Καταπιεσμένα συναισθήματα, δυσλειτουργική ζωή, σκέψεις που «παραμορφώνουν» το είναι και την καθημερινότητα, ώσπου να συναντηθούν για να λυτρώσουν όλα τα βασανιστικά τραύματα που κουβαλάει η μνήμη. Το μεγάλο breakthrough του Ατόμ Εγκογιάν (και φρένο στη δημιουργικότητά του, επίσης…).

Δύο teenagers γίνονται κάτι παραπάνω από καλύτερες φίλες, οι γονείς τους τις χωρίζουν και η συνέχεια συγκλόνισε την κοινωνία της Νέας Ζηλανδίας στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Ο Πίτερ Τζάκσον αποχαιρετούσε το camp και το trash με ένα δραματικό ξέσπασμα… πιστό στο αιματοκύλισμα!

Λύτρωση, συγχώρεση και συμπόνια σε έναν κόσμο απόλυτου κυνισμού, στο τελευταίο μέρος της τριλογίας του Κριστόφ Κισλόφσκι που βασίζεται στα ιδεώδη της Γαλλικής Επανάστασης (η αδελφοσύνη πρωταγωνιστεί εδώ). Ορκίστηκε πως θα ήταν το τελευταίο του έργο. Το τήρησε. Σαν συμβόλαιο ζωής…

Σαν ένα περιτύλιγμα από σκηνές της ζωής του καθενός από εμάς, σε τούτη εδώ την all-time classic και crowd-pleaser κομεντί προσκληθήκαμε να ξετυλίξουμε από τη μνήμη τα δικά μας αποσπάσματα και να κρατήσουμε σαν δώρο τη διασκέδαση. Η κάρτα αλλαγής δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ… (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Ο Γούντι Άλεν σατιρίζει τη βιομηχανία που τον τρέφει, μέσα από ένα σκηνικό θεατρικής παραγωγής με μαφιόζικα κεφάλαια, τοποθετημένο στην Jazz Age της Νέας Υόρκης του ’20. Ένα από τα τελευταία του δείγματα σεναριακού μεγαλείου και γνώσης του να πλάθει (γυναικείους) δεύτερους ρόλους.

Ένα τυπικό «boy meets girl» με ανθρώπους που είναι ανίκανοι ν’ αγαπήσουν! Με λόγια που τους βάζει στο στόμα η πένα του Χαλ Χάρτλεϊ, μία από τις σημαντικότερες μορφές του indie αμερικανικού σινεμά για τη δεκαετία του ‘90, εδώ στο έργο – τομή της φιλμικής του… «κοσμάρας». (Πλήρης κριτική της ταινίας βρίσκεται εδώ.)

Από το 1951 έως το 1981, η αμερικανική Ιστορία μέσα από τα μάτια ενός… «χαζού» ανθρώπου που αντιμετωπίζει τη ζωή σαν ένα κουτί από σοκολατάκια! Ποτέ δεν ξέρεις τι γεύση θα σου τύχει όταν βγάλεις το περιτύλιγμα. Εδώ, πάντως, το αριστούργημα έδειχνε από πολύ νωρίς…

Σαν να γράφει τα προσωπικά βιώματά του σ’ ένα ημερολόγιο, ο Νάνι Μορέτι αυτο-ψυχαναλύεται μέσα από τρεις «βινιέτες» που στοχάζονται τα πάντα γύρω από τη ζωή και το θάνατο, με μια ειλικρίνεια απίστευτα θαρραλέα, αν και τόσο απλοϊκή. Σαν την καθημερινότητα του καθενός μας.

Από το μυαλό και τη φαντασία του Τιμ Μπέρτον, ένα goth παραμύθι για τους… ενήλικες που δεν τιμούν παραδοσιακά τις κλασικές γιορτές και τα έθιμα της «κανονικότητας». Αξεπέραστο σημείο αναφοράς για την pop κουλτούρα και το φιλμ που έκλεψε τη δόξα του Φρανκ Κάπρα στο χριστουγεννιάτικο repeat.

Μετά από αυτή την ταινία, εμφανίζεται και εδραιώνεται ως ορολογία στο σινεμά το «ταραντινικό». Πείτε το είδος, πείτε το στυλ, «έσκασε» σαν το καινούργιο πράμα μέσα στο 1994 και έμεινε για πάντα. Είτε το λατρεύετε, είτε το μισείτε. Εγώ το σεβάστηκα. Από την πρώτη στιγμή.