του Ηλία Φραγκούλη

Τι ταινία πήγαινε να κάνει ο Ταραντίνο όταν ξεκινούσε τα γυρίσματα του «Kill Bill»; Θα ξαναβρεί η Ούμα τέτοιο ρόλο στην καριέρα της; Πόσοι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ πρέπει να βγουν στη σύνταξη ή να επιστρέψουν στις κινηματογραφικές τους σπουδές; Και γιατί αυτή η μία ταινία αποτελεί ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία του σινεμά; Μερικά από τα ερωτήματα μπορούν να βρουν απάντηση. Το τι είχε σκαρφιστεί ο Κουέντιν, όμως, μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Γιατί, συνήθως, το μυαλό μιας ιδιοφυΐας κρατάει καλά τα μυστικά (στην προκειμένη της τέχνης) του.

Το original cut της ταινίας, όπως την παρέδωσε στη Miramax, φημολογείται ότι είχε διάρκεια 190 λεπτά. Η εταιρεία δεν το δέχτηκε και ζήτησε να μονταριστεί ξανά το φιλμ. Εξαιτίας της διαφωνίας του Ταραντίνο, καταλήξαμε να δούμε το «Kill Bill» σε δύο μέρη. Με απλές μαθηματικές πράξεις, όμως, συνειδητοποιεί κανείς ότι το υλικό από τα γυρίσματα ξεπερνούσε τη λογική. Προσθέστε 111 λεπτά από το πρώτο και 137 από το δεύτερο και θα πιάσετε το νόημα… Βλέποντας τον τρόπο που ολοκληρώνεται το φιλμ, μπορούμε να μιλάμε όχι μονάχα για την καλύτερη ταινία που σκηνοθέτησε ο Ταραντίνο μέχρι σήμερα, αλλά και για ένα φαινόμενο που ενθρονίζεται όπου εκείνος φανταστεί, με τη μαγκιά του! Ναι, ο Ταραντίνο είναι θρησκεία! Κι αν δεν μπορείτε να το καταλάβετε ή να το αποδεχτείτε, λυπάμαι, αλλά δεν ξέρετε ούτε από σινεμά ούτε και πως να το απολαμβάνετε. Τα είπαμε και για το πρώτο. Ο άνθρωπος έχει βγάλει τα μάτια του μπροστά από μία οθόνη. Και με έναν απροσδιόριστο τρόπο, από υπάλληλος video club μεταμορφώθηκε σε ταραχοποιό στοιχείο της κάμερας, κατακλέβοντας τους πάντες και γράφοντας από πάνω σενάρια επιτομή της pop κουλτούρας, τα οποία επαναπροσδιορίζουν ορισμούς κινηματογραφικών ειδών με τόση ευκολία όση του να πατάς τα πλήκτρα σ’ ένα remote control. Κανείς άλλος δεν μπορεί να παραβγεί μαζί του σε αυτόν τον τομέα!

Αδυνατώ να κριτικάρω τα δύο μέρη του «Kill Bill» σαν δύο ξεχωριστές ταινίες. Το φιλμ ήταν ένα από γεννησιμιού του. Και έχοντας δει το σύνολο της δουλειάς που έκανε ο Ταραντίνο, πια, ξανά στα ίδια καταλήγω: τα δύο μέρη μαζί όχι μονάχα αποτελούν μία αριστουργηματική σύνθεση, αλλά και δίνουν μάθημα τσαμπουκά σε σενάριο, σκηνοθεσία και μοντάζ, έτσι όπως ούτε σκηνοθέτες σαν τον Κόπολα ή τον Σκορσέζε τόλμησαν ποτέ να σκεφτούν. Ο Ταραντίνο παίζει στα δάχτυλα το γιατί πάμε σινεμά. Τόσο αριστοτεχνικά, μάλιστα, που εδώ σου αποδεικνύει ότι μία ταινία μπορεί να γίνει ένα ανακόλουθο «τέρας» πλοκής και δράσης, σερβιρισμένο σαν εξίσωση, με πολλαπλές και σωστές (!) λύσεις που αφορούν στο μοντάζ. Το «Kill Bill» θα μπορούσε να είναι άλλες τόσες ταινίες, ένα κινηματογραφικό έπος δίχως τελειωμό, μια σειρά που θα τίναζε στον αέρα τις όσες τηλεοπτικές ίντσες. Με τέτοιο ταλέντο, τα πάντα είναι πιθανά. Και με τόση αγάπη του δημιουργού για το έργο του, τίποτα δεν μπορεί να πάει χαμένο. Καταλήξαμε γιατί είδαμε δύο ταινίες; Πάμε τώρα στον δεύτερο μέγα πρωταγωνιστή της όλης saga.

Τι να πεις για την Ούμα Θέρμαν; Από manga cartoon και yakuza καρικατούρα (όπως θα μπορούσε κάλλιστα να παγιδευτεί με τέτοιο ρόλο), κάνει τη Νύφη που ζητά εκδίκηση να μοιάζει με το απόλυτο γυναικείο σύμβολο δυναμισμού που είδαμε ποτέ. Τέκνο της αγάπης του Κουέντιν, η Ούμα εκτός της σεναριακής συμμετοχής της στην ολοκλήρωση του χαρακτήρα, βάζει ψυχή και σώμα μέχρι τελικής πτώσης για να δώσει ρεαλιστική και δραματική βαρύτητα στην ερμηνεία της. Η Νύφη είναι γεννημένη δολοφόνος, ερωμένη, μητέρα, ένας απέθαντος εκδικητής άγγελος που δεν πρόκειται να ηττηθεί παρά μονάχα αφού ολοκληρώσει την αποστολή της (το μαζί στον τάφο το λες ισοπαλία…). Και όλα αυτά τα πραγματώνει η Ούμα, με απίστευτη αντοχή και δραματική πειθώ, δίπλα στον προφανή συσχετισμό με το ζεύγος των Στέρνμπεργκ και Ντίτριχ (ως προς την φετιχοποίηση)! Εάν του χρόνου αυτή η γυναίκα δεν προταθεί για Όσκαρ, αρπάχτε όλοι από ένα Hattori Hanzō και βουρ για Λος Άντζελες!

Από εκεί κι έπειτα, όλα τ’ άλλα είναι λεπτομέρειες. Ο Ντέιβιντ Κάρανταϊν είναι απολαυστικά μεστός στο ρόλο του Μπιλ και διαθέτει έναν εξαιρετικό μονόλογο ουσίας, καθώς αναλύει ήρωες των comic και γιατί αγαπά περισσότερο τον Superman (για pop κουλτούρα μιλάμε σε τούτη την ταινία, ο Τσόμσκι δίνει διάλεξη παραδίπλα…), το στιλιστικό ύφος είναι και πάλι ένα κινηματογραφικό mixer (υπερτερεί το spaghetti γουέστερν και οι β’ διαλογής ταινίες kung fu του ’70, μαζί με ολίγες νουαρικές πινελιές), οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δίνουν μικρά recital cool αποθέωσης και το σύνολο δίνει ραντεβού με την αιωνιότητα. Γιατί το «Kill Bill» είναι μία ταινία που θα λατρεύεται (και μόνο) ως την αιωνιότητα. Ή, έστω, μέχρι ο Ταραντίνο να αποφασίσει πως είναι έτοιμος να ξεπεράσει και πάλι τον εαυτό του. Για να μη σας πω ότι θα τον ευγνωμονούμε ακόμη περισσότερο περιμένοντας στο μέλλον να δούμε τα δύο μέρη του «Kill Bill» να παντρεύονται σε ένα διαφορετικό και ενιαίο cut. Και λαμπάδα στο μπόι σου, αγόρι μου!