του Ηλία Φραγκούλη

Ακόμη ένας πολλά υποσχόμενος κινηματογραφικός τίτλος που χτυπήθηκε από τον COVID-19, οι «Μάγισσες» του Ρόμπερτ Ζεμέκις από μεγάλη παραγωγή της Warner κατέληξαν να κάνουν πρεμιέρα στο HBO Max τον περασμένο Οκτώβριο στις ΗΠΑ και εμφανίζονται για πρώτη φορά σε μεγάλες οθόνες της χώρας μας φέτος το καλοκαίρι. Παιδικό παραμύθι τρόμου το λες πιο αντικειμενικά, βασισμένο σε ομώνυμο βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ που είχε μεταφερθεί ξανά στο σινεμά το 1990, σε σκηνοθεσία του Νίκολας Ρόουγκ (με επιβλητική πρωταγωνίστρια την Αντζέλικα Χιούστον). Ο συγγραφέας είχε αφορίσει εκείνο το έργο και είχε φτάσει στα πρόθυρα των απειλών να αφαιρεθεί το όνομά του από τα credits (μία απολογητική επιστολή του παραγωγού Τζιμ Χένσον τον είχε μεταπείσει). Ενδεχομένως να μην τον ικανοποιούσαν και οι έντονες διαφοροποιήσεις τούτης της εκδοχής, που παίρνει τη δράση από την Αγγλία της δεκαετίας του ’80 και τη στέλνει… στην Αλαμπάμα της δεκαετίας του ’60!

Το αγόρι και η γιαγιά γίνονται… μαύροι, τα υπόλοιπα πάνω-κάτω κάνουν σετάκι με την περίοδο και η Ανν Χάθαγουεϊ το γλεντάει στον κακιασμένο ρόλο της μάγισσας που μισεί όλα τα παιδάκια του κόσμου και έχει εφεύρει τη φόρμουλα ενός μαγικού φίλτρου το οποίο θα τα μετατρέψει σε… ποντίκια (διατηρώντας, μάλλον για τις ανάγκες των διαλόγων, τη δυνατότητα της επικοινωνίας μέσω της ανθρώπινης ομιλίας). Από τη στιγμή που εκείνη και η κουστωδία της εισέρχονται της ταινίας (γύρω στο πρώτο ημίωρο), οι «Μάγισσες» αποκαλύπτουν μία διασκεδαστικά campy πλευρά (αρκετά loud στο ενδυματολογικό κομμάτι, με την γκαρνταρόμπα της Χάθαγουεϊ να δίνει ρέστα), η οποία ζορίζεται ελαφρώς στο να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ του φρικαλέα γκροτέσκου και του κατάλληλου για κάθε ηλικία οικογενειακού θεάματος.

Με το που μπαίνουν στο παιχνίδι και τα πρώτα ποντικάκια – θύματα του φίλτρου, η δράση γίνεται ακόμη πιο εφετζίδικη και μπουφόνικη, φέρνοντας στο νου από το «Οι Δύο Ατσίδες και το Πονηρό Ποντίκι» (1997) μέχρι τον «Ρατατούη» (2007), ο Ρόμπερτ Ζεμέκις δουλεύει το ρυθμό με μαστοριά, αφού τα περισσότερα συστατικά του φιλμ δεν του είναι απολύτως ξένα, όμως η ανάγκη να ικανοποιηθούν (και να μην τρομάξουν τόσο…) οι θεατές μικρότερης ηλικίας, υποχρεώνει τις «Μάγισσες» ν’ απομακρυνθούν από extreme κορυφώσεις που θα τους έδιναν τον τίτλο ενός πιο «οικογενειακού»… «Ο Θάνατος σου Πάει Πολύ» (1992).

Από το καστ, μάλλον ανεκμετάλλευτη είναι η γιαγιά Οκτέιβια Σπένσερ, ο manager του ξενοδοχείου Στάνλεϊ Τούτσι δείχνει να μη νοιάζεται για να δημιουργήσει μια πρωτότυπα κωμική φιγούρα, κι έτσι η μερίδα του λέοντος υποκριτικά πέφτει στις πλάτες της Χάθαγουεϊ, που το απολαμβάνει με την απροσδιορίστου εθνικότητας μείξη προφοράς ανατολικοευρωπαϊκής με σκανδιναβική και ολίγη από σκωτσέζικη μαζί! Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Τη δουλειά του την κάνει.