Εκτός από αφελές, αυτό μεταφράζεται και σε μια αδυναμία (πόσω μάλλον και λάθος, πλέον) των ψηφοφόρων να αναγνωρίσουν τη σημασία του καινούργιου ή και του groundbreaking ενίοτε. Κι ας λιγοστεύουν τα γηραιά μέλη της, παραδόξως. Το 2014, λοιπόν, μας θύμισε τη χρονιά του «Avatar» και του άλλου λάθους που άκουγε στον τίτλο «The Hurt Locker». Είχαμε ξαναδεί ταινίες σαν το δεύτερο. Και θα ξαναδούμε και «Σκλάβους». Το σινεμά, όμως, πρέπει να μας δείχνει κάτι το καινούργιο ή να προσφέρει τη μεγάλη φυγή και το μεγάλο θέαμα. Πάνω σε αυτή την αρχή οικοδομήθηκε η Έβδομη Τέχνη. Αυτό ήταν και το έργο τής Ακαδημίας παλαιότερα. Το να προβάλει το μέγεθος, τη μεγαλοσύνη ενός σινεμά που σε πηγαίνει εκεί που η ζωή σου δεν μπορεί να σε φτάσει. Μέχρι που τα μέλη της έβαλαν… «μυαλό» και την είδανε κήρυκες. Πόσο άχρηστοι, όμως…
Πάμε ξανά στην απονομή του 2010, γιατί έχει ενδιαφέρον. Το Όσκαρ παίρνει το «Hurt Locker» ως… άκυρη πολιτική επιλογή, η οποία δε συνοδευόταν από κανένα απολύτως timing. Την ίδια χρονιά, το – προσωπικά αγαπημένο μου – ουσιαστικά καίριο φιλμ, το οποίο ήταν και πολιτικό και αφορούσε και μια σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, με τρομακτικό (αν όχι προφητικό) αντίκτυπο για την οικονομική κρίση των ΗΠΑ, ήταν το «Ραντεβού στον Αέρα». Η ταινία της Κάθριν Μπίγκελοου πήρε 6 Όσκαρ. Η ταινία του Τζέισον Ράιτμαν δεν πήρε τίποτα. Και το «Avatar», το οποίο έπρεπε να πάρει (μεταξύ άλλων) το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, κέρδισε στη φωτογραφία, τη σκηνογραφία και τα οπτικά εφέ. Γιατί θα «ψήφιζα» το «Avatar»; Γιατί ήταν η μεγάλη ταινία. Και ήταν η ώρα του. Όπως φέτος ήταν η ώρα του «Gravity» και όχι του «Nebraska» ή του «Dallas Buyers Club», τα οποία θεματικά και καλλιτεχνικά… πετάνε τα μάτια τού «Σκλάβου» έξω.
