της Βαρβάρας Κοντονή

Έχουμε φτάσει σε σημείο να βλέπουμε καλή καινούργια ταινία (ή σχετικά καινούργια, δηλαδή, αφού πρόκειται για παραγωγή του 2018) και να χαιρόμαστε διπλά για την εγχώρια διανομή της, αφού πέραν των καθιερωμένων επανακυκλοφοριών, οι ενδιαφέρουσες καλοκαιρινές προτάσεις σπανίζουν ολοένα και περισσότερο. Ευτυχώς, η περίπτωση του «Wild Rose» αποτελεί μία απροσδόκητα φρέσκια προσθήκη στο θερινό line-up και έτσι ο κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει κάτι της προκοπής, επιτέλους! Το φιλμ του Τομ Χάρπερ έρχεται με θετικότατες κριτικές από τα απανταχού φεστιβάλ όπου έχει συμμετάσχει. Και πώς δεν θα μπορούσε, άλλωστε, από τη στιγμή που τόσο το κοινό όσο και οι κριτικοί στην πλειοψηφία τους αγαπούν τις ταινίες με underdogs, ενδεχομένως γιατί τότε η ταύτισή (μας) με τον ήρωα μοιάζει πολύ πιο αληθινή. Στην περίπτωση του «Wild Rose», κανείς δεν θα είναι σε θέση να πάρει τα μάτια του από τη θεσπέσια Τζέσι Μπάκλεϊ, η οποία εδώ σηκώνει μόνη όλο το βάρος της ταινίας στις… φωνητικές της χορδές, δίνοντας μία από τις πιο όμορφες και πιο βαθιά ανθρώπινες ερμηνείες που έχεις δει εδώ και καιρό.

Η Ρόουζ-Λιν (Μπάκλεϊ) αποφυλακίζεται έχοντας περάσει έναν χρόνο στο κελί, μετά την καταδίκη της για κατοχή ναρκωτικών. Η επιστροφή της στο πατρικό δεν θα γίνει θερμά αποδεκτή, αφού τόσο η μητέρα της, Μάριον (Γουόλτερς) όσο και τα δύο ανήλικα παιδιά της δεν βρίσκονται σε θέση να τη συγχωρέσουν. Πέρα από τις μητρικές υποχρεώσεις που την περιμένουν εκτός φυλακής, η Ρόουζ-Λιν έχει κι ένα μεγάλο όνειρο: να καταφέρει να τραγουδήσει κάποια στιγμή την αγαπημένη της country, εκεί όπου έχει γεννηθεί το εν λόγω είδος μουσικής, στο μακρινό Νάσβιλ. Το πρόβλημα είναι ότι η Γλασκώβη απέχει πολύ από τις ΗΠΑ και χρήματα δεν υπάρχουν για ένα τέτοιο ταξίδι, γεγονός που καθιστά την ηρωίδα ολοένα και πιο απελπισμένη στην προσπάθειά της να τα καταφέρει. Όταν μία ευκατάστατη εργοδότης (Οκονέντο) προθυμοποιηθεί να τη βοηθήσει, η Ρόουζ-Λιν μοιάζει έτοιμη να παρατήσει τα πάντα για να πετύχει, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να εγκαταλείψει και πάλι τα παιδιά της. Η σύγκρουση ονείρου και πραγματικότητας είναι πια αναπόφευκτη.

Όταν μαλλιάζει η γλώσσα μας να λέμε για καλογραμμένα σενάρια και για το πώς μία κατακερματισμένη ιδέα μπορεί να χαντακώσει ακόμα και τις καλύτερες σκηνοθετικές προθέσεις, σίγουρα έχουμε στο μυαλό μας ταινίες όπως τούτη εδώ, που αφενός μπορεί να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας, αφετέρου έχει μία τόσο καλοδουλεμένη γραφή που άνετα στέκεται ως feelgood ιστορία αυτοεκπληρούμενων στόχων. Κερδισμένο εν ολίγοις το στοίχημα για τη σεναριογράφο Νικόλ Τέιλορ, που βλέπει την ιστορία της να πραγματώνεται σκηνοθετικά από τον Χάρπερ, έναν δημιουργό με (πρωτίστως) τηλεοπτική πορεία («Peaky Blinders», «War & Peace»), ο οποίος αποδεικνύει ότι less is more, ιδιαίτερα όταν η πρωταγωνίστριά σου είναι τόσο χαρισματική. Διατηρώντας την ιδανική ισορροπία μεταξύ ανάλαφρου, coming of age (έστω και ετεροχρονισμένου) και οικογενειακού δράματος, το «Wild Rose» είναι μια ταινία που λίγο πολύ θα μιλήσει στις καρδιές όλων. Ποιος είναι, εξάλλου, εκείνος που δεν έχει βρεθεί έστω και μια φορά στη ζωή του απέναντι στο μεγάλο δίλημμα «όνειρο ή καθημερινή πραγματικότητα»; Αν και εκ πρώτης όψεως η δράση της ηρωίδας κινητοποιείται με αφετηρία ένα τέτοιο μεγάλο δίλημμα, στην ουσία πρόκειται περισσότερο για ένα φιλμ που επαναπροσδιορίζει τη στιβαρή αξία της οικογένειας, των προσωπικών επιλογών και πιο συγκεκριμένα αυτή της μητρότητας, αφήνοντας παράλληλα χώρο όχι για την ακύρωση του ονείρου, αλλά για το κυνήγι και την πραγμάτωσή του, απλά υπό ένα διαφορετικό, πιο ρεαλιστικό πρίσμα.

Πάνω και πριν από όλα τα υπόλοιπα, η ερμηνεία της Τζέσι Μπάκλεϊ εδώ είναι για πολλά βραβεία, εύθραυστη και δυναμική, μία αθυρόστομη ιέρεια της μουσικής που αγαπά με πάθος να τραγουδάει με τις λευκές καουμπόικες μπότες της, ξεσηκώνοντας τα πλήθη των Σκωτσέζων. Τη θυμάμαι την Μπάκλεϊ από το πολύ καλό «Κτήνος» (2018) και, φυσικά, από την φανταστικά εκτελεσμένη σειρά του HBO «Chernobyl», αλλά ειλικρινά δεν είχα ιδέα για το τι φωνάρα έχει, μέχρι τη στιγμή που την άκουσα σε τούτη την ταινία κι έψαχνα να βρω ποια την ντούμπλαρε: σαφέστατα… καμία. Η δυναμική της ως ηθοποιού και ως ερμηνεύτριας είναι σαρωτική, και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν στο μέλλον αρχίσει να μαζεύει τις υποψηφιότητες με το τσουβάλι, δεδομένου πως είχα πραγματικά καιρό να δω παρουσία ικανή να μαγνητίζει τόσο. Στο πλευρό της θα δεις την εξαιρετική Τζούλι Γουόλτερς (του πάλαι ποτέ «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα») να δίνει επίσης recital στον ρόλο της μητέρας / γιαγιάς.