του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Κάθε φορά που μία ταινία παραμένει στο συρτάρι ενός studio για μήνες, ή και χρόνια, πριν από την επίσημη κυκλοφορία στους κινηματογράφους, ο θεατής πρέπει να ανησυχεί. Σε κάποιες ελάχιστες περιπτώσεις, η ταινία αποτελεί απλά περίπτωση, την οποία το studio δε γνωρίζει πώς να διαχειριστεί, όπως συνέβη με το πρόσφατο «Μικρό Σπίτι στο Δάσος». Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, όμως, η συνταγή βρωμάει και απλά η εταιρεία παραγωγής ψάχνει να βρει το καλύτερο «σενάριο» για να σερβίρει την αποτυχία, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, όπως απέδειξε πριν από λίγες εβδομάδες ένα άλλο… «Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου».

Το «Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους», δυστυχώς, εμπίπτει στη δεύτερη κατηγορία και δεν αποτελεί μόνο μία ανέμπνευστη απόπειρα συνδυασμού ενός ρομάντζου με την επιστημονική φαντασία αλλά και μια επίπονα βαρετή εμπειρία που δεν μπορεί να καλύψει την κενότητά της, παρά το γυαλιστερό περιτύλιγμά της. Η ταινία γυρίστηκε το 2010 και η κυκλοφορία της αναμενόταν στις αρχές του 2011, μέχρι που εξαφανίστηκε παντελώς από τους προγραμματισμούς των χωρών εξόδου της – για ύποπτους λόγους – αλλά επανεμφανίστηκε το ίδιο απρόοπτα για να κάνει ατυχές ποδαρικό στο 2013.

Ο Άνταμ είναι κάτοικος ενός μοναδικού σύμπαντος, το οποίο χαρακτηρίζεται από διπλή βαρύτητα, όπου δύο (πολύ) κοντινοί πλανήτες περιστρέφονται γύρω από τον ίδιο ήλιο. Στον έναν πλανήτη, τον κάτω, οι κάτοικοι είναι φτωχοί και ζουν στα όρια της εξαθλίωσης. Στον πάνω πλανήτη, αντίθετα, οι τεχνολογικές εξελίξεις είναι ραγδαίες, το βιοτικό επίπεδο υψηλό και η κύρια πηγή εσόδων το πετρέλαιο, το οποίο λαμβάνουν με εξορύξεις στον κάτω κόσμο. Ο κάθε κάτοικος έλκεται μόνο από τη βαρύτητα του πλανήτη του. Ανταλλαγές μεταξύ των πλανητών θα μπορούσαν να γίνουν αλλά απαγορεύονται ρητά.

Ο Άνταμ, ως κάτοικος του κάτω κόσμου, δεν είχε την πιο εύκολη παιδική ζωή. Παρόλα αυτά, θυμάται ακόμα τον (παράνομο) έρωτά του με την Ίντεν, το κορίτσι του πάνω κόσμου, που τραυματίστηκε μια μέρα κατά την επιστροφή της κι έκτοτε εξαφανίστηκε. Μόνη του ελπίδα για αλλαγή της καθημερινότητάς του, είναι η επιτυχία της πατέντας του, που στόχο έχει να χρησιμοποιήσει την ιδιόμορφη βαρύτητα του πλανητικού σύμπαντος για τη βελτίωση της καθημερινότητας του λαού του. Όταν, όμως, η Ίντεν εμφανίζεται ξανά απρόοπτα μπροστά στον Άνταμ, το γεγονός ότι δεν την ξεπέρασε ποτέ θα τον ωθήσει στην προσπάθεια να την ξανακερδίσει, σπάζοντας στην πορεία όλους τους ισχύοντες νόμους.

Φαίνεται ενδιαφέρον, ε; Κι όμως, δεν είναι! Για αρχή, η κεντρική ιδέα της υπόθεσης, όσο πρωτότυπη κι αν φαίνεται, «μπάζει» από παντού. Θεωρητικά, οι φυσικοί νόμοι που διέπουν τα πάντα διατυπώνονται ρητά στην αρχή, στην πορεία, όμως, δεν μπορούμε να ορκιστούμε ότι ακολουθούνται και κατά γράμμα. Επιπρόσθετα, η παντελής έλλειψη χημείας ανάμεσα στους πρωταγωνιστές κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Το μόνο που φαίνεται να μοιράζονται Τζιμ Στέρτζες και Κίρστεν Ντανστ είναι το… πλατό, με την Ντανστ ειδικά να είναι και θύμα ενός σχιζοφρενικού μοντάζ, που την μετατρέπει σε κομπάρσο, χωρίς ανάπτυξη χαρακτήρα ή έστω screentime. Ειδικότερα, στην ανάπτυξη της ταινίας, οι εξελίξεις τηλεγραφούνται από νωρίς, οι χαρακτήρες συγκινούνται, θυμώνουν, αντιδρούν σα να ακολουθούν τις επιθυμίες ενός δεκάχρονου που έγραψε δέκα σελίδες χαρτί αποκαλώντας τες σενάριο και οι συμβολικές αναλογίες (Αδάμ, Εδέμ, hello;) γίνονται περισσότερο από απλοϊκές και προφανείς.

Το χειρότερο απ’ όλα, όμως, είναι ότι η ταινία είναι τόσο ανιαρή, που δεν προσφέρει καν την απόλαυση μιας ανάλαφρης προβολής χωρίς απαιτήσεις. Παρά τα κατά στιγμές εντυπωσιακά, αλλά από ένα σημείο και μετά, επαναλαμβανόμενα εφέ, το «Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους» αποτυγχάνει και ως ταινία δυστοπικού μέλλοντος αλλά και ως παραλλαγή της κλασικής θεματικής των χωρισμένων από την μοίρα εραστών. Για μία «επική, ερωτική ιστορία», το «Ανάμεσα σε Δύο Κόσμους» παραείναι αργοκίνητο, αποσπασματικό και σπατάλη ταλέντου από δύο συμπαθέστατους, κατά τα άλλα, ηθοποιούς.