του Νίκου Παλάτου

Κουβαλάει ένα αναπάντεχα βαρύ φορτίο στην πλάτη το «Λέιντι Μπαγκ & Κατ Νουάρ». Η παρατήρηση δεν αφορά τόσο το γεγονός πως το φιλμ αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά ενός δημοφιλέστατου σε ολόκληρο τον κόσμο animated TV series, αλλά περισσότερο στο ότι χαρακτηρίζεται (πλέον) ως η δεύτερη ακριβότερη παραγωγή στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου! Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το φιλμ του Ζερεμί Ζαγκ, διαθέτοντας ένα budget της τάξης των 80.000.000 ευρώ, υπολείπεται μόνο του «Ο Βαλέριαν και η Πόλη με τους Χίλιους Πλανήτες» (2017), το οποίο καθώς είχε προϋπολογισμό ύψους 180.000.000 ευρώ μάλλον δεν πρόκειται να χάσει ποτέ τη σχετική πρωτοκαθεδρία του. Εάν, βέβαια, συνυπολογιστεί πως η ταινία του Λικ Μπεσόν ήταν διεθνής συμπαραγωγή, ενώ τούτη του Ζαγκ εξ ολοκλήρου γαλλική (σε αντίθεση με την τηλεοπτική σειρά, όπου πλην των Γάλλων, έχουν ανακατευτεί Κορεάτες και Ιάπωνες), τότε το πράγμα ίσως και να τυγχάνει διαφορετικής ανάγνωσης στον τομέα της παραγωγής. Διότι, κατά τα λοιπά (και… πιο ουσιαστικά), οι δύο μεγαλεπήβολες ταινίες μάλλον κινούνται σε παράλληλους δρόμους… αστοχίας υλικού, παρά σε λεωφόρους δόξας.

Το στόρι είναι ένας συνδυασμός από όλες σχεδόν τις υπερ-ηρωικές ταινίες των τελευταίων ετών, παίρνοντας αφειδώς «δάνεια» από διάφορες παρελθούσες επιτυχίες (με έμφαση στο «Ghostbusters»), εν τούτοις, τοποθετημένο σε αμιγώς… σχολικό πλαίσιο. Τούτο μεταφράζεται σε ένα αναμάσημα των χιλιοειδομένων υπερ-ηρωικών κωδικών, που θέλει τους εκάστοτε βασικούς ήρωες ν’ αποκτούν μαγικές δυνάμεις με έναν κουλό συνήθως τρόπο (εδώ εμπλέκεται σοφός, γηραιός Κινέζος), έναν κακό με ισοπεδωτικά για τον πλανήτη σχέδια, ο οποίος πρέπει να συγκεντρώσει κάποια πολύτιμα αντικείμενα που θα τον βοηθήσουν να ολοκληρώσει το «θεάρεστο» έργο του, και τους superheroes να προσπαθούν πάση θυσία να σταματήσουν τα ολέθρια πλάνα του, με κατάληξη την (αναπόφευκτη) τελική μάχη. Κοντά σε αυτά, η σχολική υποπλοκή συστήνει την ντροπαλή μαθήτρια που είναι τσιμπημένη με τον μορφονιό της τάξης, αλλά αφενός δεν τολμά να κάνει το επόμενο βήμα, αφετέρου έχει ν’ αντιμετωπίσει τα δόλια κόλπα της δημοφιλούς αντιζήλου της. Το χιούμορ κινείται σε κάτω του μετρίου επίπεδα εφηβικού rom-com, ενώ τα ένα-δυο σεναριακά twists δεν διεκδικούν καμία δάφνη πρωτοτυπίας.

Σε αμφότερα τα πεδία δράσης είναι πασιφανές το κατά που οδεύει το πράγμα, τουλάχιστον για όποιον έχει παρακολουθήσει έστω μία ταινία, είτε με superheroes, είτε με νεανικούς έρωτες. Οπότε, το θέμα μας είναι… πως θα πάει το πράγμα. Η απάντηση (που αποτελεί και το μεγαλύτερο foul του «Λέιντι Μπαγκ») είναι (ίσως) η λιγότερο αναμενόμενη: με τραγούδια! Οι παραγωγοί του φιλμ ήθελαν να παρουσιάσουν κάτι που θα κινείται ανάμεσα στο «Spider-Man» και το… «Ψυχρά κι Ανάποδα» και, ομολογουμένως, τα κατάφεραν! Το τίμημα για την ταινία, εν τούτοις, είναι να μοιάζει εντελώς αναποφάσιστη ως προς το ηλικιακό target group στο οποίο απευθύνεται, αφού η υπερ-ηρωική δράση στην οποία αρέσκεται χρόνια τώρα το εφηβικό κοινό… στουκάρει άγρια με τα (αμέτρητα!) νερόβραστα τραγούδια, που εν είδει μιούζικαλ έχουν ως στόχο να προχωρήσουν την πλοκή, απευθυνόμενα όμως σε ένα αμιγώς ανήλικο κοινό.

Η προσέγγιση αυτή υποβαθμίζει σε σημαντικό βαθμό την καταπληκτική ποιότητα παραγωγής, η οποία θέτοντας την πόλη του Παρισιού σε (συμ)πρωταγωνιστή του φιλμ, τη ζωντανεύει με υπέροχο και λεπτομερέστατο animated τρόπο. Επί το γενικότερο, τα τεχνικά στοιχεία της ταινίας διαθέτουν ένα production value επιπέδου Disney… και βάλε (!), όμως, ατυχώς δεν διαθέτουν την σεναριακή υποστήριξη που θα βοηθούσε το συνολικό αποτέλεσμα να ανέλθει πάνω από τα τετριμμένα (για συγκρίσεις με εγχειρήματα τύπου «Οι Απίθανοι», ούτε λόγος να γίνεται). Σε ό,τι αφορά, δε, τις συνήθεις ενστάσεις ή απορίες των εκάστοτε fans, όταν οι αγαπημένες τους series μεταφέρονται στον κινηματογράφο, σχετικά με την πιστότητα στην αρχική πηγή, την πιθανή απουσία βασικών χαρακτήρων και διάφορων άλλων παρεμφερών, ομολογώ πως απάντηση δεν έχω. Η τηλεοπτική σειρά «Miraculous» δεν εμπίπτει στα ενδιαφέροντα της ηλικίας μου, οπότε για το κατά πόσο το φιλμ αποτελεί prequel ή sequel ή οτιδήποτε σχετικό με το παρελθόν των βασικών ηρώων, μετά βεβαιότητος δεν μπορώ να το πω. Αυτό που μπορώ να δηλώσω κατηγορηματικά είναι πως δίχως τον «Πόλεμο της Αιωνιότητας» (2018) το «Μπάτμαν & Ρόμπιν» (1997), όσο και το σύνολο των ταινιών του «Spider-Man» (με έμφαση στο φιλμ του Σαμ Ρέιμι από το 2002), οι «Λέιντι Μπαγκ & Κατ Νουάρ» θα δυσκολεύονταν να έχουν το συγκεκριμένο υπερ-ηρωικό ύφος και στυλ. Για τα πάμπολλα τραγούδια, ας μην επαναλαμβάνομαι…