της Βαρβάρας Κοντονή

Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Κριστίν Ανγκό, το φιλμ της Κατρίν Κορσινί είναι ένα… Άρλεκιν εποχής πλασαρισμένο ως βιογραφικό δράμα, το οποίο διαθέτει όλες εκείνες τις αρετές (;) ενός καλού (;) ερωτικού μυθιστορήματος με συγκεκριμένες δόσεις γύμνιας, παθιασμένου και δίχως λογική έρωτα, καθώς και ένα σεξουαλικά ωθούμενο twist πλοκής που αποκαλύπτεται στο δεύτερο μισό της ταινίας και σε κάνει να αναρωτιέσαι πότε θα σκάσουν μύτη τα υπόλοιπα… τέρατα του «τσίρκου»! Το «Μια Αγάπη Ανέφικτη» είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα (αυτής τουλάχιστον της κινηματογραφικής περιόδου) για το πόσο στραβά μπορεί να πάει ένα συγγραφικό υλικό το οποίο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με σεναριακά αποτελέσματα αρκούντως εξοργιστικά και πόσο καλύτερα θα ήταν για εκείνους που ίσως αναζητήσουν τούτο το φιλμ στις αίθουσες (συγγνώμη, πραγματικά) εάν αυτή εδώ η ιστορία έμενε μόνο στα γραπτά της Ανγκό.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Τέλη δεκαετίας του ’50. Σατορού, Γαλλία. Η Ρέιτσελ (Εφιρά) είναι μια όμορφη γυναίκα ταπεινής προέλευσης που ζει με τη μητέρα της κι εργάζεται ως στενογράφος σε κάποιο γραφείο. Ένα βράδυ θα γνωρίσει σε ένα party τον μυστηριώδη Φιλίπ (Σνάιντερ), έναν ευφραδή νεαρό που θα τη γοητεύσει από την πρώτη στιγμή με τους τρόπους και τις γνώσεις του. Ο έρωτάς τους θα είναι αστραπιαίος. Οι δυο τους ξεκινούν έτσι μια παθιασμένη σχέση που δεν μοιάζει ικανή να κλονιστεί από τίποτα, πέρα δηλαδή από τις διαφορετικές απόψεις που έχουν για συγκεκριμένα πράγματα όπως ο γάμος και ένα μελλοντικό παιδί. Όταν οι διαφορετικές κοινωνικές τους θέσεις μετατραπούν γρήγορα στο νούμερο ένα αγκάθι της σχέσης τους, ο Φιλίπ θα καταστήσει ξεκάθαρο πως δεν πιστεύει στην ιδέα του γάμου και πως αν η Ρέιτσελ θέλει ένα δικό του παιδί μπορεί να της το χαρίσει υπό την προϋπόθεση πως δεν θα το αναγνωρίσει ποτέ! Στο πέρασμα των χρόνων, αυτό που ξεκίνησε ως μια φλογερή αγάπη θα καταλήξει… μια αγάπη ανέφικτη.

Με διάρκεια που ξεπερνά τις δύο ώρες και υπόθεση που ανακυκλώνει διαρκώς τα ίδια κλισέ, η ταινία της Κορσινί είναι ένα εξοργιστικό ρομάντζο για μία – τάχα μου – αγάπη δύσκολη και σκληρή, που φαινομενικά μπορεί να περνιέται για τέτοια, αλλά στον πυρήνα της δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τοξικό one night stand που μάλλον παρατράβηξε. Το επόμενο χειρότερο ενός προσαρμοσμένου σεναρίου που δεν παρουσιάζει διακυμάνσεις σε επίπεδο εξέλιξης διατηρώντας τη flat απεικόνιση μιας προβληματικής σχέσης είναι οι ακραία στερεοτυπικοί χαρακτήρες για τους οποίους δεν μπορείς να νιώσεις την παραμικρή ταύτιση ή έστω συμπόνια, παρά μόνο να τους καταδικάσεις για τις άθλιες προσωπικές τους επιλογές. Από τη μία πλευρά η συγκαταβατική και αιώνια παραδομένη Ρέιτσελ, ένας γυναικείος χαρακτήρας που πασχίζει διακαώς να επιτύχει την πολυπόθητη χειραφέτησή της μόνο όμως μέσω της ανδρικής αποδοχής του Φιλίπ (μπαρδόν;) και από την άλλη πλευρά ο ίδιος ο Φιλίπ, ένα γνήσιο πλούσιο αρσενικό που θα κάνει ό,τι γουστάρει, όπως το γουστάρει και άμα θελήσει θα σε παρατήσει και σύξυλη γιατί στην τελική σαν την ηδονή που σου προσφέρει εκείνος δεν έχει! Πού να βρω έναν ώμο να γείρω, να ρίξω γέλιο τρελό, ρε παιδιά;

Άπαξ και ψυλλιαστείς τον σεναριακό μπούσουλα που ακολουθείται εδώ, δεν έχεις να περιμένεις τίποτε άλλο από το φιλμ, πέρα από την αδιάκοπη επιστροφή (ξανά και ξανά…) στην προβληματική σχέση των πρωταγωνιστών μεταξύ τους, αλλά και με το παιδί που έχουν αποκτήσει. Σαφώς και κάπου μέσα σε όλη αυτή την παγιωμένη (και επικίνδυνη) οικογενειακή κατάσταση υπάρχει ένα κάποιο βιωματικό δίδαγμα, όπως το ότι πρέπει να μάθεις να στηρίζεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό (για παράδειγμα) ή το ότι η μεγαλύτερη αγάπη σου μερικές φορές αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος εχθρός σου, όμως κι αυτές οι μεμονωμένες στιγμές δεν διερευνώνται ποτέ σε βάθος (εκτός ίσως από το συναισθηματικά λυτρωτικό τέλος), με τις επιλογές της πλοκής να θυσιάζουν τη δραματικότητα στον βωμό ενός αχρείαστου και απρόσμενου plot twist με ισχυρό (και καλά) shock value. Υποκριτικά, το πρωταγωνιστικό team έχει τις στιγμές του, αν και ως επί το πλείστον οι χαρακτήρες είναι τόσο αντιπαθητικοί που δεν ξέρω αν θα σε νοιάξει και πολύ για το τι πρόκειται να τους συμβεί, ενώ σκηνοθετικά το φιλμ πατά σε ασφαλή μονοπάτια δίχως καλλιτεχνικές εκπλήξεις.