του Ηλία Φραγκούλη

Η αύρα της «Γέννησης» ανήκει σε ένα σύμπαν ερμητικό, γεμάτο μεταφυσικά ερωτήματα και φοβίες που δε βρίσκουν απαντήσεις. Είναι σαν να ρωτάς αν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά ο Θεός να μην ευκαιρεί για να σου λύσει την απορία. Κι αν το θέλετε πιο «λιανά» σε κινηματογραφική γλώσσα επιρροών, θα τολμούσα να πω ότι θυμίζει το «Μωρό της Ρόζμαρι» αλλά σε σκηνοθεσία Στάνλεϊ Κιούμπρικ! Η παλαιολιθική μερίδα της κριτικής είναι σίγουρα έτοιμη να σηκώσει κοτρόνες, όμως, ο Τζόναθαν Γκλέιζερ («Ερωτικό Κτήνος») είναι περίπτωση δημιουργού ικανού να σε παρασύρει σε μονοπάτια άγνωστα, της οφθαλμολάγνου τέχνης την οποία υπηρετεί ίσως πιο μπροστά από την εποχή του.

Το βασικό ζητούμενο του στόρι απαιτεί από εσάς να φερθείτε ώριμα μπροστά στο ενδεχόμενο της ξαφνικής εμφάνισης ενός ανθρώπου που τολμά να σας πει πως στην πραγματικότητα είναι η νέα καρμική εκδοχή κάποιου δικού σας αγαπημένου προσώπου που έχει πεθάνει! Η Άννα αντιμετωπίζει το πρόβλημα αυτό, όταν ένα δεκάχρονο αγόρι την πείθει πως «είναι» ο νεκρός σύζυγός της. Στα πρόθυρα ενός νέου γάμου και με το σόι δίπλα της να προσπαθεί να τη σώσει πριν καταρρεύσει ολοκληρωτικά, η ηρωίδα βιώνει το πλέον σουρεαλιστικό ρομαντικό συναίσθημα και ονειρεύεται την υπόλοιπη ζωή της με αυτό το παιδάκι, γιατί ποτέ ξανά δεν θ’ αγαπήσει με τέτοια δύναμη. Σταδιακά, το σενάριο μας απομακρύνει από την πίστη ότι πρόκειται περί ιστορίας μετενσάρκωσης, αλλά τα μονοπάτια που επιλέγει δεν είναι ούτε και επεξηγηματικά. Η ηδονή της εικόνας είναι πιο ελκυστική από τη λογική, άλλωστε.

Ο Γκλέιζερ είναι ένας σκηνοθέτης εθισμένος επάνω σε μουσικά tempo (οι συνθέσεις του Αλεξάντρ Ντεσπλά μέχρι που σε πνίγουν στις κορυφώσεις τους), σε άψογα σχεδιασμένα καδραρίσματα και σε οικονομία κινήσεων της κάμερας (προσέξτε την αντίθεση στο μουντό των εξωτερικών λήψεων με τα γήινα, πλούσια χρώματα ενός κατά τα άλλα αυστηρού νεοϋορκέζικου upper class διαμερίσματος), διακρίνει τις λεπτές νότες ειρωνείας του σεναρίου (η Άννα αγγίζει τα όρια της παιδοφιλίας συνειδητά με την επιλογή της) και ελέγχει το καστ του με άψογο τρόπο, επιτρέποντας στη Νικόλ Κίντμαν να λάμψει όσο ποτέ άλλοτε με ένα τρίλεπτο γκρο μονοπλάνο που επιδεικνύει κάθε εκφραστικό της φάσμα.

Υπήρξαν στιγμές που πραγματικά δεν ήξερα που έχει φτάσει ο σφυγμός μου. Και πιστεύω απόλυτα πως η περίπτωση αυτού του σκηνοθέτη θα δικαιωθεί στο μέλλον. Καλό δεν είναι να στηρίζουμε τα μεγάλα ταλέντα από «γεννησιμιού» τους;