλος ηθοποιός ίσως να μην τα κατάφερνε και τόσο καλά, καθώς χρειάζεται ταλέντο για να παλαντζάρεις τις απαιτήσεις ενός ρόλου σ’ ένα τόσο «τεχνολογικό» θρίλερ.