FreeCinema

Follow us

WINONA (2020)

  • ΕΙΔΟΣ: Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλέξανδρος Βούλγαρης
  • ΚΑΣΤ: Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 87'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE

Τέσσερα κορίτσια κάνουν μπάνιο σε ερημική παραλία ελληνικού νησιού. Γιατί μπορεί να τις παρακολουθούν από εκείνο το για τόσες ώρες ακινητοποιημένο αυτοκίνητο στο βάθος;

Δεν το κάνω επίτηδες. Απλά, (μάλλον) δεν μου ταιριάζουν οι αισθητικές αναζητήσεις και το σινεμά του Αλέξανδρου Βούλγαρη. Η διαφορά με την πλειοψηφία της υπόλοιπης ελληνικής κριτικής, πάντως, εντοπίζεται στο ότι εγώ… το λέω και το υπογράφω δημόσια, εδώ και χρόνια. Καταλαβαινόμαστε; Τούτη η εισαγωγή θεώρησα πως είναι χρήσιμη (ακόμη και) για τους ανθρώπους που με διαβάζουν πιστά, γνωρίζουν τι έχω γράψει στο παρελθόν για τις ταινίες του «νεαρού» Βούλγαρη (δεν δύναμαι να τον αποκαλώ «The Boy» ως σκηνοθέτη) και ενδεχομένως… σάστισαν με την άνωθεν αξιολόγηση της «Winona». Συνέβη ένα κάποιο «θαύμα»;

Όχι ακριβώς. Τα γνώριμα προβλήματα «εναλλακτικής» αφήγησης του σκηνοθέτη δεν απουσιάζουν κι από τούτο το φιλμ (εκ προθέσεως, εννοείται). Αναγνωρίζω εδώ, όμως, την πιο γενναία απόφαση του Βούλγαρη (στη μέχρι στιγμής καριέρα του) να ανιχνεύσει τη θηλυκή πλευρά του. Δεν επιθυμώ να αναγνωστεί αυτό με την προφανή και πλέον «literal» ερμηνεία του. Ανέκαθεν υπήρχε στο σινεμά του Αλέξανδρου Βούλγαρη μία ταύτιση με κάτι το κοριτσίστικο, από το flirting και την αγάπη του προς τις νεαρές υπάρξεις, μέχρι την αγνή προσδοκία του να γίνει… η καλύτερή τους φίλη. Από τον ερωτισμό μέχρι την αδελφοποίηση. Με έναν παράδοξο τρόπο, στη «Winona» τού βγαίνει πιο ανοιχτά και τίμια όλο αυτό και το έργο αποκτά μία διάσταση «ψυχοθεραπευτική» για τον ίδιο. Μπορεί και όχι; Μία ερμηνεία / τοποθέτηση κάνω.

Η πλοκή είναι οριακά basic, σχεδόν χωρίς ιστορία (ναι, δεν έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με τα όσα γνωρίζατε για τις ταινίες του Βούλγαρη). Τέσσερις νεαρές κοπέλες κάνουν την εμφάνισή τους σε μία ερημική παραλία της Άνδρου. Κάνουν μπάνιο, σπάνε πλάκα, τραγουδάνε, πειράζουν η μία την άλλη, κολυμπάνε ξανά, κάνουν αναφορές στο χολιγουντιανό σινεμά της δεκαετίας του ’80, διαφωνούν πάνω στη φιλμογραφία του Γούντι Άλεν. Στο βάθος του βουνού πίσω τους, ένα σπίτι το οποίο γίνεται σημείο αναφοράς με μία διάθεση μυστηρίου. Το τελευταίο σκεπάζει με απορίες και την παρουσία ενός jeep στην παραλία, μέσα στο οποίο βρίσκονται δύο πρόσωπα που μάλλον παρακολουθούν τα κορίτσια. Τα ερωτηματικά προσπαθούν να στήσουν και να επεκτείνουν την πλοκή, αλλά διαφαίνεται πως δεν οφείλει να κοπιάσει με τέτοιες σκέψεις ο θεατής…

Είναι αλήθεια πως ο χρόνος δεν κυλά εύκολα βλέποντας τη «Winona». Οι τέσσερις κοπέλες δείχνουν να λειτουργούν χωρίς σενάριο και ο φακός τις παρακολουθεί σε τυπικές ασχολίες παραλίας και σε διαλόγους «παρεΐστικους», αβίαστους, με φυσικότητα αλλά και δίχως κανέναν λόγο ύπαρξης (ειδικά κινηματογραφικά). Υπάρχει, όμως, αυτή η γαμημένη προσμονή, να μάθεις ποιοι είναι αυτοί στο αμάξι, πώς είναι δυνατόν να παρακολουθούν τις ηρωίδες για τόσες ώρες (αφού αποκλείουμε το ενδεχόμενο να παίρνουν «μάτι») και τι μπορεί να καραδοκεί σαν «υποπλοκή», πάντοτε δίπλα στο έτερο «μυστικό» της ταινίας, το summer house στο ύψωμα. Και λίγο πριν χάσεις κάθε ίχνος υπομονής, αφού δεν συμβαίνει τίποτα, σκάει το twist συνειδητοποίησης του τι παρακολουθούσες, με ένα φινάλε το οποίο σου ζητάει να «ξαναδείς» το έργο από την αρχή! Και, ως δια μαγείας, ο Βούλγαρης καταφέρνει να μετατρέψει λίγο πριν απ’ το τέλος τη «Winona» του σε ένα (συνολικά) ενδιαφέρον εύρημα που αποκτά αναπάντεχη δυναμική ψυχισμού. Σχεδόν όπως συγκινούσε η αντίθεση της κατάστασης του ήρωα με τη χρήση εκείνου του πρόσχαρου σουξέ της Σίντι Λόπερ που μιλούσε για… «girls», στο κλείσιμο του «Κλαις;», το 2004. Δυστυχώς, ως εμμονικά αντιρεαλιστικός, εκεί που δημιουργεί μία στιγμή ικανή να εξυψώσει το φιλμ έντονα (αν όχι αξέχαστα), ο Βούλγαρης «δυναμιτίζει» το ίδιο του το εύρημα με μία συναισθηματική αποφόρτιση στην επιλογή… κοχυλιών (δεν μπορώ να επεκταθώ, είναι κρίμα να γίνουν spoilers) αντί του περιεχομένου που θα έπρεπε να είχε μέσα του το βαζάκι… της Γουινόνα. Ευνουχισμό να το πω; «Χυλόπιτα» από γκόμενα;

Όλα τα κορίτσια (Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά) παίζουν σαν να ζουν πραγματικά την κατάσταση, ο Σίμος Σαρκετζής έχει κάνει «παπάδες» με το 16mm φιλμ που φέρνει στον νου εμφανισμένες σε χαρτί φωτογραφίες από τα ‘70s, ενώ η μουσική από τους Δεσποινίς Τρίχρωμη και The Boy ντύνει σωστά και προσθέτει κλίμα. Αλλά… ένα δυνατό και καλό twist σώζει μία κατάσταση όταν υπάρχει συνέπεια στις προθέσεις, πόσω μάλλον και μία πλήρης ιστορία που ένας δημιουργός θέλει να αφηγηθεί. Κι εδώ ο Βούλγαρης πήγε (απλά) για μπάνιο.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Οι γνώστες της φιλμογραφίας του Αλέξανδρου Βούλγαρη θα δουν ένα φιλμ εντελώς ανέμελο, που μπορεί να τους φέρει όμορφες μνήμες από καλοκαιρινές στιγμές σε plage, με μία αναπόφευκτη γεύση hipster-ίλας. Κατά κάποιον τρόπο, μιλάμε για την πιο «βατή» ταινία του μέχρι σήμερα. Όλοι οι υπόλοιποι θα αισθανθείτε όπως τότε που σας «αδειάσανε» με ένα σκαφάκι σε μία παραλία που, τελικά, δεν σας άρεσε και ο χρόνος όταν θα σας μάζευαν για να σας μεταφέρουν ξανά στον «πολιτισμό» ήταν προκαθορισμένος και αναπόφευκτος (σε αναμονή). Και… δεν περνούσε.


MORE REVIEWS

ΕΔΩ

Η ιστορία ενός… κομματιού γης, του οικοδομήματος που χτίστηκε επάνω της και των ανθρώπων που έζησαν κι «έφυγαν» από εκεί ανά τους αιώνες.

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ: DIRTY ANGELS

Θηλυκή ομάδα μισθοφόρων παριστάνει τα μέλη ανθρωπιστικής οργάνωσης που μεταφέρει φάρμακα στο Αφγανιστάν, με πραγματικό σκοπό την απελευθέρωση μαθητριών - θυμάτων απαγωγής, αλλά μπλέκει ανάμεσα στις διαμάχες των Ταλιμπάν με τις δυνάμεις του ISIS.

SUPERSANTA

Τέσσερις μέρες πριν από τα Χριστούγεννα ο Άγιος Βασίλης χτυπάει το κεφάλι του, με αποτέλεσμα να νομίζει πως είναι ο κινηματογραφικός υπερήρωας SuperSanta! Μοχθηρός κατασκευαστής παιχνιδιών διαβλέπει χρυσή ευκαιρία ώστε να κατακλύσει την αγορά με το δεύτερης διαλογής εμπόρευμά του. Πιτσιρίκα άσσος των υπολογιστών, παρέα με αγχωμένο ξωτικό, μπορούν να σώσουν την κατάσταση;

THE END

Δεκαετίες μετά από μία περιβαλλοντική καταστροφή, τα μέλη μιας εύπορης οικογένειας που επιβιώνουν μοναχικά εντός καταφυγίου κρυμμένου σ’ ένα αλατωρυχείο έρχονται άξαφνα αντιμέτωποι με μία «εισβολέα» από τον έξω κόσμο.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ο Δαλάι Λάμα μοιράζεται τη φιλοσοφία του, διηγούμενος μέρος της ζωής του.