του Νίκου Παλάτου

Μόνιμος θαμώνας των Φεστιβάλ τύπου Sundance και Tribeca, o 35χρονος σήμερα σκηνοθέτης Ντρέικ Ντορίμους απέκτησε σχετική φήμη το 2011, όταν η αισθηματική κομεντί του «Like Crazy» κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του πρώτου εξ αυτών. Έκτοτε έχει ειδικευτεί αποκλειστικά στα ρομαντικά δράματα τα οποία έχουν κατά κανόνα στο επίκεντρό τους ζευγάρια τα οποία προσπαθούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτει στην σχέση τους ο κοινωνικός περίγυρος, εξερευνώντας το θέμα υπό κάθε πιθανό πρίσμα. Κάτι τέτοιο συνέβαινε στο προαναφερθέν βραβευμένο φιλμ, μία από τα ίδια στο προπέρσινό του «Newness» (2017), με το sci-fi στοιχείο να μην μένει με το παράπονο στο φουτουριστικό «Equals» (2015). Πέραν της σταθερής τους αισθηματικής πλοκής, κοινό σημείο αναφοράς όλων των ταινιών τού Ντορίμους (μέχρι τούδε) ήταν η επίσης σταθερή (και πλήρως… δικαιολογημένη) απουσία τους από τον προγραμματισμό της ελληνικής διανομής. Η παράδοση αυτή σπάει με τούτη τη νέα του περιπλάνηση στοn sci-fi κόσμο του έρωτα, οδηγώντας μας εύλογα στο ένα και μοναδικό ερώτημα που προκύπτει από την κίνηση αυτή. Γιατί;

Σε έναν μελλοντικό κόσμο όπου η διαμόρφωση στέρεων προσωπικών σχέσεων είναι ιδιαιτέρως δύσκολη, η τεχνητή νοημοσύνη έχει αναλάβει τον άτυπο ρόλο της «προξενήτρας», καθώς μέσω του προγράμματος που επεξεργάζεται ο ειδικός επιστήμονας Κόουλ ψάχνει να βρει πριν από εσάς για εσάς το τέλειο ταίρι. Δεν σταματούν εκεί οι καινοτομίες του τεχνολογικού κολοσσού στον οποίο αυτός εργάζεται, όμως, αφού έχει ήδη λανσάρει ανθρωποειδή με την ονομασία «Συνθετικοί» (ουδεμία σχέση με το cult ελληνικό ντουέτο της ηλεκτρονικής μουσικής…), τα οποία έχουν απολύτως γήινη εμφάνιση, ερωτεύονται όπως ακριβώς οι άνθρωποι, με το μεγαλύτερο τους προτέρημα να είναι η σιγουριά ότι ουδέποτε θα προδώσουν αυτόν που αγαπούν ρίχνοντας τίτλους τέλους σε μία σχέση. Η Ζωή, η οποία εργάζεται ως βοηθός του Κόουλ, κάνει το σχετικό test για να βρει τον κατάλληλο γι’ αυτήν, πετυχαίνει χαμηλό score στο ερωτηματολόγιο που αφορά τον προϊστάμενό της με τον οποίο είναι εμφανώς τσιμπημένη, πλην όμως δεν έχει επαρκώς αντιληφθεί πως αποτελεί «συνθετική» δημιουργία του. Ο έρωτας που αναπτύσσεται ανάμεσά τους, κόντρα στα… computer και τους αριθμούς, θα οδηγήσει τη μεν Ζωή να εξερευνήσει το πεδίο της γήινης συνείδησης που ώς τότε αγνοούσε, τον δε Κόουλ να προσπαθήσει να ξεπεράσει τον οδεύοντα σε διαζύγιο γάμο του, αν και με μία σχέση που πάει κόντρα σε όσα ο ίδιος έχει εφεύρει, αφού δεν «ταιριάζει» στον αλγόριθμό του!

Ο Ντορίμους δημιουργεί μια δυστοπία αφόρητης σοβαροφάνειας και επιφανειακών (όσο δεν πάει) αισθημάτων. Κινείται στους δρόμους των πρόσφατων ανάλογων δειγμάτων επιστημονικής φαντασίας του «Δικός της» (2013) και του «Από_Μηχανής» (2015), όμως ουδέποτε εξετάζει επί της ουσίας τις παραμέτρους που θέτει το σενάριό του. Η ερωτική σχέση ενός επιστήμονα με το πλάσμα της δημιουργίας του εξαντλείται σε φευδοφιλοσοφικούς διαλόγους του τύπου «είναι καλύτερο να νιώθεις πόνο, από το να μη νιώθεις τίποτα», ο δε προβληματισμός περί ανθρωποειδών που μπορούν να συνάψουν ερωτική σχέση με άνθρωπο ακόμη και μέσω… app, καταρρέει με το ξεκίνημα σχεδόν, υπό το βάρος ενός σχηματικού σεναρίου που αντιλαμβάνεται τα πάντα σαν δεδομένα. Όταν, δε, εμφανίζεται στο στόρι το λανσάρισμα χαπιού που έχει σαν στόχο τη διέγερση των μηχανισμών του κεραυνοβόλου έρωτα (!), το όλο εγχείρημα παίρνει τον χαρακτήρα κακόγουστης παρωδίας.

Οι ελάχιστες διάσπαρτες καλές ιδέες που υπάρχουν, όπως η επίσκεψη σε οίκο ανοχής όπου οι πελάτες δέχονται τις ερωτικές περιποιήσεις θηλυκών «Συνθετικών» (με την Κριστίνα Αγκιλέρα σε εμφάνιση κορυφαίου μοντέλου του «καταστήματος»), περνάνε και δεν ακουμπάνε, μιας και δεν ταιριάζουν καθόλου με το γλυκανάλατο ρομάντζο που έχει στο μυαλό του ο Ντορίμους. Σε αυτό, τα ανθρωποειδή παλαιάς κοπής μπορεί να μην έχουν τη δυνατότητα να κλαίνε με δάκρυα και να απορούν γι’ αυτό, μπορούν όμως μια χαρά να κάνουν έρωτα και να αγαπάνε με πάθος χωρίς… να απορούν καθόλου. Είναι αυτά τα μικροκατασκευαστικά προβλήματα, πάντως, που κάνουν τον πολυάσχολο Κόουλ να δουλεύει παράλληλα με όλα τα άλλα projects του πάνω σε εξελιγμένο αρσενικό «συνθετικό» μοντέλο δεύτερης γενιάς, η πειραματική λειτουργία του οποίου θα στρώσει υποτίθεται το χαλί για μια υποπλοκή ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου. Το δραματικό ενδιαφέρον των χαρακτήρων είναι ανύπαρκτο, οι ερμηνείες των ηθοποιών αόρατες, η κατατονική ατμόσφαιρα φέρνει από νωρίς υπνηλία στα μάτια, με τις κοινωνιολογικού τύπου προεκτάσεις της ερωτικής έλξης ανάμεσα σε άνθρωπο και robot να εξαντλούνται εντός ενός πλαισίου που θα ταίριαζε σε λογοτεχνία τύπου Βίπερ Νόρα και ουχί σε σοβαρό δράμα επιστημονικής φαντασίας. Πόσω μάλλον όταν (ατυχώς) το έργο νομίζει πως είναι το νέο «Blade Runner» (1982), ενώ δεν αποτελεί παρά ένα ακόμη από τα δεκάδες φτηνά κακέκτυπά του.