του Δημήτρη Κολιοδήμου

Το συνοδευτικό tagline της ταινίας είναι εξόχως επεξηγηματικό: ο αριθμός του τίτλου αναφέρεται σε εκατομμύρια – τόσα χρόνια πριν η προϊστορική Γη υποδέχθηκε έναν εξωγήινο επισκέπτη! Ο οποίος, ενώ αρχικά νόμιζε ότι ήταν ο μοναδικός επιζών μιας εξερευνητικής αποστολής στο Διάστημα, που είχε κάνει αναγκαστική προσεδάφιση μετά τα χτυπήματα που είχε δεχθεί το σκάφος του από βροχή μετεωριτών, στη συνέχεια ανακάλυπτε ότι είχε γλιτώσει τον θάνατο και μια 9χρονη κοπέλα. Που ομιλεί μία διαφορετική γλώσσα!

Εξωγήινοι στη Γη, λοιπόν, όταν ο πλανήτης μας κατοικείτο από δεινοσαύρους, αλλά κάπου αλλού στο αχανές Σύμπαν υπήρχε «ανθρώπινη» ζωή. Σε κάποιον πλανήτη Σομάρις, τα διαστημικά ταξίδια αποτελούσαν γεγονός, ο πολιτισμός που είχε αναπτυχθεί ήταν πολύ πιο εξελιγμένος απ’ αυτόν του κόσμου στον οποίο ζούμε εμείς σήμερα και ο Μιλς (Άνταμ Ντράιβερ), ένας από τους κατοίκους του, ήταν πιλότος διαστημοπλοίου. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται, μία σκέψη αρχίζει να ωριμάζει στο μυαλό του θεατή: ο Μιλς και η Κόα (Αριάνα Γκρίνμπλατ) θα γίνουν… ο Αδάμ και η Εύα της βιβλικής Γένεσης – αυτοί θα αυξηθούν και θα κατακυριεύσουν τη Γη. Πλην όμως στην προϊστορική, δασώδη και βαλτώδη Γη, ο κίνδυνος να βρει κάποιος φρικτό θάνατο, κατασπαραγμένος από σαρκοβόρα θηρία, είναι μεγάλος. Υπερβολικά μεγάλος.

Οι Σκοτ Μπεκ και Μπράιαν Γουντς φτιάχνουν μια ταινία για την καταγωγή του ανθρώπινου είδους, υπογράφοντας ένα σενάριο επιβίωσης σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον και σκηνοθετώντας ένα φιλμ με προϊστορικά τέρατα. Φιλμ που, όμως, δεν έχει ούτε την αφέλεια ούτε τη γοητεία του «1.000.000 Χρόνια π.Χ.» (1966). Οι κάθε είδους άγριοι και απειλητικοί δεινόσαυροι (από τους βραχύσωμους Βελοσιράπτορες μέχρι τον πελώριο Τυραννόσαυρο) βρίσκονται παντού, αναζητώντας φαγητό, και η «ανθρώπινη» σάρκα αποτελεί την ιδανική τροφή για να χορτάσουν την πείνα τους. Να γιατί το «65» γίνεται μία ακόμη (κάθε άλλο παρά φτηνή, καθώς κόστισε σχεδόν εκατό εκατομμύρια δολάρια!) παραλλαγή του «Jurassic Park» (1992), με τις φοβερές σαύρες να επιτίθενται στα εν κινήσει θύματά τους κι εκείνα να προσπαθούν απεγνωσμένα να αμυνθούν και να σωθούν.

Ποιος δεν αγαπά μια ταινία με δεινοσαύρους; Που κινούνται με τον δικό τους τρόπο, κατά μονάς ή σε αγέλες, που βρυχώνται ή κρώζουν απειλητικά, που είναι κυρίαρχοι στον χώρο τους, άρχοντες στο περιβάλλον τους και δεν αισθάνονται στιγμή να απειλούνται; Ιδίως από κάποιον που τους αντιμετωπίζει μ’ ένα laser, επαναφορτιζόμενο με ηλεκτρική ενέργεια κι έναν ανιχνευτή χώρου! Αλλά, πάλι, πώς μπορούν να σταθούν απέναντί τους ένας άνδρας κι ένα κοριτσάκι; Η ταινία διαθέτει ωραίες ιδέες και ευρήματα, έχει στιγμές που θα σας κόψουν την ανάσα και θα σας καθηλώσουν, αλλά και άλλες, συγκινητικές και τρυφερές, διαθέτει αγωνία και σασπένς, αντιστροφές, απρόοπτα και απιθανότητες, μαζί (φυσικά) με τις στιγμές «ανάπαυλας του πολεμιστή».

Από την άλλη, η επιλογή του τίτλου και του πλαισίου δράσης δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαία. Πριν από εξήντα πέντε εκατομμύρια έτη, στο τέλος της κρητιδικής περιόδου, το είδος των δεινοσαύρων εξαλείφθηκε και μία από τις θεωρίες για την εξαφάνισή τους είναι αυτή της σύγκρουσης. Η καταστροφή του διαστημοπλοίου ήταν η αρχή^. η πτώση της βροχής των μετεωριτών στη Γη είναι το φυσικό της επακόλουθο. Ή, με διαφορετική διατύπωση: εάν στόχος του Μιλς είναι η εξεύρεση της κάψουλας διαφυγής, για να εγκαταλείψουν τον επικίνδυνο πλανήτη, ο ίδιος ο πλανήτης φαίνεται να έχει άλλα σχέδια γι’ αυτόν! Σαν ένας άλλος… Σολάρις, επιθυμεί να μετατρέψει τον πρώην κάτοικο του Σομάρις σε… Αδάμ του (μετέπειτα) ανθρώπινου είδους, σε μία πολύ πιο φιλική Γη, χωρίς δεινοσαύρους.

Αν στο «Ένα Ήσυχο Μέρος» (2018) και τη συνέχειά του (2021), τις δύο ταινίες που έκαναν πασίγνωστους τους σεναριογράφους και σκηνοθέτες του «65», οι εξωγήινοι θέλουν να αφανίσουν τους κατοίκους της Γης, εδώ ευθύνονται για την ίδια τη… δημιουργία και ύπαρξή τους!