Όλοι μας συγκεντρωνόμαστε σε σπίτια φίλων και παρακολουθούμε ταινίες, συχνά πυκνά. Είναι η ιεροτελεστία του home cinema, με τη «γαλαρία», τις πίτσες ή το όποιο delivery, το βρίσιμο μετά το τέλος του φιλμ, τις κόντρες διαλόγου ή τη μεγάλη απόλαυση που σου προσφέρει αυτή η τόσο λαϊκή μορφή τέχνης.
Λόγω της ιδιότητας, μπορείς να αντιληφθείς πως είμαι ο «κουβαλητής», ο υπεύθυνος για το κινηματογραφικό πρόγραμμα, ο άνθρωπος που όλοι θα ευγνωμονούν γιατί μοιράστηκε μαζί τους κάτι από αυτό που αγαπά. Νομίζεις. Τον τελευταίο καιρό, συχνότερα με βρίζουν! Γιατί είναι περισσότερες οι φορές που η ταινία προκύπτει φόλα, καταστρέφει τη βραδιά όλων και με μετατρέπει σε… νοσηρό εχθρό! Αλλά δε φταίω εγώ, τ’ ορκίζομαι. Η απουσία των crowdpleasers είναι που βροντοφωνάζει – και στα σπίτια όλων μας αλλά και στις αίθουσες.
Τα ίδια τραβάω και προσπαθώντας να απαντήσω στο βασανιστικό ερώτημα «Παίζει τίποτα καλό για να πάμε σινεμά;». Η απάντηση, συνήθως, είναι… «Ναι, τίποτα»! Κι όμως, εδώ και κάμποσες εβδομάδες διανέμονται 7 – 9 νέες ταινίες στις αθηναϊκές αίθουσες. Και, ειλικρινά, σπάνια η ευθύνη των «λουκέτων» που πέφτουν στην αγορά σχετίζεται με την «κρίση» στα πορτοφόλια των θεατών. Ας το παραδεχτούμε, πια, γιατί ειδικά ο δικός μου ο κλάδος βασανίζεται ακόμη περισσότερο, καταναλώνοντας όλη αυτή τη σαβούρα. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την πλειοψηφία του κινηματογραφικού προϊόντος που κυκλοφορεί εκεί έξω. Και, ακόμη χειρότερα, η τυφλή υποταγή στο σίγουρο, εξαφανίζει ολοκληρωτικά τις αναζητήσεις προς κάτι το άγνωστο αλλά ουσιαστικά υποσχόμενο. Χάνεται η τόλμη…
Τζέιμς Μποντ, Παπακαλιάτης και Τόλκιν ήταν τα μεγάλα χαρτιά της τρέχουσας σεζόν μέχρι τώρα. Αυτά ήξεραν, αυτά εμπιστεύτηκαν. Παρατηρούσα ακόμη και το χαμηλό ποσοστό των εισιτηρίων των 3D προβολών της «Ζωής του Πι», σε σχέση με το εισπρακτικό του σύνολο και σοκαρίστηκα με την άγνοια της πλειοψηφίας του κοινού, που είδε το εξαιρετικό θέαμα της ταινίας του Ανγκ Λι μέσω… παραδοσιακής 2D κόπιας. Τι κάνουμε τόσο λάθος σε αυτή τη χώρα, διάβολε!
