του Παναγιώτη Μήτσικα

Δυστυχώς, είχαμε και μια απτή, πρώτη γεύση του πως τα σχέδια πάνε περίπατο όταν βρίσκεσαι στις Κάννες, καθώς χάσαμε την προβολή της (κατά τα φαινόμενα) καλύτερης ταινίας έως τώρα, «Emilia Perez», σε σκηνοθεσία του Ζακ Οντιάρ, καθώς η συνέντευξη που είχαμε κανονίσει με τον σκηνοθέτη του «La Mer Au Loin» καθυστέρησε κατά ένα εικοσάλεπτο. Ναι, αυτό λέγεται… «ζούμε επικινδύνως» στο Φεστιβάλ!

«Oh Canada»: Όταν η αφήγηση πάει περίπατο

Η κινηματογραφική επιλογή μας ήταν και πάλι από το διαγωνιστικό, με τον ολίγον τι «hit and miss» Πολ Σρέιντερ και το «Oh, Canada», με τον σκηνοθέτη και τον Ρίτσαρντ Γκιρ να συνεργάζονται ξανά έπειτα από δεκαετίες και από εποχής «American Gigolo» (1980).

Το θέμα αφορά στον Λέοναρντ Φάιφ, έναν διακεκριμένο ντοκιμαντερίστα ο οποίος διανύει τις τελευταίες μέρες της ζωής του, χτυπημένος από την επάρατη νόσο. Ένας έτερος σκηνοθέτης κανονίζει μια συνέντευξη μαζί του ώστε να ετοιμάσει ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή του και ο Φάιφ προβαίνει σε μια άνευ όρων εξομολόγηση για το ποιος πραγματικά ήταν.

Μετά το πολύ καλό «Μετρητής Καρτών» (2021), ακολούθησε το πολύ χλιαρό «Master Gardener» (2023) και τώρα ο Σρέιντερ συνεχίζει με ακόμα μια ταινία που χάνει το στόχο της, πρωταρχικά λόγω της άναρχης, μπερδεμένης αφήγησης που σταδιακά μας πετά τελείως έξω από το φιλμ. Το έργο, στην ουσία, είναι μια συρραφή από flashback της ζωής του Φάιφ, που γρήγορα χάνουν το ενδιαφέρον τους / μας, κυρίως εξαιτίας της «πουτανιάς» του Σρέιντερ να χρησιμοποιεί μία τον Γκιρ και μία τον Τζέικομπ Ελόρντι (ως νεαρό Λέοναρντ), ανεξάρτητα από την ηλικία στην οποία αναφέρεται το εκάστοτε flashback!

Πέρα από αυτή την ακατανόητη επιλογή, ακόμα και οι θεματικές των αναδρομών στο παρελθόν μας άφησαν παγερά αδιάφορους, από το αν θα μετοικήσει ή όχι στον Καναδά ο κεντρικός ήρωας, μέχρι τις δεκάδες ερωτικές του παρτενέρ – modus operandi του Ελόρντι. Ως πολυγραφότατος και εξαιρετικά ικανός σεναριογράφος, ελπίζουμε ο Σρέιντερ να πετύχει το στόχο του την επόμενη φορά.