του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Η έλξη και η απρόσμενη χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων που φαινομενικά δεν έχουν κανένα κοινό στοιχείο μεταξύ τους είναι μια θεματική που ποτέ δεν έπαψε να απασχολεί τον κινηματογράφο (και ταυτόχρονα το κοινό, προς μεγάλη ικανοποίηση των ταμείων). Το «Έρωτας στα Τυφλά», όμως, πηγαίνει την ιδέα ένα επίπεδο παραπάνω. Τι θα γινόταν αν οι εν λόγω αταίριαστοι άνθρωποι δεν έβλεπαν καν, ποτέ ο ένας τον άλλον; Ναι, αν κυριολεκτικά δεν έβλεπαν ο ένας τον άλλον. Ούτε μία στιγμή. Τι θα γινόταν αν η μεσοτοιχία που χωρίζει τα σπίτια τους αποτελούσε και το σύνορο ανάμεσα στους κόσμους τους αλλά, όπως ορίζει και το είδος της κομεντί, προσέφερε και το μοναδικό κοινό στοιχείο τους, καθώς θα τους επέτρεπε να ακούν ο ένας τον άλλον και να ανακαλύπτουν σταδιακά τους κοινούς τόπους των ατομικών ιδιορρυθμιών τους; Ακούγεται ελπιδοφόρο, έτσι δεν είναι;

Και, όμως, όσο ενδιαφέρον κι αν ακούγεται, το φιλμ κατά στιγμές δεν βλέπεται, θύμα των αμέτρητων κλισέ του αλλά και της παιδιάστικης λογικής του, η οποία δεν αργεί να μετατρέψει τους ήρωές του σε κινούμενες καρικατούρες. Οι χαρακτήρες τής ταινίας δρουν, μιλούν και σκέφτονται σαν παιδιά νηπιαγωγείου, καταφεύγουν σε τεχνάσματα προσχολικής ηλικίας και, ακόμη χειρότερα, νομίζουν ότι απευθύνονται σε εξίσου περιορισμένων προσδοκιών θεατές, υποτιμώντας συνεχώς την αίσθηση του χιούμορ και τις αφηγηματικές απαιτήσεις τους. Πόσες φορές μπορεί κάποιος να βρει αστείες τις γκριμάτσες της Μελανί Μπερνιέ, οι οποίες δανείζονται σε μεγάλο βαθμό από τη «Μαρία την Άσχημη»; Πόσες φορές μπορεί να αντέξει κανείς τα γρυλίσματα του (συν-σεναριογράφου και πρωτάρη σκηνοθέτη) Κλοβίς Κορνιγιάκ, ο οποίος προσπαθεί με την υπερβολή τού σώματος να αντισταθμίσει το κενό τού ήρωά του; Πόσο μπορεί κανείς να γελάσει με τις παλιακές ανατροπές τού σεναρίου, που ξεχειλώνει τον πρωτότυπο (ας το παραδεχτούμε) σουρεαλισμό της αρχικής ιδέας σε μια σειρά από τετριμμένα επεισόδια παρεξηγήσεων που περνούν από όλα τα αναμενόμενα στάδια μέχρι το εξίσου αναμενόμενο φινάλε; Ακόμα και μερικές γνήσια πρωτότυπες σκηνές, όπως το… δείπνο στα τυφλά ή τα ευρήματα στα οποία καταφεύγουν εκείνος και εκείνη για να νιώσουν την παρουσία ο ένας του άλλου (αρνούμενοι πεισματικά ωστόσο να συναντηθούν), χάνονται μέσα στην προκάτ εκτέλεση και την έντονη ανάγκη να παρουσιαστεί ένα θέαμα (με το ζόρι) ευρείας αποδοχής.

Το παράδοξο είναι ότι όντως μέσα στην ιστορία υπάρχουν ιδέες που θα μπορούσαν να κάνουν τον «Έρωτα στα Τυφλά» να ξεχωρίσει από το σύνολο των κομεντί που κατακλύζουν τέτοια περίοδο τα σινεμά: η ταινία έχει πραγματικά μια αναζωογονητική οπτική για τις σχέσεις και την πρόθεση να ωθήσει αυτό το εφεύρημα στα άκρα, τολμάει να μετατρέψει τον άνδρα πρωταγωνιστή της ουσιαστικά στον κομπάρσο της ιστορίας, μπορεί να αναγνωστεί ως μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης και ανάγει την ίδια την τέχνη και την ενασχόληση με αυτή σε δυνάμει λυτρωτική εμπειρία! Ακόμα και την απιστία του θηλυκού αρνείται να καταδικάσει το φιλμ, παρουσιάζοντας τη γνωριμία ενός νέου εραστή ως θετική εξέλιξη (παρά την ύπαρξη συζύγου κι οικογένειας!). Είναι κρίμα, ωστόσο, που οι περισσότερο πολύπλοκες θεματικές εξαφανίζονται πίσω από την τυπολατρική ανάπτυξη του «τα ετερώνυμα έλκονται», η οποία δεν διστάζει να προσδώσει ακόμη και τραγικό υπόβαθρο στους ήρωές της, στην προσπάθεια να τους κάνει έστω κάτι περισσότερο από δισδιάστατους. Αυτό που καταφέρνει, τελικά, είναι να μετατρέψει την πλοκή σε ένα σύνολο αταίριαστων και διαφορετικών στοιχείων (δεν γλιτώνει ούτε η κριτική για τον σύγχρονο τρόπο ζωής και την κυριαρχία των κινητών τηλεφώνων), τα οποία, σε αντίθεση με αυτό που προστάζει το σενάριο, δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν μέχρι το τέλος τις διαφορές τους.