του Νίκου Παλάτου

Tο original «Τραγούδα!» (2016) έμοιαζε λες κι ένα talent show τύπου «X-Factor» έμπαινε στα animated χωράφια μιας «Ζωούπολης» (2016). Η επιτυχία του στο box-office ήταν τεράστια, αφού κατάφερε να διασκεδάσει μικρούς και μεγάλους, αφενός, χάρη σε μια σειρά από πασίγνωστες μουσικές επιτυχίες, όσο και από το πλήθος των αναφορών σε παλιές κι αγαπημένες κινηματογραφικές παραγωγές, αφετέρου, διέθετε ένα στόρι που μέσα στην απλοϊκότητά του έκρυβε ξεδίπλωμα χαρακτήρων, το οποίο σε συνδυασμό με τις ολούθε χιουμοριστικές πινελιές έστεκε αρκούντως ικανό να ψυχαγωγήσει. Το sequel ήταν κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θ’ ακολουθήσει, με την Illumination να εμπιστεύεται ξανά το εγχείρημα στα ασφαλή χέρια του πρώτου διδάξαντα σκηνοθέτη και σεναριογράφου Γκαρθ Τζένινγκς. Με τη σειρά του, εκείνος διατήρησε και επαύξησε την παρέλαση των music hits, σχεδόν εκμηδένισε τα σκόρπια κλεισίματα του ματιού προς το κινηματογραφικό παρελθόν και συνέγραψε στόρι ίσα για να υπάρχει κάτι πέραν… των τραγουδιών. Ως εκ τούτου, το «Τραγούδα! 2» μοιάζει πια όχι με talent show όπως ο προκάτοχος του, αλλά περισσότερο με jukebox, στο οποίο επί δύο ώρες κάποιος ρίχνει συνεχώς κέρματα!

Η ταινία ξεκινά από εκεί που σταμάτησε το πρώτο μέρος του franchise. Το κοάλα Μπάστερ Μουν έχει πιάσει την καλή που πάντα ονειρευόταν, αφού στο θέατρό του παίζεται με τεράστια επιτυχία μιούζικαλ βασισμένο στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Πρωταγωνιστές της παράστασης είναι οι γνωστοί κι αγαπημένοι από τα πριν ήρωες, με τον μπαγαπόντη θεατρικό παραγωγό, όμως, να μην δείχνει να αρκείται στο συγκεκριμένο σουξέ, αλλά να στοχεύει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο. Πείθει όλη την παρέα να τον ακολουθήσει σε γειτονική, τύπου Λας Βέγκας μεγαλούπολη, όπου πρόκειται να συναντήσει πανίσχυρο producer της showbiz, τον οποίο ευελπιστεί να πείσει ώστε ν’ ανεβάσει τη νέα του παραγωγή στο θέατρό του. Φαίνεται να τα καταφέρνει, όμως, το πρόβλημα που προκύπτει εξαιτίας της παθιασμένης υπεραισιοδοξίας του δείχνει να είναι άλυτο. Ο καταφερτζής ατζέντης οφείλει ως απαράβατο όρο της συμφωνίας να βγάλει από τη ναφθαλίνη superstar του παρελθόντος (ο οποίος όμως έχει κρεμάσει οριστικά και αμετάκλητα την κιθάρα του), αλλιώς όχι μόνο θέατρο γιοκ, αλλά και ο ίδιος, ατυχώς, θα καταλήξει… χαλκομανία σε τοίχο, αφού ο τρανός producer έχει το γκανγκστεριλίκι στο αίμα του. Σε συνδυασμό, δε, με το αναγκαστικό casting της ατάλαντης κόρης του «μεγάλου» στη παράσταση, ο Μπάστερ Μουν έχει δύσβατο δρόμο να διανύσει, μέχρι ν’ αγγίξει τ’ αστέρια του διαστημικού show που ετοιμάζει.

Στο «Τραγούδα!», κάθε χαρακτήρας έπρεπε να ξεπεράσει μια σειρά από φοβίες που τον εμπόδιζαν ν’ ανέβει στη σκηνή και να ακολουθήσει το τραγουδιστικό του όνειρο. Καθώς αυτά τα θέματα έχουν πια λυθεί, μιας και η Μίνα, ο Τζόνι, η Ροζίτα και η Ας (δυστυχώς απουσιάζει ο Μάικ, ο crooner ποντικός με την κάργα αλαζονική συμπεριφορά), το σενάριο δείχνει να έχει στερέψει επί της ουσίας. Ο εμπλουτισμός της πλοκής με τους απαραίτητους νέους χαρακτήρες αρκείται στα πολύ βασικά, αφού η α λα… «Νονός» φάση με τον άγριο λύκο (όνομα και πράγμα!) της showbiz Τζίμι Κρίσταλ, δεν είναι και ό,τι πιο πρωτότυπο, η δε εκ των ων ουκ άνευ επιχείρηση «ανάσυρσης» του θρύλου του τραγουδιού Κλέι Κάλογουεϊ από την οικειοθελή εξορία, ώστε ως καλό λιοντάρι να… βρυχηθεί για μια τελευταία φορά, κινείται στον «αυτόματο πιλότο».

Ελλείψει σπουδαίας αφηγηματικής δύναμης, αλλά και ισχυρών δόσεων χιούμορ, η Illumination έριξε μια ματιά στον τεράστιο μουσικό κατάλογο της «μαμάς» Universal και κυριολεκτικά… τον ξετίναξε! Τα τραγούδια που ακούγονται δια στόματος του εκλεκτού καστ (τα οποία, όπως και στο original φιλμ, έχουν διατηρηθεί στην αυθεντική τους μορφή και στην μεταγλωττισμένη version) είναι πασίγνωστα, αμέτρητα και επιλεγμένα με… χειρουργική ακρίβεια, ώστε να κάνουν τους θεατές όλων των μουσικών γούστων και ηλικιών να υποταχθούν (για περισσότερες από μία φορές…) στην προστακτική του τίτλου της ταινίας. Από τις νεοφερμένες φωνές του καστ, η Halsey αναλαμβάνει την πιτσιρικαρία δανείζοντας τη φωνή της στην εκτός καλλιτεχνικού τόπου και χρόνου κόρη του Τζίμι Κρίσταλ, ο δε Bono (ως Κλέι Κάλογουεϊ) φροντίζει για… τους γονείς, αφού οι U2 διατηρούν τη μερίδα του λέοντος (#diplhs) στο soundtrack (στο οποίο περιέχεται και το καινούργιο τους single, γραμμένο για το φιλμ). Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, υπάρχει σκηνή ανθολογίας όπου ο αδυσώπητος Κρίσταλ «κόβει» αβέρτα τον κόσμο που δοκιμάζει την τύχη του στις σκληρές audition του θεάτρου του, αφού δεν τον ικανοποιεί ούτε γι’ αστείο, ενώ το διαστημικό μιούζικαλ που ετοιμάζει ο Μουν έχει μια ιδέα από το όραμα του πρωτοπόρου Ζορζ Μελιές. Από την άλλη, σπουδαία πρωτοπορία δεν υπάρχει στο «Τραγούδα! 2». Αυτά, όμως, είναι ψιλά γράμματα, μιας και αν το δεις… σίγουρα θα πεις κι ένα τραγούδι! Στην προκειμένη, και κατά τα φαινόμενα, αυτό είναι που μετράει.