του Ηλία Φραγκούλη

Ο αρχικός τίτλος που είχα στο μυαλό μου για τούτο το άρθρο, με θέμα τη συνολική εικόνα της ελληνικής τηλεόρασης σήμερα, ήταν… «Σαν κιμάς από σκατά». Αυτό ακριβώς καταναλώνει ο Έλληνας τηλεθεατής τα τελευταία χρόνια, όχι μονάχα το 2023. Χωρίς υπερβολές.

Πριν από κάμποσες δεκαετίες, μεταμεσονύκτια προγράμματα σε μικρά, «περιθωριακά» κανάλια, πρόσφεραν trash απολαύσεις γνήσιες και αυθεντικές, που σήμερα νοσταλγούμε με… αθωότητα! Συγκρίνοντάς τα με το λαμπερό «lifestyle» των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών του σήμερα, το στομάχι ανακατεύεται και ο εμετός μπορεί να εκτιναχθεί σαν ρουκέτα, αβίαστα και χωρίς δάχτυλο. Η ελληνική τηλεόραση σκοπίμως παρασύρει την κοινωνία σ’ έναν οχετό αγραμματοσύνης και κακού γούστου, δίχως ίχνος κουλτούρας, για να μετατρέψει τους πολίτες / θεατές της σε κάτι ακόμα χειρότερο από το προϊόν το οποίο προβάλλει. Εθίζοντάς τους σε μια «γλυκιά» συνήθεια που δεν αντλεί τίποτα το ποιοτικό, από πουθενά. Δίχως τίμια ενημέρωση πολυφωνίας, δίχως αληθινή ψυχαγωγία, δίχως προτάσεις που να στηρίζουν τον πολιτισμό. Αηδία. Μόνο. Σε όλες τις ζώνες.

Η ΠΡΩΙΝΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΟΥ #108

Μάιος του 2022. Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Τίτλος: «Ελευθερία του Τύπου: Στην 108η θέση παγκοσμίως η Ελλάδα». Τίτλος από την ΕΦΣΥΝ: «Στον πάτο της Ε.Ε. η Ελλάδα στον δείκτη ελευθερίας του Τύπου». Ξυπνάς, ανοίγεις την τηλεόραση και καταλαβαίνεις γιατί το 2022 η Ελλάδα βρέθηκε χαμηλότερα από χώρες όπως… το Μπουρούντι, την Γκαμπόν, την Μποτσουάνα και την Μογγολία. «Δημοσιογράφοι» – εντολοδόχοι της περίφημης «λίστας Πέτσα», ελλιπής αντιπροσώπευση πολιτικών κομμάτων για πλουραλιστική ενημέρωση, «ντουντούκες» βουλευτών που ξεστομίζουν fake news ανενόχλητοι, σπορά «ειδήσεων» και δήθεν γεγονότων που μέχρι να διαψευστούν έχουν μετατραπεί σε tsunami παραπληροφόρησης στα social media και μένουν έτσι για πάντα, αφήνοντας τον έρμο χρήστη του Google search ν’ αναρωτιέται για το τι ακριβώς διαβάζει. Σχεδόν κανένα κανάλι δεν παρέχει στον τηλεθεατή εμπιστοσύνη στην ενημέρωση, πια! Εάν ο πολίτης που θ’ ανοίξει τηλεόραση και θα παρακολουθήσει αυτά τα πρωινά προγράμματα δίχως ν’ αναζητήσει επιπλέον ή «εναλλακτικές» μεθόδους ενημέρωσης ώστε να συγκρίνει, μπορεί και να νιώσει ότι ζει σε άλλη χώρα (κάτι που θα του επιβεβαιώσουν και τα βραδινά δελτία «ειδήσεων»…). Δυστυχώς, σε τούτη τη ζώνη δεν υπάρχουν ποιοτικές εξαιρέσεις. Είπαμε. #108. Την τιμάμε τη θέση μας!

ΤΟΥ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΧΟΡΤΑΣΗΣ

Η τυπολογία της πρωινομεσημεριανατζούς για τη «σύγχρονη» νοικοκυρά. Λαμπερές και με πυρηνικής ακτινοβολίας χαμόγελο παρουσιάστριες που… κατά «σύμπτωση» ενίοτε διαφημίζουν και καλλυντικά (φωτοσοπαρισμένες εκεί, ενώ στο «γυαλί» δεν εντοπίζεις ίχνος δέρματος από τους extreme τόνους make-up…), τριγυρνάνε σ’ ένα πελώριο studio και συνομιλούν με… αγνώστου επαγγελματικής ιδιότητας πανελίστες που έχουν ξεκοκκαλίσει κάθε «κιτρινίλα» εντύπου, βασίζοντας τη θεματική τους στο… τι συνέβη χθες σε κάποιο reality του ιδίου ή ανταγωνιστικού καναλιού (ανάλογα με τα ποσοστά τηλεθέασης), δίνουν συμβουλές ομορφιάς, τελεμαρκετίζουν και το ανάλογο κατιτίς τους, μαγειρεύουν για εσάς, αγαπούν την αστρολογία και καλούν συντελεστές από ημερήσια serial που θα παρακολουθήσετε το βράδυ, για να σας «αποκαλύψουν» κάτι παραπάνω από τα TV spot τα οποία παίζουν στα break. Το ίδιο μοτίβο, από την εποχή που το εφηύρε η Ρούλα και το ανήγαγε σε «υψηλή Τέχνη» η Ελένη (δεν θα ξεχάσω ποτέ τους αξιωματικούς της Διεύθυνσής μου όταν έκανα τη στρατιωτική μου θητεία, οι οποίοι δεν έχαναν καμία πρωινή εκπομπή της στο παρελθόν, περιμένοντας με αγωνία τη στιγμή που θ’ αλλάξει σταυροπόδι…). Εσχάτως, και με «κοινωνικά» ζητήματα που αφορούν ή σκανδαλίζουν, πρωτίστως (η Ρούλα της Πάτρας είναι σημαιοφόρος εδώ). Υπάρχει κάτι διαφορετικό από αυτό το πλήρες σετάκι στερεοτύπων; Ναι. Μια χοντρή που «πούλησε» το παρουσιαστικό της ως εκσυγχρονισμό και πρόταση «πολιτικής ορθότητας» για να κάνει… ακριβώς τα ίδια! Με highlight της (φυτευτής) «καριέρας» της το ξέπλυμα του βιαστή Δημήτρη Λιγνάδη από τον «εγώ δεν ήξερα τίποτα» Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη. Unforgettable. Με μια δεύτερη σκέψη, βέβαια, η αληθινή θλίψη βρίσκεται στην απουσία προσκεκλημένων με ποιότητα λόγου, περιεχόμενο και τόλμη να κάνουν «ντου» (live και αλογόκριτα!) σ’ ένα περιβάλλον που έχει την ανάγκη ταρακουνήματος για να ξυπνήσει. Εξαιρέσεις; Χωρίς να συμφωνώ απαραίτητα με τις τοποθετήσεις του, ο Γιώργος Λιάγκας επιχειρεί να κάνει ένα δικό του «mash-up» ψυχαγωγίας που φλερτάρει με το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, η Φαίη Σκορδά έχει επιδείξει ευαισθησίες και υπευθυνότητα στάσης με σοβαρότητα σε θέματα επικαιρότητας, η Κατερίνα Καινούργιου ενίοτε έχει προσπαθήσει (και ενίοτε καταφέρνει) να παίξει σε παρόμοιο μήκος κύματος, διαχωρίζοντας τη θέση της από ένα σκέτα «Barbie» στυλ, ενώ ο Φώτης Σεργουλόπουλος παραδίδει μαθήματα ευγενικής παρουσίας (από κάθε άποψη), όντας ένας… survivor όλου αυτού του «θαυμαστού» τσίρκου.

ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ ΜΕΣΗΜΕΡΑΚΙ

Ο παράδεισος του τηλεπαιχνιδιού. Εκεί όπου η αξιοπρέπεια κοστίζει γύρω στο χιλιάρικο και άνω. Σαν παρουσιαστές, κερδίζουν με το σπαθί τους η Ζέτα Μακρυπούλια και ο Μάρκος Σεφερλής. Η πρώτη έχει την άνεση του «killer» επαγγελματία, ο δεύτερος έχει την αμεσότητα και την έτοιμη ατάκα που γκελάρει στο διάλογο με χιούμορ. Συνδετικό στοιχείο οι παρέες και το «μεταδοτικό» των παιχνιδιών που προκαλούν σε συμμετοχή και τον τηλεθεατή. Τρίτος και καταϊδρωμένος ο Χρήστος Φερεντίνος, που ενώ είναι expert σ’ αυτό που κάνει, του τυχαίνουν τα πιο άθλια concept παιχνιδιών. Το «Deal» είναι ένα σκέτο «πορνογράφημα» εκμετάλλευσης και ξεφτιλίσματος των παικτών, το οποίο δεν κολακεύει καμία πλευρά, πόσω μάλλον σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Δεν θα πω τίποτα για τους υπόλοιπους παρουσιαστές, διότι αποτελούν λάθος casting (Μαράκι, έπρεπε να έμενες στο προηγούμενο, εδώ σε εξαφανίζουν οι Chasers…).

Μία από τις ιδιαιτερότητες αυτής της ζώνης είναι η εκπομπή του Νίκου Μουτσινά, ένα εντελώς κούφιο «freak show» στην παράδοση του… τηλεοπτικού zapping υπό όρους Θέμου Αναστασιάδη, όπου ο κανιβαλισμός της ανακύκλωσης παριστάνει κάτι το χιουμοριστικό, ενώ απλά παρακολουθείς να πετιούνται… σκατά σε ανεμιστήρα (για να παραφράσω classic ατάκα Ελλήνων πολιτικών). Εννοείται πως ο Μουτσινάς δεν είναι χαζός και ενίοτε προτάσσει (δικές του) άμυνες που υπερασπίζονται το δίκαιο και το σωστό. Θα έπρεπε να το έκανε πιο συχνά, όμως. Και όχι σε αυτό το κανάλι.

Ακολουθεί η «μόδα». Για την εκπομπή της Βίκυς Καγιά είχα γράψει αναλυτικά στην πρώτη της σεζόν, όπου ήμουν στα πατώματα από τα γέλια και δεν έχανα επεισόδιο! Η συνέχεια ήταν ολέθρια. Οι παίκτριες αντιγράφανε τα όσα έβλεπαν από το σπίτι στην τηλεόραση και κατάντησαν να εμφανίζονται σαν «ρόλοι» συμπεριφοράς και κοπιαρίσματος ατακών! Χωρίς τη γνησιότητά τους, το «Shopping Star» μετατράπηκε σ’ ένα «τελειωμένο» προϊόν. Για το «στυλ» που ροκάρει, δεν έχω λόγια. Μερικές φορές χαζεύω την μεταμεσονύκτια επανάληψη για να με πάρει ο ύπνος. Δεν αρκεί η κατινιά, οι «πλαστικές» κούκλες και η ακυρότητα των κριτών (ειδικά εφέτος) για να κρατηθεί ανοιχτό το μάτι. Αναρωτιέμαι γιατί παραμένει εκεί ο Στέλιος Κουδουνάρης. Η γραφικότητα της συνεχούς βαθμολόγησης με ένα, αν και συχνότερα τίμια, τείνει να ανταγωνιστεί το «τγία» του Ιάσωνα Τριανταφυλλίδη…

Ενδιαφέρον «φρούτο» προέκυψε το «Cash or Trash» με την cult persona της Δέσποινας Μοιραράκη, αν και κάπως «ντεφορμέ» εδώ, ατυχώς. Δεν καταλαβαίνω γιατί έριξε τόσο πολύ τους camp τόνους της, τη στιγμή που οι δημοπράτες της εκπομπής βάζουνε το volume στο… έντεκα («This is Spinal Tap» mode)! Κάνεις λίγο το κέφι σου, αλλά είναι ενοχλητικό να μη σου δίνεται το δικαίωμα να διεκδικήσεις κι εσύ κάτι. Έχω πετύχει κομμάτια pop κουλτούρας που τα ζήλεψα, πραγματικά.

Σε περίπτωση που ξέχασα ν’ αναφερθώ σε κάποιες εκπομπές, θα είναι επειδή… έπρεπε να (τις) ξεχάσω!

ΔΕΛΤΙΑ «ΕΙΔΗΣΕΩΝ»: ΠΟΣΟ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ #108 ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ;

Σύζυγος βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος παρουσιάζει το κεντρικό δελτίο «ειδήσεων» μεγάλου ιδιωτικού καναλιού. Σύζυγος του Δημάρχου Αθηναίων και… ανιψιού του επί της παρούσης Πρωθυπουργού της χώρας κάνει την ίδια «δουλειά». Συγγνώμη, αλλά εδώ δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσω… (Παρένθεση: Ράνια Τζίμα, από ποιον πλανήτη ήρθες; Προχώρα. Έτσι!)

ΝΥΧΤΑ ΕΙΝΑΙ… ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!

Μια ατέλειωτη τρικυμία εν κρανίω. Σε τεράστιο ποσοστό, ελληνικές τηλεοπτικές σειρές και reality. Οι πρώτες παίζονται, πια, σχεδόν σε καθημερινή βάση, κρατώντας το κοινό τους «αιχμάλωτο» στο σπίτι, σ’ έναν παρανοϊκό μαραθώνιο όπου αν δεν προλάβεις να δεις κάτι ή πέφτει πάνω σε άλλο serial που θα ήθελες να δεις την ίδια ώρα, να χρειάζεται να το αναζητάς στην ιστοσελίδα του κάθε καναλιού, στο replay TV συνδρομητικής ή ακόμη και στα τορεντάδικα! Μιλάμε για μανία, η οποία σχεδόν πάντα χρησιμοποιεί στη θεματολογία της το «λαϊκό» δράμα, με αποχρώσεις τοπικιστικές ή εθνικιστικές, ενίοτε «παλιακές» σε περίοδο εξέλιξης της πλοκής (νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκιές μου). Για να τις παρακολουθήσεις κανονικά, δεν πρέπει να έχεις ζωή! Όσο για τα reality και άλλους πιο «light» διαγωνισμούς (από τραγουδιού, έως modeling και μαγειρικής), αισθάνεσαι πως πλέον υπάρχουν κυρίως για να δίνουν «τροφή» στις εκπομπές του πρωινού / μεσημεριού της επόμενης μέρας! Όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το μοναδικό που κάπως κατάφερνα να παρακολουθώ, το «MasterChef», με δυσκολία το άντεξα μέχρι την περσινή σεζόν του. Φέτος είναι μονάχα άνοστο και ενοχλητικό, με παλαιότερους παίκτες να μπαινοβγαίνουν και ν’ ανταγωνίζονται καινούργιους, χάνοντας κάθε ενδιαφέρον για τα μυστικά της μαγειρικής, στο βωμό των… κωλοχαρακτήρων, των τσαμπουκάδων και της κατινιάς. Είδα λίγα επεισόδια μετά την οριστική συγκρότηση των νέων παικτών και… πάτησα το off άμεσα!

«Επιζούν» και ολίγα τηλεπαιχνίδια στη βραδινή ζώνη. Η παραδοξότητα του τίτλου «του ενός εκατομμυρίου» είναι απόλυτα ανεκδοτολογική πια, καθώς ουδείς κερδίζει… ένα εκατομμύριο ευρώ, αν και πιο αστείο είναι το να δέχεσαι ότι ο Γρηγόρης Αρναούτογλου δύναται να παρουσιάζει… οτιδήποτε έχει να κάνει με γνώσεις! Υπήρχε και μία άλλη νοσηρότητα με τη Σμαράγδα Καρύδη και παίκτες… «celebrities», η οποία δεν θα έπρεπε να μεταδίδεται ούτε σε πρωινή ζώνη για παιδιά. Δεν έχω καταλάβει αν σταμάτησε ή όχι. Η υγεία οφείλει να είναι η προτεραιότητα σε τούτη τη ζωή.

Για το τέλος, άφησα την ομάδα του «Ράδιο Αρβύλα». Τα παιδιά τα εκτιμούσα και τα παρακολουθούσα στο παρελθόν, όταν παρήγαγαν original content. Είχαν πλάκα, αυθορμητισμό, ρίσκαραν, ήταν… νέοι. Σήμερα, ανακυκλώνουν τα σκατά της τηλεόρασης, με μια ψευδαίσθηση ότι δεν πλατσουρίζουν κι εκείνοι μέσα σ’ αυτά. Κάνουν «zapping», με μια ψευτοανωτερότητα και την πεποίθηση ότι κανείς και τίποτα δεν θα τους αγγίξει. Στο πρόσφατο διάστημα που αφορούσε στο έγκλημα των Τεμπών, έβαλαν μπροστά το θέμα της συνείδησης και κέρδισαν σοβαρά ποσοστά σεβασμού, σχεδόν υποκαθιστώντας την ανελευθερία στη δημοσιογραφική «ενημέρωση» της τηλεόρασης (και όχι μόνο). Δυστυχώς, όπως έχουν κάνει και πολλές άλλες φορές στο παρελθόν (και σε αυτό το format / σύνθεση), αποδείχθηκαν ξανά ασυνεπείς. Και αυτό είναι το (άσχημα) τρωτό τους σημείο.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΑΙΝΙΩΝ: ΜΗΠΩΣ «ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ» ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ;

Τι κατάντια είναι αυτή; Λες και η κινηματογραφική παραγωγή είναι ένας πάτος, από τον οποίο δεν βρίσκουν κάτι να παίξουν! Ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρουν το «άθλημα», είναι προφανές. Οι ίδιες και οι ίδιες ταινίες του «παλιού ελληνικού κινηματογράφου», φτώχεια και σκαρταδούρα στις ξένες παραγωγές. Λες και οι υπεύθυνοι «τα παίρνουν» από συνδρομητικά και πλατφόρμες, για να στέλνουν τον κόσμο ν’ αναζητά εκεί κάτι το καλύτερο σε φιλμικό προϊόν! Μαζί με το γεγονός ότι οι ελληνικές (πρωτίστως) σειρές έχουν εξοστρακίσει τις ταινίες, μιλάμε για σχεδόν συνειδητή αποτροπή των θεατών από το ν’ αναζητούν κινηματογραφικά έργα στην ελεύθερη τηλεόραση! Μοναδική εξαίρεση γενναίας πρωτοβουλίας και σπουδαίας δουλειάς, η πρόσφατη επαναφορά «εξαφανισμένων» τίτλων της Finos Film από την ΕΡΤ, ένα στοίχημα που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν είχε και ουσιαστικό αποτέλεσμα, όμως, είναι μια προσπάθεια που αξίζει συγχαρητηρίων. Η τηλεθέαση δεν θα έπρεπε να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο εδώ. Σημασία εδώ είχε η πολιτιστική κληρονομιά και η Ιστορία του ελληνικού σινεμά.

LATE NIGHT TALKING

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε… Αρχικά, ο πολιτικός λόγος εξαφανισμένος. Μοναδικός φάρος και στην ενημέρωση και σε δικαίωμα στην πολυφωνία, η εκπομπή της Αναστασίας Γιάμαλη στο KONTRA. Αληθινές αναλύσεις από κανονικούς δημοσιογράφους που σέβονται το επάγγελμά τους, κάλυψη της ειδησεογραφίας ολόκληρης της ημέρας με ζωντανές συνδέσεις και σχολιασμό από αρμόδιους σε κάθε αντίστοιχο θέμα, μέχρι και ξεχωριστά panel με πολιτικούς από διάφορα κόμματα, όπου τα νεύρα δοκιμάζονται σκληρά και οι επιλογές είναι ή να σπάσεις την οθόνη της τηλεόρασης (όχι, παιδιά, κρίμα είναι, κοστίζει) ή να πας για ύπνο (αφού πάρεις κάνα χάπι για να ηρεμήσεις). Από Δευτέρα έως και Παρασκευή, στις 23:15, μονόδρομος η φάση, ειδικά εάν δεν είχες χρόνο να παρακολουθήσεις οτιδήποτε άλλο μέχρι να νυχτώσει (επισημαίνεται και η παρουσία της εκπομπής «Επί του Πιεστηρίου», αργά το απόγευμα, στο ίδιο κανάλι).

Οι πάλαι ποτέ superstars του είδους δεν «παίζουν» έτσι, πια. Ο Νίκος Χατζηνικολάου το έχει γυρίσει κυρίως στο «lifestyle» με (πιο safe) δημοφιλείς προσωπικότητες (κομπλιμέντο) που ξεφτιλίζουν λιγότερο από τα… ντολμαδάκια (αθάνατο!), ενώ ο Γιάννης Πρετεντέρης κάνει φιλοδεξιό duckface στο κεντρικό δελτίο του MEGA. Επί της παρούσης, λόγω επερχόμενων βουλευτικών εκλογών, αυτού του είδους τα πολιτικά τραπέζια έχουν επανέλθει κάπως δειλά, όμως, το… casting τους γίνεται κυρίως με σκοπούς εντυπωσιασμού, ειδικά όταν σε αυτά συμμετέχει ο Άδωνις Γεωργιάδης (πρέπει να κοιμάται σε ράντζα ή καναπέδες τηλεοπτικών καναλιών), εμπειρότατος conférencier από εποχής του ρόλου του ως τηλεπωλητή cult βιβλίων και nanobionic γιλέκων (at least).

Κατά τα άλλα… το χάος και ο πάτος των βλαχοσελέμπριτιζ. Αν κάνεις το λάθος και πετύχεις τον τραγέλαφο απομίμησης των αμερικάνικων late night shows του Αρναούτογλου, θ’ αναρωτηθείς μεγαλοφώνως… ποιοι είναι όλοι αυτοί; Πρωταγωνιστές σειρών που διαφημίζουν το «προϊόν» τους, τραγουδιστές που κάνουν γκελ στις μάζες, παίκτες από όλα τα seasons του «Survivor» (και λοιπών ανάλογων προγραμμάτων), influencers (μον ντιέ!) από τα social και άνθρωποι που αν δεν ασχολείσαι με τα πρωινάδικα, κυριολεκτικά δεν τους γνωρίζεις. Υπάρχουν και χειρότερα, βέβαια, με τελευταία ένθεση εδώ την ατυχέστατη εκπομπή της Αννίτας Πάνια και του Ηλία Ψινάκη, πολλά υποσχόμενη λόγω του συγκεκριμένου (και ονειρεμένου… στα χαρτιά) παντρέματος, το οποίο στούκαρε διότι και από καλεσμένους πάσχει και επειδή οι δυο τους παριστάνουν κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που είναι και έχουν δείξει στο παρελθόν.

ΤΟ WEEKEND ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Κάτι σαν «re-run» του προγράμματος ολόκληρης της υπόλοιπης εβδομάδας, με παιδικό πρόγραμμα από νωρίς το πρωί, «ενημέρωση» και κοινωνικό σχολιασμό (σε ακόμη πιο «λαϊκές» δόσεις!) μέχρι το μεσημέρι (μεγάλος ηττημένος της σεζόν η Ναταλία Γερμανού, για τα τεράστια λάθη που διέπραξε εφέτος και… έσβησε από τον χάρτη για πολλούς τηλεθεατές), για να καταλήξουμε στην πιο hardcore ψυχαγωγία της νύχτας. Τα shows!

Κάποτε λέγαμε για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα (ή και για φιλμ, φυσικά) πως… «είναι τόσο κακό, που πρέπει να το δεις για να το πιστέψεις». Το «Just the 2 of Us» δεν είναι κακό. Είναι κάτι πέρα από το κακό! Είναι τόσο… «meta»-κακό, που οι υπάρχουσες λέξεις της ελληνικής γλώσσης δεν τολμούν να το προσδιορίσουν! Η προ-προηγούμενη σεζόν του είχε πετύχει (με τη σύνθεση των συμμετεχόντων, έτσι;) κάτι το ανεπανάληπτο στα τηλεοπτικά χρονικά. Ήθελες να το βλέπεις, ακόμη κι αν το σιχαινόσουν! Οι δύο επόμενες (μαζί με αυτή που παίζει τώρα), αστόχησαν εντελώς. Διότι, όσα σούργελα κι αν θεωρούμε πως έχει τούτη η χώρα, κάποτε στερεύουν. Ή, έστω, τελειώνουν οι πρωτοκλασάτες φίρμες κι ύστερα περνάς σε «προσωπικότητες» που ίσως αναγνωρίζουν μονάχα οι τηλεσπουπιδοφάγοι. Πέραν των «παικτών», η κριτική επιτροπή αποδεικνύει πως η ρήση «η δουλειά δεν είναι ντροπή» είναι εντελώς λάθος. Έχω νιώσει συμπόνοια για τις ηρωικές προσπάθειες της Καίτης Γαρμπή να βρίσκεται εκεί, μπερδεύομαι με την υποψία ότι η Δέσποινα Βανδή κάνει κάποιου είδους treatment ολόκληρη την υπόλοιπη εβδομάδα για να το ξεπεράσει. Οι άλλοι δύο κριτές είναι κάτι σαν παρωδία της Divine και του Τζον Γουότερς σε σετάκι. Ειδικά η Βίκυ Σταυροπούλου σε κάνει να σκέφτεσαι εάν ένα A.I. θα μπορούσε (;) να την αντικαταστήσει. Θα μπορούσε! Χρειάζεται να λέει μονάχα «Παιδιά μου, πόσο πολύ μου αρέσατε!». Και να χαμογελά. Με τόσο «αυτοκόλλητο» χαμόγελο, που εγώ στη θέση της θα το πατεντάριζα και θα το έβγαζα σε παραγωγή για τις Απόκριες. Ο Νίκος Κοκλώνης, από την άλλη, είναι ένα πράγμα που γεννήθηκε για την ελληνική τηλεόραση. Σε κάποια φάση μου θύμιζε τον Μπόμπο της παλιάς διαφήμισης του εβαπορέ ΝΟΥΝΟΥ. Ή το bébé Ζορντί της δισκογραφίας. Που μεγάλωσε. Και είναι ακόμα παιδί. Που πλέον στήνει το δικό του luna park, με τον τρόπο που ένα μικρό παιδί πραγματοποιεί τις επιθυμίες του ανήλικου βίου του. Αν τραγουδούσε το «Γούτσου Γούτσου» (♥) κάθε εβδομάδα και προσκαλούσε μονάχα pop αοιδούς, θα το άντεχε ο οργανισμός μου το «J2Us». Αλλά είναι σκυλάς. Κι εδώ χωρίζουνε οι δρόμοι μας!

Κόντρα στον Κοκλώνη, η Ρούλα Κορομηλά κάνει πίστα. Ένα «old-school» πράγμα που σε προκαλεί να βάλεις ουισκάκι στο ποτήρι και να περιμένεις να εμφανιστεί κι η λουλουδού από δίπλα σου (δεν θα έρθει). Δεν είναι μόνο γερασμένο αυτό το «concept». Είναι και αρκετά «δεύτερο» με τον τρόπο που γίνεται, πια. Δεν «πας» σε μεγαλομάγαζο της Πειραιώς. Πας στην Εθνική Οδό Αθηνών – Λαμίας… Όσο για τα υπόλοιπα τραγουδιστικά «κουτούκια» της δήθεν «παρέας», το κουμπί του remote control πατιέται πιο γρήγορα κι από νότα σε μουσικό όργανο.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Ξέχασα τίποτα το… θετικό; Ναι, γίνονται κάποιες φιλότιμες προσπάθειες διαφοροποίησης της κατάστασης των ελληνικών σειρών με τις παραγωγές του ANT1, οι οποίες κάνουν πρώτα πρεμιέρα στο ANT1+. Ναι, παρά τα λάθη του και τα αμέτρητα στερεότυπα, το «Maestro» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ξεπερνούσε τα standards του ντόπιου «προϊόντος». Ναι, αναμένουμε με σοβαρό ενδιαφέρον την επερχόμενη σειρά του Βασίλη Κεκάτου. Αλλά… κάπου εδώ τερματίζει η αισιοδοξία. Και ξεκινά… ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ»! Μεγάλη Εβδομάδα, γαρ. Με «Πάθη» που βιώνουμε… δώδεκα μήνες το χρόνο στην ελληνική τηλεόραση. Σταυροί υπάρχουν πολλοί. Και «καρφιά», ακόμη περισσότερα…