του Νίκου Παλάτου

Δεύτερη σερί χριστουγεννιάτικη κωμωδία για φέτος, η οποία αφενός πετυχαίνει το «θαύμα» να κάνει την αμέσως προηγούμενη «Office Christmas Party» να μοιάζει βγαλμένη μέσα από τις πιο φίνες στιγμές του Μπίλι Γουάιλντερ (!), αφετέρου δείχνει ικανή να εγείρει ζήτημα μέχρι και… κατάργησης των Χριστουγέννων, προκειμένου να προφυλαχτεί στο μέλλον το φιλοθεάμον κοινό από εορταστικές ταινίες σαν και τούτη.

Το «Ο Άι Βασίλης Είναι Λέρα» (2003) ήταν μια μαύρη σάτιρα του εορταστικού πνεύματος των Χριστουγέννων, αφού παρουσίαζε μια μη πολιτικά ορθή εκδοχή του αγαπημένου αγίου των παιδιών, δείχνοντάς τον ως μισάνθρωπο και αθυρόστομο μεθύστακα. Απευθυνόμενη σε μια μερίδα ανθρώπων, στους οποίους η «υποχρεωτική» χαρά των γιορτινών ημερών φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα / συναισθήματα, κατάφερνε να πετύχει τον στόχο της, αφού είχε έξυπνο χιούμορ που δεν στεκόταν απλά στη βωμολοχία του κεντρικού ήρωα. Το sequel που έρχεται δεκατρία χρόνια μετά, μοιάζει αποφασισμένο να διαγράψει όποια καλή ανάμνηση είχε αφήσει το πρώτο φιλμ, αφού αναλώνεται σε ένα ρεσιτάλ κακογουστιάς και χιούμορ εμπνευσμένου, θαρρεί κανείς, από παρακολούθηση footage πενταήμερης σχολικής εκδρομής.

To μόνο που φαίνεται να απασχόλησε τους σεναριογράφους (να σημειωθεί πως τόσο αυτοί όσο και ο σκηνοθέτης δεν είναι οι ίδιοι με την πρώτη ταινία) είναι να συμπεριλάβουν όσο το δυνατόν περισσότερες προσβολές στους διαλόγους, καθώς οι ατάκες μοιάζουν με ένα ατελείωτο ping pong μείωσης της προσωπικότητας του καθενός από τους πρωταγωνιστές, μέσω χαρακτηρισμών και καταστάσεων που είναι αδύνατον να προκαλέσουν όχι το γέλιο αλλά ούτε ένα ελαφρό μειδίαμα. Η μόνη ουσιαστική διαφορά στην υπόθεση, σε σχέση με την ταινία του 2003, είναι η προσθήκη του χαρακτήρα της μητέρας του Γουίλι, με την οποία αυτός πρέπει να συνεργαστεί στην επικείμενη ληστεία, κάτι που δεν υλοποιεί με τόση χαρά, καθώς οι σχέσεις τους απέχουν από το να χαρακτηριστούν ιδανικές. Στον ρόλο αυτόν συναντάμε την Κάθι Μπέιτς, που προφανώς αποφάσισε να εμπλουτίσει την πλούσια συλλογή της από Όσκαρ και Emmy με το βαρύτιμο Χρυσό Βατόμουρο, αφού η ενδεχόμενη μη βράβευσή της γι’ αυτό που πετυχαίνει εδώ θα στοιχειοθετεί σκάνδαλο μεγατόνων.

Η μόνιμη σεξουαλική ορμή του… Άι Βασίλη δεν λείπει από το sequel, χτυπάει κόκκινο μάλιστα, άπαξ της συνάντησής του με την υπεύθυνη του ιδρύματος το οποίο σκοπεύει να «ξαλαφρώσει» από περιττά χρηματικά βάρη. Σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, η πρόθεσή του να την ξαλαφρώσει και από τα ρούχα της δικαιολογείται, καθώς η περί ης ο λόγος είναι η Κριστίνα Χέντρικς, σε μια εμφάνιση όμως που πέραν του ότι προσφέρει τα πλούσια κάλλη της, μόνον οίκτο για τον εξευτελισμό του γυναικείου φύλου έχει να προκαλέσει.

Στα ίδια επίπεδα και η παρουσία του έφηβου πια Θέρμαν, ο οποίος συνεχίζει να βλέπει στο πρόσωπο του Γουίλι την πατρική φιγούρα που τόσο του λείπει, με έναν nerd τρόπο, όμως, που απέχει χιλιόμετρα από την παλιά του παιδική αθωότητα. Μια από τις πιο ανατρεπτικές σκηνές της πρώτης ταινίας, με τον μεθυσμένο Άι Βασίλη να ακούει υπομονετικά όλες τις πιθανές και απίθανες επιθυμίες των παιδιών έχοντάς τα καθισμένα στα γόνατά του, επαναλαμβάνεται κι εδώ, λειτουργώντας σχετικά καλά, αν και φέρνοντας στο μυαλό το κατά το κοινώς λεγόμενο «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις». Τουλάχιστον σε αυτό το τελευταίο, «Ο Άι Βασίλης Είναι Πολλή Λέρα» πετυχαίνει διάνα, μιας και το γοερό κλάμα του άμοιρου θεατή που θα τολμήσει να μπει στην αίθουσα είναι εγγυημένο.