του Παναγιώτη Μήτσικα

Καύσωνες. Αφραγκίες και οικονομική αβεβαιότητα. Καμία δεκαριά (και βάλε…) ταινίες στα σινεμά κάθε εβδομάδα (καλοκαιριάτικα!), στρατηγική που δεν δούλευε ούτε τις καλές (λέμε τώρα) εποχές. Κι όμως, σ’ αυτό το ζοφερό κινηματογραφικό τοπίο, ένα από τα φιλμ που φιλοξενεί η μεγάλη οθόνη στην Ελλάδα αυτές τις μέρες, είναι ένα θριλεράκι που κανονικά θα εκτελούσε χρέη back-catalogue σε συνοικιακό video club, η ταινία που οι θαμώνες θα διάλεγαν αφού είχαν δει ό,τι υπήρχε παραδίπλα, και το «86 Melrose Avenue» θα ήταν πίσω-πίσω στην άβυσσο, πίσω από τις επτά κόπιες του «Se7en», του «Μαύρο Γεράκι: Η Κατάρριψη», ακόμη κι από το… «Manos: The Hands of Fate». Σε αυτή την – αν είμαστε εξαιρετικά επιεικείς – straight-to-DVD ποιότητας κυκλοφορία, η Λίλι Μάτα σκηνοθετεί την δεύτερη μεγάλου μήκους προσπάθειά της, με χαμηλό (και μπράβο της) budget και, με το καλό, να κάνει και καριέρα. Αρκεί να μην τύχει να μας απασχολήσει ποτέ… ξανά!

Πως, τώρα, μπορούμε να κρίνουμε ένα φιλμ που εκ προοιμίου έχει «χαμηλό ταβάνι» και σίγουρα αποτελεί κάτι σαν showreel της σκηνοθέτιδος, σε μία εποχή όπου το σινεμά αργοπεθαίνει; Κι αν η ιστορία του πρώην πεζοναύτη, πάσχοντα από PTSD και οξύθυμου πρωταγωνιστή μας, που ξαφνικά αποφασίζει να πιάσει ομήρους σε μία art gallery, δεν είναι κι ότι πιο engaging για το φιλοθεάμον κοινό, οι διάλογοι που μοιάζουν βγαλμένοι από τα πιο υγρά όνειρα τύπου που έχει ως επάγγελμα να κρατάει χαρτόνια εν είδει autocue, σίγουρα δεν βοηθούν (αντικειμενικά) την κατάσταση. Τα πάντα στο φιλμ φωνάζουν με κραυγή απελπισμένου intern στην παραγωγή: «Εμμμ, παιδιά, αυτό πρέπει να βγει σε on demand!».

Δεν γίνεται να «εξηγηθεί» διαφορετικά το συγκεκριμένο σενάριο, που ξεπετά το PTSD του πρωταγωνιστή σ’ ένα βραδινό τραπέζι, και τον ίδιο να παθαίνει αμόκ επειδή ο καλεσμένος τους υποτιμά τους Αφγανούς και Ιρακινούς αντιπάλους των ΗΠΑ στον πόλεμο, πανικοβάλλεται, σκοτώνει τον δεύτερο και περπατώντας στα τυφλά στους δρόμους του Λος Άντζελες, μπαίνει σε μία απολύτως τυχαία έκθεση φωτογραφίας (γιατί;), θέλοντας να κρατήσει ομήρους όποιον βρίσκεται μέσα (γιατί;). Όλα αυτά σ’ ένα απίστευτα γενικευμένο, απλουστευμένο, αφελές μήνυμα κατά του πολέμου, ανάλογο του «Εύχομαι ειρήνη σε όλο τον κόσμο» σε καλλιστεία, και μία προσπάθεια να δεχτούμε κάποιο ελαφρυντικό για τον πρωταγωνιστή – καλή προσπάθεια, εάν δεν υπήρχαν και οι ομοφοβικές κορώνες.

Όλα τα παραπάνω κακώς κείμενα, βέβαια, δεν είναι τίποτα μπροστά στις σκληρές σκηνές cringe της gallery, στην οποία διαδραματίζεται η συντριπτική πλειοψηφία του έργου, εκεί που θα μπλέξουν κόκες, κριτικοί Τέχνης, φωτογραφίες που κάνουν Instagram posts να μοιάζουν με Σεμπαστιάο Σαλγκάδο, αλλά και «υποπλοκές» με τον κάθε όμηρο χαρακτήρα να έχει ένα προκάτ δακρύβρεχτο background.