της Βαρβάρας Κοντονή

Υπάρχει ο κινηματογράφος, υπάρχει ο κακός κινηματογράφος και μετά υπάρχει και… ο «Βιρτουόζος», που κάνει όλες τις υπόλοιπες καλοκαιρινές ταινίες ανεξαιρέτως (ναι, και τις γαλλικές κωμωδίες!) να μοιάζουν τουλάχιστον με Κιούμπρικ. Και (ξανα)ρωτώ. Γιατί πρέπει κάθε χρόνο, τέτοια περίοδο, οι εταιρείες διανομής να επιμένουν να κυκλοφορούν στην Ελλάδα όλη τη σκουπιδίλα που έτυχε να κυκλοφορεί εκεί έξω, και για την οποία, διαφορετικά και πολύ πιο βολικά, δεν θα είχαμε ιδέα περί της ύπαρξής της; Δεν είναι αρκετός ο κορονοϊός;

Ο «Βιρτουόζος» είναι η πρώτη ταινία του Νικ Σταλιάνο (του ποιου;) μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια και αν ρωτάς ποια ήταν η προηγούμενη, δεν μπορώ να σε βοηθήσω ιδιαίτερα, καθώς με μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, θα καταλάβεις επακριβώς τον λόγο για τον οποίο τούτα τα φιλμ μάλλον δεν είδαν ποτέ το φως ενός κινηματογραφικού προτζέκτορα. Με άλλα λόγια, ναι, πρόκειται για φλόμπα ολκής.

Ο πρωταγωνιστής εκτελεστής (Μάουντ), πέρα από το γεγονός πως είναι τόσο βιρτουόζος (δεν είναι) σε αυτό που κάνει, τόσο ώστε να μην χρειάζεται να έχει καν όνομα, αναλαμβάνει μια υπόθεση από το μεγάλο αφεντικό – «λέγε με και μέντορα, γιατί ούτε εγώ έχω όνομα» (Χόπκινς), προκειμένου να βρει και να σκοτώσει κάποιον, κάπου, χωρίς περισσότερες πληροφορίες, γιατί στην τελική ποιος χρειάζεται συγκεκριμένες λεπτομέρειες όταν πρόκειται να σκοτώσει κάποιον; Εννοείται πως στον δρόμο για το καινούργιο συμβόλαιο θανάτου, θα γνωρίσει μια γυναίκα (Κόρνις), διότι κάπως πρέπει να γεμίσει ο κινηματογραφικός χρόνος και, φυσικά, θα μπλέξει από το πουθενά σ’ ένα τρομερό (καλά, όχι…) παιχνίδι ταυτοτήτων, καλούμενος να μαντέψει ποιος είναι ο μελλοθάνατος.

Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να δω τόσο κακή ταινία. (Εκ της Διευθύνσεως: μάλλον έχασες το «86 Melrose Avenue».) Κακή από κάθε άποψη. Όσο κι αν έψαξα, όσο κι αν προσπάθησα, το φιλμ του Σταλιάνο δεν διαθέτει την παραμικρή αρετή σε κανένα επίπεδο – σεναρίου, σκηνοθεσίας, μοντάζ ή ερμηνειών. Μέσα στα πρώτα της λεπτά, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για περίπτωση παραγωγής που ενώ (θέλει να) δείχνει ακριβή (λες και αυτό από μόνο του αρκεί), δεν πιάνει ούτε τη βάση, με τυπικούρα σκηνογραφίας που σε υποψιάζει ότι χρησιμοποιήθηκαν όροφοι επιχειρήσεων στη ζούλα, όσο το προσωπικό βρισκόταν σε διάλειμμα! Σκηνοθετικά και μονταζιακά, το φιλμ είναι το λιγότερο επίπονο στην παρακολούθησή του. Υποθέτω πως υπήρχε λόγος που ο Σταλιάνο καθυστέρησε τόσο πολύ την επόμενη ταινία του, το ίδιο και ο μοντέρ του, Τζέιμς ΛεΣέιτζ, ο οποίος πριν από μια ταινία του 2019, είχε ασχοληθεί ξανά με το άθλημα το 2014. Σε ένα φιλμ διάρκειας κοντά στις δύο (!) ώρες όπου δε συμβαίνει πρακτικά τίποτα, κάτι μου λέει πως… όλο και κάτι θα μπορούσε να κόψει.

Ακόμη κι αν κάποιος συγχωρήσει το (χείριστο) τεχνικό της κομμάτι της ταινίας, σίγουρα δεν γίνεται να κάνει το ίδιο και με το σενάριο των Σταλιάνο και Τζέιμς Σ. Γουλφ, που ούτε κατά διάνοια δεν θυμίζει τέτοιο, αλλά περισσότερο ένα μάθημα στο πως να μην γράφει κανείς σενάρια για μεγάλου μήκους… πράγματα που θέλουν να λέγονται και ταινίες. Καμία αφηγηματική γραμμή, καμία υπόνοια πλοκής, μονάχα μια flat συρραφή στερεοτυπικών σκηνών του είδους δράσης που… σε στέλνει σε λήθαργο, πολύ πριν αδειάσει το κουτί με το popcorn. Ενδεχομένως το φιλμ να γινόταν λιγάκι πιο υποφερτό εάν έλειπε το αδιανόητα κακό voice-over του πρωταγωνιστή, ο οποίος μιλά για τον ίδιο και το επάγγελμά του σε τρίτο ενικό, εξηγώντας διαρκώς στον θεατή τι κάνει, γιατί το κάνει, τι σκέφτεται, χωρίς φυσικά να φαντάζεται το βασικότερο: το γεγονός ότι από την άλλη πλευρά της οθόνης, πολλοί θα είναι αυτοί που θα προτιμούσαν να έβαζαν εκείνον στο στόχαστρο ενός όπλου. Από πλευράς ερμηνειών, ο Άντονι Χόπκινς εξαργυρώνει απλά ένα μεροκάματο, η Άμπι Κόρνις αναρωτιέται τι απέγινε η καριέρα της και ο Άνσον Μάουντ (με το παρατεταμένο συνοφρύωμα τύπου «σε ξέρω, αλλά δεν θυμάμαι το όνομά σου, γαμώτο») αποδεικνύει γιατί σε θέματα ερμηνείας… τον Κιάνου Ριβς δεν θα τον ξαναβρίσεις. Τον Κιάνου Ριβς!