του Ηλία Φραγκούλη

Τα προβλήματα που είχα επισημάνει πρόσφατα στο άθλιο reboot των «Άγγελων του Τσάρλι», εμφανίζονται και πάλι μπροστά μας! Με τη διαφορά ότι εδώ, τουλάχιστον, υπάρχει χιούμορ! Αλλά αυτό το… κακό, με τις γυναίκες που σκηνοθετούν φιλμ διαφορετικών genre για να μας πείσουν ότι μπορούν το ίδιο καλά με κάθε άνδρα συνάδελφό τους, πρέπει να σταματήσει άμεσα. Διότι, εκτός από μέτρια αποτελέσματα (στις περισσότερες περιπτώσεις που αφορούν mainstream «παραγγελιές» του Χόλιγουντ), φροντίζουν να «πειράζουν» και θέματα και μηνύματα αυτών των φιλμ με προφανείς ιδέες και την αποχρώσεων #MeToo agenda της παρούσης, κάνοντας διπλή ζημιά!

Στα «Μαύρα Χριστούγεννα», δε, προστίθεται και η… διαφυλετική agenda δικαιωμάτων και κάπου χάνεται ο μπούσουλας, φτάνοντας στο σημείο να αισθάνεσαι ότι δεν παρακολουθείς ταινία τρόμου αλλά politically correct καμπάνια για την girl power και την black power, που στην τελική μάλλον κακό κάνει παρά ενισχύει τον οποιονδήποτε αγώνα όταν μοιάζει περισσότερο με «ντουντούκα» στη διαπασών.

Εδώ έχουμε ένα «remake» του γνωστού ομώνυμου slasher «Black Christmas» (1974), το οποίο δεινοπάθησε πολύ χειρότερα το 2006, με ακόμη μία εκμοντερνισμένη εκδοχή. Χωρίς να αποτελεί κάτι το σπουδαίο (και) το original, έχει μείνει στη μνήμη μας λόγω της σύνδεσής του με τον εορτασμό των Χριστουγέννων (φιγουράρει σε σχετικές λίστες, δηλαδή) και για κάποια δημιουργικά και λειτουργικά υποκειμενικά πλάνα τα οποία διαθέτει (προ «Νυχτών με τις Μάσκες» κιόλας!). Στο φιλμ της Σοφία Τακάλ έχει παραμείνει μονάχα η βασική storyline (άγνωστος serial killer καθαρίζει κορίτσια αδελφότητας κολεγίου) και έχουν προστεθεί φεμινιστικές (κυρίως) διδαχές και υποπλοκές που αγγίζουν τα όρια του… σινεμά του φανταστικού (!). Εάν έλειπε αυτό το τελευταίο, το οποίο πραγματικά δεν προσθέτει κάτι το ουσιώδες στην πλοκή, και είχαμε και απλόχερες δόσεις αίματος ή gore στις σκηνές φόνων (μιλάμε για αποθέωση του PG-13 rating, ούτε το μπήξιμο αιχμηρών αντικειμένων δεν μας επιτρέπεται να δούμε σε πρώτο πλάνο!), το έργο θα ήταν σαφώς πιο απολαυστικό. Σοφία Τακάλ, εάν έβλεπες «Scream Queens» στην τηλεόραση, θα μάθαινες πώς παίζεται μπαλίτσα…

Έστω, το όλο πράγμα τσουλάει ικανοποιητικά σε ρυθμό και, για να επανέλθω στην αρχική μου παρατήρηση, αυτοσαρκάζεται με (λανθάνουσες ή μη δόσεις) χιούμορ, που θέλει τα αγόρια του κολεγίου να υπηρετούν κάτι το (άκυρα) «μεταφυσικό», λες και η (επίσης σεναριογράφος Τακάλ) θέλει να θίξει τον εγωισμό και ορμονικό δυναμισμό του «ισχυρότερου» φύλου. Αυτό το κομμάτι της κριτικής ενός ανδροκρατούμενου συστήματος, που σήμερα αναγκάζεται να παλέψει μέχρι… ανθρωποκτονίας κατά συρροή για να «καταποντίσει» το ωστικό κύμα της φεμινιστικής αντίδρασης και να οδηγήσει ξανά τα θηλυκά στα καθήκοντα του νοικοκυριού και μόνο, δίνει στο φιλμ μία αφορμή να σταθεί στα πόδια του, μετατρέποντάς το όχι σε θρίλερ τρόμου πια αλλά σε «παρωδία» κοινωνικών στερεοτύπων, η οποία οδηγεί σε ένα επικό… ξεμάλλιασμα και ξυλοφόρτωμα, μετά ουκ ολίγων ανθρώπινων απωλειών!