του Νίκου Παλάτου

Είναι νομίζω απαραίτητο να διευκρινιστεί εξαρχής, μιας και η ταινία πλασάρεται ως κωμωδία δράσης, πως δεν πρόκειται επουδενί περί τέτοιας, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την πρώτη λέξη του ορισμού. Μπορεί να υπάρχουν δύο-τρεις σκηνές μαύρου χιούμορ, οι οποίες πηγάζουν από την ακομπλεξάριστη παρουσία των όντως με κινητικά προβλήματα πρωταγωνιστών της, μέχρι όμως να μπορεί να χαρακτηριστεί κωμωδία, ο δρόμος είναι μακρύς. Όχι ότι και ως προς το συστατικό της δράσης πηγαίνει με το πόδι πατημένο στο γκάζι, αλλά ακολουθώντας μια σεναριακή γραμμή που θυμίζει αυθεντικό μαφιόζικο φιλμ, βρίσκεται τουλάχιστον πιο κοντά σε αυτό. Μην περιμένετε, δηλαδή, κάτι ανάλογο του βέλγικου «Hasta la Vista» (2011), που είχε επίσης για πρωταγωνιστές άτομα με ειδικές ανάγκες, μπορούσε όμως άνετα να χαρακτηριστεί κωμωδία, μιας και το ανάλαφρο βασικό θέμα της βοηθούσε σε αυτό.

Κουβαλώντας ένα σωρό διακρίσεις σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο (του Χρυσού Αλέξανδρου συμπεριλαμβανομένου) και αποτελώντας την πρόταση της Ουγγαρίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ (χωρίς να έχει καταφέρει να μπει στην τελική πεντάδα), η ταινία δυστυχώς πέφτει στην παγίδα που εύλογα από μόνη της δημιουργεί, καθώς το αξιοπερίεργο της όλης παραγωγής, το οποίο γίνεται αξιοθαύμαστο από κάποιο σημείο και μετά, δεν συνιστά από μόνο του μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική πρόταση. Τα καταφέρνει καλά στο τελευταίο, αμιγώς γκανγκστερικού θρίλερ μορφής κομμάτι της, όπως και με το τελικό twist, που μπορεί κατ’ άλλους να θεωρηθεί σχεδόν «κλεψιά» και κατ’ άλλους (εμού συμπεριλαμβανομένου) το κομμάτι του puzzle που τα βάζει όλα με έναν έξυπνο τρόπο στη θέση τους. Όμως, μέχρι να φθάσουν τα πράγματα εκεί, τόσο η βασική υπόθεση όσο και οι υποπλοκές της πηγαίνουν… τσουλώντας.

Έχοντας μόλις αποφυλακιστεί, πρώην πυροσβέστης που έχει μείνει ανάπηρος και έχει μια παράξενη αισιοδοξία ως προς τη βεβαιότητά του ότι θα περπατήσει ξανά, γνωρίζεται σε κέντρο αποκατάστασης με δύο τύπους που έχουν μεγάλο πάθος για τα comics συμμετέχοντας σε σχετικούς διαγωνισμούς συγγραφής, πλην όμως βρίσκονται αντιμέτωποι με σοβαρά προβλήματα αναπηρίας. Τους δελεάζει αρχικά, γνωρίζοντάς τους ένα είδος ζωής που έχουν προ πολλού ξεχάσει, με bar, ξενύχτια και γυναίκες, για να τους πετάξει αργότερα το «παραμύθι»: ο ίδιος αναλαμβάνει δουλειές σκληρού μαφιόζου έναντι καλής αμοιβής και ψάχνει για βοηθούς. Εκείνοι θα δουν την πρότασή του ως ευκαιρία να ξεφύγουν από τη μονότονη καθημερινότητα του κέντρου αποκατάστασης, εμπλουτίζοντάς την με μια γερή δόση αδρεναλίνης, εξαιτίας της αθωότητά τους, όμως, δεν μπορούν να δουν τι κρύβεται από πίσω.

Αφού ο σκηνοθέτης Ατίλα Τιλ ξεμπερδέψει με την εισαγωγή που συστήνει τους χαρακτήρες και κερδίσει τον θαυμασμό μας για τη συμμετοχή των δύο ΑμεΑ ερασιτεχνών ηθοποιών, αρχίζει να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα όσον αφορά την επέκταση του σεναρίου του. Η συνάντηση του ραδιούργου κεντρικού ήρωα με την πρώην του και η προσπάθειά του να την ξανακερδίσει ενώ αυτή ετοιμάζεται να παντρευτεί καταλήγει σε μια άτσαλη και τόσο αναμενόμενη ως προς την κατάληξή της γαμήλια σκηνή. Η προσπάθεια εμβάθυνσης στους δύο κολλητούς κομιξάδες, ειδικά στον έναν εξ αυτών, με την ανάγκη εξεύρεσης χρημάτων για την απαραίτητη επέμβαση στην οποία πρέπει να υποβληθεί, συναρτήσει της ανύπαρκτης σχέσης με τον πατέρα του, κινείται στα όρια του τυπικά απαραίτητου, απορρέουσα από την εκ προτέρων γνώση της κατάστασης της υγείας του. Ο δε αρχιμαφιόζος, ο οποίος δίνει τους «στόχους» που θέλει να ξεφορτωθεί στην υπεράνω πάσης υποψίας συμμορία, παρουσιάζεται με έναν υπέρ το δέον γραφικό τρόπο που φλερτάρει με την υπερβολή, χωρίς πάντως αυτό να αποτελεί τη σημαντικότερη αστοχία. Άλλωστε, έχουμε να κάνουμε με ένα γκανγκστερικό φιλμ, όπου οι hitmen κινούνται με αναπηρικά αμαξίδια. Μια γενικότερη υπερβολή υπάρχει έτσι κι αλλιώς.