ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΜΕΡΟΣ: ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ (2024)
(A QUIET PLACE: DAY ONE)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα Φαντασίας
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μάικλ Σαρνόσκι
- ΚΑΣΤ: Λουπίτα Ενγιόνγκ’ο, Τζόζεφ Κουίν, Άλεξ Γουλφ, Ντζιμόν Χούνσου
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 100'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Καρκινοπαθής με γάτο στην αγκαλιά της βολτάρει στους δρόμους της Νέας Υόρκης και παρατηρεί «λάμψεις» να προσγειώνονται από τον ουρανό, προκαλώντας μεγάλες καταστροφές. Δεν είναι ακόμα ένα τρομοκρατικό χτύπημα, είναι… εισβολή εξωγήινων που αντιδρούν με ενόχληση στο άκουσμα του παραμικρού θορύβου!
«Δανειζόμενοι» την ιδέα της εκπληκτικής εναρκτήριας σεκάνς του «Ένα Ήσυχο Μέρος 2» (2021), η οποία παρουσίαζε το πως ξεκίνησαν όλα στη γειτονιά της οικογένειας των Άμποτ, οι παραγωγοί τούτου του franchise αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα πλήρες prequel, το οποίο μας μεταφέρει στο πιο urban σκηνικό της πολύπαθης Νέας Υόρκης, για ν’ αφηγηθεί μία… εντελώς διαφορετική ιστορία, συστήνοντας πρόσωπα που δεν έχουμε ξαναδεί (με εξαίρεση τον ήρωα που υποδύεται ο Ντζιμόν Χούνσου, ώστε να γίνει η σύνδεση με το νησί – καταφύγιο του προηγούμενου φιλμ). Παραδόξως, εκτός από οποιαδήποτε αναφορά στους Άμποτ, μαζί, το «Ημέρα Πρώτη» ξέχασε να προσθέσει και τη… δράση!
Κεντρικό πρόσωπο εδώ είναι η Σαμίρα, μια νεαρή γυναίκα καταπονημένη από τον καρκίνο, που δεν αισιοδοξεί καθόλου για το μέλλον της υγείας και της ζωής της. Σχεδόν «αιχμάλωτη» σ’ ένα θεραπευτικό κέντρο, μοναχά με τη συντροφιά του γάτου της, λες και είναι η τελευταία της επιθυμία, ζητά διαρκώς να φάει μερικά κομμάτια από την αγαπημένη της pizza και καλωσορίζει την ανακοίνωση μιας downtown βόλτας, συνοδεία (και) άλλων ασθενών, με σκοπό την παρακολούθηση μιας παράστασης. Εννοείται πως δεν διάλεξαν την καλύτερη μέρα γι’ αυτό…
Η αλλαγή του περιβάλλοντα χώρου, μοιραία, δημιουργεί μια εντύπωση σύγκρισης με άλλα φιλμ του genre, καταλήγοντας το «Ημέρα Πρώτη» να μοιάζει περισσότερο με ένα «Cloverfield» (2008) meets «Ζωντανός Θρύλος» (2007), αν και τα στοιχεία της ταινίας καταστροφής είναι τόσο… κατεβασμένα σε ποσοστό εμφάνισης, που φτάνεις στο σημείο να οδηγείσαι στη σκέψη πως ο Μάικλ Σαρνόσκι περισσότερο ήθελε να σκηνοθετήσει ένα… υπαρξιακό δράμα «δυστοπίας», παρά μια περιπέτεια φαντασίας! Χωρίς να παραγνωρίζω τις αναφορές – «εκλάμψεις» ενός καταστασιακού τύπου 9/11, στο κομμάτι της αρχικής επίθεσης από τον ουρανό, οι οποίες (ατυχώς) δε συνοδεύονται από κάποιο σχόλιο ή μήνυμα κι έτσι… χάνονται μέσα στη σκόνη.
Υπάρχουν απιθανότητες και υπερβολές (χωρίς ίχνος #spoiler, θα πω μόνο ότι σχετίζονται με το νερό), ο γάτος παραείναι… σιωπηλά εκπαιδευμένος (μα αξιαγάπητος) και η ηττοπάθεια της Σαμίρα (που από τη μία αναζητά τα φάρμακά της κι από την άλλη δηλώνει ένα βουβό «Τι να την κάνω τη ζωή;») προκαλούν την αμφισβήτηση της αφήγησης του έργου, που παρά τη σχετικά μικρή του διάρκεια, πάσχει από την ύπαρξη ενός ουσιαστικού story επιβίωσης με στόχους για τους ήρωες, αφήνοντας το δράμα ν’ αποκτά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ως αποτέλεσμα, χωρίς να είναι κακό, το «Ημέρα Πρώτη» δείχνει τόσο πληκτικό! Η Έμιλι Μπλαντ (τουλάχιστον) πρέπει να το ξανασκεφτεί. Γιατί, ξέρεις… trilogy!