του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Πόσες ταινίες με υπερήρωες μπορεί να αντέξει κανείς; Το σφυροκόπημα του ατέλειωτου καταλόγου της Marvel με περιπέτειες solo ή σε συνδυασμό είναι τόσο συχνό, ώστε να καταντά εξοντωτικό ακόμη και για τους πιο φανατικούς του είδους. Σε κάποιες από τις περιπτώσεις, όπως στο «The Avengers» και στον «Iron Man 3», η ανανέωση και ο αέρας φρεσκάδας ήταν τέτοια που να διατηρήσουν το ενδιαφέρον. Στη δεύτερη περιπέτειά του, ο Thor τα καταφέρνει, αλλά μόνο από τη μέση και μετά και αφού περάσει ένα αρκετά πληκτικό πρώτο μέρος.

Στον πρώτο «Thor», η επιλογή του Κένεθ Μπράνα για τη σκηνοθεσία μπορεί αρχικά να φάνηκε εκκεντρική ή άστοχη, τελικά όμως ο Βρετανός σκηνοθέτης έδωσε μια δόση σαιξπηρικής θεατρικότητας στη σχέση αντιπαράθεσης μεταξύ των αδελφών Thor και Loki και του πατέρα Odin. Ο Άλαν Τέιλορ, που διαθέτει πλούσια – κυρίως – τηλεοπτική εμπειρία, με βασικό σημείο τού βιογραφικού του το «Game of Thrones», επενδύει στο εντυπωσιακό θέαμα και τις μεσαιωνικού τύπου μάχες που γεμίζουν το πρώτο μέρος της ταινίας. Δεν είναι ωστόσο αυτό το δυνατό σημείο τού sequel και δεν καταφέρνει να δώσει στους χαρακτήρες το όποιο βάθος είχαν στην πρώτη τους επαφή με το κοινό. Μακρόσυρτες μάχες, που θυμίζουν video game (περισσότερο απ’ όσο θα ήθελαν, τόσο το κοινό όσο και οι παραγωγοί), σε κάνουν να κοιτάς το ρολόι και να αναζητείς το λόγο ύπαρξης της ταινίας. Τουλάχιστον, η συνέχεια διορθώνει τα πράγματα.

Άφαντος από τη Γη – και από την Τζέιν Φόστερ που περιμένει μάταια – για δυο χρόνια, ο Thor δίνει τις δικές του μάχες στο σύμπαν. Μέχρι που μια αρχαία σκοτεινή δύναμη, ο Aether, θα απελευθερωθεί και θα καταλάβει το σώμα τής αγαπημένης του, η οποία μετατρέπεται σε ξενιστή για αυτό που μπορεί να καταστρέψει τη ζωή όπως τη γνωρίζουμε. Από το σημείο που η δράση μεταφέρεται στο Λονδίνο για την τελική αντιπαράθεση, η ταινία βρίσκει το δρόμο της, παρά το γεγονός ότι η φωτογραφία είναι το ίδιο επίπεδη με τους περισσότερους χαρακτήρες. Ο Thor θα βασιστεί στη βοήθεια του φυλακισμένου – από τους «Avengers» – Loki και η ανταλλαγή ατακών ανάμεσα στα δύο αδέλφια, όπως και τα λεκτικά βέλη του δεύτερου προς τον πατέρα του είναι το καλύτερο σημείο της ταινίας. Ο Loki δεν είναι απλώς ένας ενδιαφέρων κακός. Είναι ένας ενδιαφέρων χαρακτήρας με εσωτερικές συγκρούσεις και ο Τομ Χίντλστον είναι και πάλι εξαιρετικός, ταυτόχρονα δηλητηριώδης και με χιούμορ, καθώς μεταμορφώνεται ακόμη και σε έναν άλλο υπερήρωα (cameo τού Captain America) προκειμένου να τσιγκλίσει τον αδελφό του.

Στιγμές με χιούμορ έχει και ο Κρις Χέμσγουορθ ως Thor και μάλιστα σε απροσδόκητες στιγμές. Τα περισσότερα γέλια τα προκαλεί απλώς κρεμώντας το πανίσχυρο σφυρί του σε μια κρεμάστρα, ενώ πάνω στον κακό χαμό τού φινάλε, μπαίνει στο metro ρωτώντας οδηγίες για το πώς θα φτάσει στο Γκρίνουιτς (παρεμπιπτόντως, παίρνει λάθος απάντηση). Αυτά, όπως και η συμπληρωματική παρουσία τού Στέλαν Σκάρσγκαρντ και της Κατ Ντένινγκς, ενισχύουν το χιούμορ τού «Thor 2» και ανατρέπουν τον υπότιτλο «Σκοτεινός Κόσμος». Είναι αυτά αρκετά για να δεις την ταινία; Ναι, αν κάνεις τα στραβά μάτια στη διαρκή έλλειψη χημείας ανάμεσα στο Χέμσγουορθ και την – εμφανώς βαριεστημένη – Νάταλι Πόρτμαν, το ατέλειωτο πρώτο μέρος και το γεγονός ότι ο βασικός κακός, ο Malekith, κάνει ελάχιστα αισθητή την παρουσία του.

Υ.Γ. Αν περιμένεις τα credits του τέλους, θα πάρεις μια δόση από το «Guardians of the Galaxy» με τον Collector που υποδύεται ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο.