Κατά κάποιον τρόπο, το πρόβλημα ξεκινά και πάλι από… την κριτική. Με τον ίδιο τρόπο που ένας κριτικός κινηματογράφου διώχνει (!) τους θεατές από το εμπορικό και ψυχαγωγικό «μίασμα» του «Furious 7», εξανεμίζοντας ταυτόχρονα την πίστη τού αναγνώστη απέναντι στον ρόλο που έχει ο πρώτος, έτσι και σε μια ταινία… κριτικής όπως το «Babadook: Οι Σελίδες του Τρόμου», το να κατευθύνει τους πάντες προς αυτήν δίχως να τονίζει ή να ξεχωρίζει τις «ιδιαιτερότητες» του φιλμ της Τζένιφερ Κεντ, κάνει ακριβώς το ίδιο… κακό! Διότι παραγνώρισε (όπως συνήθως) το είδος της ταινίας.
Το «Babadook» δεν είναι μια κοινή ταινία τρόμου. Δεν έχει… βυζιά, σπληνάντερο και κουβάδες αίματος. Τα οποία επίσης αγαπάμε, για το fun της υπόθεσης, αλλά δεν αποτελούν τον κανόνα για μια ταινία του συγκεκριμένου είδους. Έτσι, αφού σχεδόν κανείς (ειδικά στην Ελλάδα) δεν αισθάνεται ότι γράφει για τον αναγνώστη, οι διθύραμβοι που εισέπραξε τούτο το φιλμ τσουβαλιάστηκαν από επίδοξους θεατές (που μπορεί και να έμειναν στα «αστεράκια» και να μη διάβασαν λέξη από κείμενο!), οι οποίοι έτρεξαν να ζήσουν στη σκοτεινή αίθουσα τη σκιαχτική, ομώνυμη οντότητα, προφανώς περιμένοντας… ένας Θεός ξέρει τι (ή… βυζιά, σπληνάντερο και κουβάδες αίματος)!
Έτσι, το λάθος κοινό του… σπληνάντερου ή και ο arthouse-ας που «τσίμπησε» με αναφορές περί Πολάνσκι και Λιντς αλλά, βασικά, απεχθάνεται (εξαιτίας της… κριτικής) το είδος του σινεμά τρόμου, δεν δίστασε, κατόπιν «εορτής», να μοιραστεί την «αγάπη» του για το «Babadook» ιντερνετικά, με σχόλια του τύπου «αν κρίνω από τα γέλια της αίθουσας, όχι μόνο δεν τρόμαξε κανείς, αλλά ίσως είναι και φαβορί για το χρυσό βατόμουρο της χρονιάς» και «πραγματικά απορώ γιατί τέτοια ενθουσιώδης κριτική γι’ αυτήν την ταινία». Ειλικρινά, δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα έγινε σε multiplex, με τις γνωστές ορδές από κτηνάκια που δεν βάζουν γλώσσα μέσα κατά τη διάρκεια της προβολής…
Και πάλι, το «μυστικό» βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο διαβάζεις μια κριτική. Αν δεν διαβάζεις καθόλου, πας… με τον σταυρό στο χέρι. Αν δεν έχεις ιδέα περί του συντάκτη του κειμένου και των κινηματογραφικών του… γούστων, παρομοίως. Ζητάω πολλά; Ίσως; Διότι μόλις θυμήθηκα και το άλλο με τα «δύο αστεράκια»…
