Στο εξωτερικό, και δη στις ΗΠΑ, το φιλμ έσπασε ρεκόρ εισιτηρίων έχοντας από δίπλα και την υποστήριξη της πλειοψηφίας της κριτικής (83% από τους top critics στο Rotten Tomatoes!), η οποία συμφώνησε πως αυτό ήταν το καλύτερο «προϊόν» που παρήγαγε μέχρι σήμερα το συγκεκριμένο στουντιακό franchise. Ουδείς αντιλέγει ότι πρόκειται για ένα προϊόν ψυχαγωγικού κινηματογράφου και ως τέτοιο πρέπει να κρίνεται. Στην Ελλάδα, όμως…
Δύο μεγάλα έντυπα δεν δημοσίευσαν κριτική και πέρασαν το φιλμ «στα ψιλά» ή δεν το ανέφεραν καν! Τουλάχιστον δύο κριτικοί μεγάλων ημερήσιων εφημερίδων αποχώρησαν πριν από το τέλος της δημοσιογραφικής προβολής, αδιαφορώντας για το πώς θα «πεθάνουν» (ή όχι) οι παραγωγοί της ταινίας τον εκλιπόντα πρωταγωνιστή της, Πολ Γουόκερ, κοινώς δεν παρακολούθησαν ποτέ το φινάλε που αυτή τη στιγμή κάνει ολόκληρο τον πλανήτη να κλαίει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τα «αστεράκια» που συγκέντρωσε το «Furious 7» στη χώρα μας ήταν στην πλειοψηφία τους αποτροπιαστικά. Και οι Έλληνες κριτικοί κυριολεκτικά χέστηκαν για το πόσον κόσμο έφερε στα ταμεία αυτή η ταινία, ενδεχομένως έχοντας κατά νου εκείνη την παροιμία με τις μύγες, ξέρεις…
Ως ενδεικτικό παράδειγμα του διχασμού, εβδομαδιαίο έντυπο αξιολόγησε την ταινία… «μέτρια» (ένα «αστεράκι», δηλαδή), για να δει στη συνέχεια τον μέσο όρο των θεατών της να τη βαθμολογεί με… τεσσεράμισι «αστέρια»! Εννοείται πως η κριτική δεν πρέπει απαραίτητα να επηρεάζεται από το «ρεύμα» του κοινού προς μια ταινία. Τι, όμως, χαρακτηρίζει το «Furious 7» ως κακή ταινία; Ένας κανονικός και ακομπλεξάριστος θεατής που το είδε και χάρηκε σινεμά, πρέπει να αισθάνεται ως… μαλάκας και τελειωμένος «κάγκουρας»;
Δουλειά μας δεν είναι να κατευθύνουμε ή να υποδεικνύουμε στον μελλοντικό / πιθανό θεατή την ταινία που αναζητά για να καλύψει τις όποιες ανάγκες ψυχαγωγίας του; Γιατί μόνο στην Ελλάδα το στουντιακό προϊόν αυτού του είδους είναι πάντοτε κατάπτυστο, απέναντι σε ένα «τείχος» υπεροψίας και εστετισμού που χαρίζει απλόχερα «αστέρια» αξιολόγησης μονάχα σε φεστιβαλικά «είδη» του arthouse; Οι οπαδοί της γνήσιας διασκέδασης είναι το «άχρηστο» κοινό που καταναλώνει μαλακίες στα multiplex και το «αντίπαλο μέτωπο» είναι το καλό και το έξυπνο (κάτι σαν την «έξυπνη σίτα»…); Κατανοεί κανείς ότι, σε βάθος χρόνου, αυτή η διάσταση της ελληνικής κριτικής από μια πιο αντικειμενική κρίση των ειδών, κατέστρεψε και το επάγγελμα και κάθε αίσθημα αξιοπιστίας του αναγνώστη; Ότι, στην τελική, ξαπόστειλε για πάντα από τις αίθουσες τους θεατές κάθε είδους; Προσωπικά, απορώ πώς δεν έχουν βγάλει οι αιθουσάρχες φωτογραφίες τους στην είσοδο ακόμη. Με ένα πτυελοδοχείο από κάτω…
