του Ηλία Φραγκούλη

Ξέρεις. Είναι ο τύπος τής κωμωδίας που φωνάζει «αμερικανιά» ή «καφρίλα» με πηχυαία γράμματα. Το θέμα, λοιπόν, έχει να κάνει με το αν θέλεις να γελάσεις, κατά πόσο σε κάνουν να γελάς τέτοιες ταινίες και το αν σέβεσαι τη σημασία της ύπαρξης και τέτοιων φιλμ. Εάν σέβεσαι το σινεμά των ειδών, γενικότερα. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, αυτή η «συνήθεια» είναι σχεδόν ξένη και για το κοινό, πόσω μάλλον για τους κριτικούς κινηματογράφου…

Το ζευγάρι του Μακ και της Κέλι προσφέρεται προς ταύτιση από τους σύγχρονους θεατές που θα αναγνωρίσουν το ενδεχόμενο πρόβλημα στην όποια μορφή παρενόχλησης από γείτονες, σκιαγραφείται εντελώς νορμάλ κι ακομπλεξάριστα και δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα (εξαιρούνται οι κάργα συντηρητικοί τής… μιας στάσης στο σεξ και των προκαταλήψεων που στερούν από τον άνθρωπο τις… ελευθέριες χαρές). Ο Νίκολας Στόλερ δημιουργεί ένα ρεαλιστικό περιβάλλον για δύο νέους ανθρώπους οι οποίοι είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά τα πράγματα που χαίρονται οι ανεπιθύμητοι ταραξίες τής διπλανής πόρτας. Τους είναι γνώριμα, όμως, εκείνοι πια ζουν το δικό τους παρόν, σε ένα διαφορετικό timing, που τους υποχρεώνει, πλέον, να ακολουθήσουν αυτούς τους «μεταλλαγμένους» ρόλους ευθυνών του οικογενειάρχη. Ο χαμός που γίνεται ακριβώς δίπλα τους είναι κάτι που νοσταλγούν, ζηλεύουν και, κυρίως, τους καταστρέφει τον «παράδεισο» της ενήλικης ζωής ή τα ωράρια τα οποία τηρούν με δυσκολίες.

Εννοείται πως το πράγμα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο το κάνω να ακούγεται! Στη ζωή, σίγουρα είναι. Στο φιλμ, ξεφεύγει προς την υπερβολή των δοκιμασιών τις οποίες θέτουν τα αντίπαλα «στρατόπεδα», άπαξ και το ζεύγος σπάει τον «όρκο τιμής» και καλεί τους μπάτσους για διατάραξη κοινής ησυχίας. Θα το έκανες κι εσύ στη θέση τους. Κι ύστερα θα… κρυβόσουν από προσώπου γης! Στο σινεμά, όμως, περιμένεις να απελευθερωθεί το… χάος των αντιποίνων, με εσένα να απολαμβάνεις εκ του ασφαλούς. Δεν είναι το δικό σου σπίτι που θα πληρώσει τη νύφη. Βάλε το χαιρέκακο χαμόγελό σου και συνεχίζουμε…

Η εξυπνάδα τού «Ανυπόφοροι Γείτονες» εντοπίζεται σε αυτό το νέο είδος της αμερικανικής κωμωδίας, της μετά Άπαταου περιόδου, στην οποία η αληθοφάνεια του βιωματικού και του καθημερινού συναντά τη βαρβαρότητα της μεγαλύτερης χοντράδας στο χιούμορ (βάλε με το νου το «Με την Πρώτη», για παράδειγμα), εδώ με μια εμβόλιμη ανατροπή τύπου… «Ένα Τρελό Θηριοτροφείο»! Μοιραία, η μια πλευρά είναι προέκταση της άλλης, η κολεγιακή θρασύτητα και ο άνευ ορίων χαβαλές τρέμει το «σπίτωμα» μιας παρόμοιας, προηγούμενης γενιάς, που, με τη σειρά της, δεν αντέχει να βλέπει κάτω από τη μύτη της αυτό που… άφησε (ανεπιστρεπτί, με τον ερχομό ενός παιδιού) προ ολίγων μόλις χρόνων. Παραδόξως, οι εκπρόσωποι και των δύο ηλικιακών target group που συναντά η πλοκή του φιλμ, θα αισθανθούν μια επιπλέον δόση… θριλερικού σασπένς με… όλα αυτά που μισούν, αμφότεροι.

Εννοείται πως η ταινία αποτελεί ένα ανθολόγιο από γκαγκ που προκαλούν συνεχώς το γέλιο, όμως, κάπου εκεί σταματούν και οι προσδοκίες σου γι’ αυτούς τους «Γείτονες». Τα σκετσάκια κανιβαλισμού προσπαθούν διαρκώς να ανεβάσουν τον πήχη τού χάχανου δίχως αύριο, αφήνοντας το φιλμ σε μια στασιμότητα που φαντάζεσαι πως θα εκτονωθεί στην πλέον εξωφρενική κορύφωση καταστροφών. Είναι το μόνο πράγμα που δε συμβαίνει. Και αυτό κάπου φρενάρει την πορεία προς το φινάλε. Εδώ που τα λέμε, το θέμα «παρταλιάδα» σχεδόν το… τερμάτισε το «Project X» (2012). Εκείνο, όμως, δεν είχε το καστ, δεν είχε πρόθεση να προσεγγίσει ένα πιο διευρυμένο ηλικιακά δείγμα θεατών και… διάβολε, οι σκηνές που θα θυμάσαι από τους «Ανυπόφορους Γείτονες» είναι πολύ περισσότερες. Θεματικό party με χαρακτήρες που υποδύθηκε στο σινεμά ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο; Ουρλιαχτά! Το τεχνητό… άρμεγμα συζύγου; Βάλτε μου φίμωτρο! Εκτινάξεις με κρυμμένους αερόσακους (!); Στα πατώματα! Σφαλιάρες με τεράστιους πλαστικούς φαλλούς; Πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά…